Nel

Hij lag vanmorgen in de bus, de enveloppe met onze naam er op en een verkeerde postcode, geschreven in een rommelig wat kinderlijk handschrift. Op 92-jarige leeftijd bleek ze overleden: Nel, de buurvrouw naast ons eerste huis. Het huis waar we twee zoons kregen en moesten wennen aan getrouwd zijn en alles wat daarbij komt.
Nel was in die periode een belangrijke persoon voor ons, of liever gezegd, ze hoorde bij ons.
Ze had een mager wat benig gezicht, dat iets zigeunerachtigs in zich droeg en donker, gepermanent haar, beweeglijke wenkbrauwen en felle, maar toch lieve bruine ogen. Haar stem was hoog en hees. Ruim twintig jaar ouder dan ik was ze, vrijgezel en zorgend voor een oude en zeer chagrijnige moeder.
Het enige grappige wat ik mij van die moeder herinner, is, dat ze altijd zei dat ze naar de serie ‘Pekelvlees’ keek en daarmee ‘Peyton Place’ bedoelde. Maar de grap daarvan begreep ze zelf niet. Wij vormden een mooi contrast als net getrouwd jong echtpaar. Nel zag onze kinderen geboren worden en opgroeien, was dol op ze en wederzijds. Via de babyfoon paste ze vanuit haar huis heel vaak op.

We konden eigenlijk bijna altijd weg, want zij liet haar moeder maar zelden alleen. En als we thuis kwamen, ook diep in de nacht, ‘moest’ Nel altijd even mee en bleef nog een poosje bij ons zitten met een borreltje, dat hoorde erbij, daar kwamen we niet onderuit.

Met Sint stond er ook een schoen van onze kinderen bij haar klaar, met haar verjaardag zaten we in een keurige saaie rij met altijd dezelfde mensen en aten we altijd dezelfde snacks: kaasblokjes met augurk, plakken leverworst en plakken kookworst. Maar Nel genoot er van.
Met kerstmis ging ze met ons naar de nachtmis in de oude kerk aan de overkant (Haar ouwe chagrijnige moeder ging gelukkig nooit mee). Na de mis volgde een kerstnachtontbijt bij ons. Nel haalde dan eerst thuis altijd haar langspeelplaten op van de ’Maastrichter Staer’. Ik haatte dat koor, maar ach, dat geluid hoorde bij onze gezamenlijke traditie.

En nu is ze er dus niet meer. De laatste jaren was ze al steeds verder weggeleden. Herkende niemand meer. Over een paar dagen gaan we haar begraven naast dezelfde kerk waar we beiden tegenover woonden. De plek, waar we in het begin erg moesten wennen aan het elk uur slaan van de torenklok, ook ’s nachts. Elf jaar hebben we daar gewoond en Nel, onze Nel, was daar een onverbrekelijk deel van.

Dank je wel voor die jaren, dat je zo dichtbij ons was.