Het zand knarst onder mijn laarzen als ik naar de golven loop. Er zijn, in
tegenstelling tot in de zomer, nauwelijks mensen op het strand. Een serene eenzame rust heerst er, ideaal om je hoofd leeg te laten waaien. De golven
zijn woest met grote witte schuimkoppen. Ik loop met mijn hoofd in mijn
kraag, diep in gedachten, langs de branding. Ondanks het gebrek aan mensen is hier toch veel te zien: schelpen, mooi
drijfhout, veren van de rondvliegende zeemeeuwen. Mijn oog valt op een vorm
in het zand. Hoe dichter ik nader, hoe duidelijker ik een vrouwenlichaam kan
onderscheiden. Is het ontstaan tijdens het keren van het getij, of zijn het
toch mensenhanden geweest?
In een opwelling zak ik op mijn knieën, en laat mijn handen over
het verminkte lichaam glijden. Onder mijn handen voel ik het van vorm
veranderen. Ik besluit haar in ere te gaan herstellen, wetend dat het maar
tijdelijk zal zijn. Langzaam krijgt haar lichaam weer vorm. Ze is naakt en
ligt op haar zij, één arm onder haar lichaam en de andere op haar buik. Haar
haar waaiert uit over het zand.
Uit mijn tas haal ik ‘werkmateriaal’. Mijn sleutels en een ijsparasol om de
fijne lijnen te creëeren. Gedreven door de tijdsdruk werk ik door. Bij elke
golfslag zie ik de zee een stapje dichterbij komen. Door de lijnen in het
zand lijkt het of hij een trapje maakt naar haar voeten, om haar weer zo
snel mogelijk tot zich te kunnen nemen.
Mijn fantasie slaat op hol. Dit is geen gewone vrouw! Mijn handen vormen van de voeten een grote staart, en op haar benen verschijnen schubben tot aan haar heupen. Vanaf daar heeft ze de voloptueuze vormen van een gewone vrouw. Een slanke taille en ronde borsten
sieren haar lichaam. Haar gezicht doet me denken aan een Griekse godin met
lange haren, die in het zand lijken te verdwijnen. Ze is mooi. Ze is af.
Terwijl de zee aan haar staart knabbelt, voel ik druppels op mijn verwaaide
hoofd. De hemel lijkt te huilen bij het idee dat ze weer terug naar zee
moet. Het is tijd om naar huis te gaan. Nog één keer kijk ik om, en zie dat
haar staart al verdwenen is. Mijn lichaam is stijf van de kou, en mijn
verstand zegt me dat ik door-nat aan het regenen ben. Ik voel het niet. Met de ijdele hoop in mijn hoofd, dat iemand anders morgen mijn zeemeermin weer mooi gaat maken, laat ik haar op het strand achter.
15 reacties
DreamOn · 8 januari 2007 op 17:11
Prachtig mooi beschreven Arta, ik zie het gewoon voor me en kan je gevoel helemaal begrijpen. Fantastisch weergegeven. Groetjes Trudy
arta · 8 januari 2007 op 17:15
hmm…er is weer iets misgegaan met het kopiëren vanuit kladblok, zie ik! Sorry voor de afgebroken zinnen, ik hoop dat het toch nog een beetje leesbaar is! :oeps:
KingArthur · 8 januari 2007 op 17:26
Zeker mooi geschreven daar is niks aan af te dingen. Maar ik wil eens kritisch zijn (leren we daar tenslotte niet van?). Is er een bijzondere boodschap die je met deze tekst wilt brengen? Ik haal deze er niet direct uit en misschien was dat ook helemaal niet je bedoeling. Maar als dat wel zo is, mag deze er duidelijker uit komen (zonder dat je dit per sé expliciet hoeft te melden). Dit geeft een tekst nu net een beetje meer voor mijn gevoel.
pally · 8 januari 2007 op 17:29
Hele poetische , dromerige column.
Erg mooi geschreven , Arta.
ook mooi genoeg om de wat vreemde vlakverdeling te negeren.
groetjes, Pally
WritersBlocq · 8 januari 2007 op 19:48
Dit verhaal staat als een zeemeermin die niet opgeslokt wordt, heel mooi.
pepe · 8 januari 2007 op 21:26
Prachtig mooi, wanneer ga je weer naar zee, dan wil ik mee.
Li · 8 januari 2007 op 21:48
Mooi geschreven dit samenspel met de natuur.
Li
DriekOplopers · 8 januari 2007 op 22:15
Mooi mooi mooi! Maar eerlijk gezegd ben ik niet anders van je gewend 😉
Hulde Arta!
Driek
SIMBA · 9 januari 2007 op 08:23
Echt te merken dat je kunstenares bent, ik zou namelijk niet op het idee komen om een zeemeermin te gaan “boetseren” van een hoopje zand. 🙂
Jij bekijkt de dingen nét even iets anders en je schrijft het dan jaloersmakend mooi op.
Ga vooral door! 😀
arta · 9 januari 2007 op 09:34
Dank jullie wel voor de leuke reacties, en het toch doorlezen, ondanks de vreselijke lay out!
Dit was weer een “twijfelstukje” omdat het weer een andere vorm heeft dan mijn vorige.
@ King: Dit was eigenlijk gewoon de beschrijving van een dag die totaal anders liep dan gepland, maar waarbij toch hetzelfde doel (leeg hoofd!!) bereikt werd. Ik had dus niet echt een boodschap. Puntjes van kritiek zijn minstens net zo welkom als een eventueel compliment! Dank je!
@ Pepe: Ik ga regelmatig, laat je het weten!
@ Sim: In de zomer doe ik het vaker: De kinderen maken een kasteel, en ik maak mijn ding! Afgelopen zomer heeft de pyramide van Cheops het Scheveningse strand dagenlang gesierd! Anderhalve meter hoog, ik kreeg van de zwemmers om mij heen applaus toen het af was! Dat was zó leuk!
Eddy Kielema · 9 januari 2007 op 12:48
Leuk stukje, Arta!
KawaSutra · 10 januari 2007 op 00:57
Met plezier gelezen Arta. Wel was ik ervan overtuigd dat de zeemeermin nog even naar je zou knipogen op het moment dat je het strand af liep. 🙂
Bitchy · 10 januari 2007 op 08:40
Een goede vriend van me zei eens, niets is blijvends. Zo ook jouw zeemeermin.
:hammer:
arta · 10 januari 2007 op 09:32
@ Kawa: Hahaha! Volgens mij heeft ze dat ook gedaan, maar dacht ik dat het een zandkorreltje in mijn oog was!!
@ Bitchy: Alles is vergankelijk, zegt men.
Dit is even mijn laatste column, door internet-problemen, zit ik de komende 4 weken zonder internet, reageren en lezen doe ik wel (vanaf mijn moeders pc), maar columns plaatsen zal in die tijd niet gaan lukken!
Groetjes,
Arta 🙁
Eddy Kielema · 10 januari 2007 op 11:08
Je column deed me denken aan een film, Arta. ’t Heeft even geduurd, maar nu weet ik weer welke: [url=http://www.imdb.com/title/tt0088161/]Splash[/url] met Tom Hanks. Erg leuke film! Vier weken zonder internet is wel erg lang trouwens. Problemen met je provider?