Eerst de gedachte, daarna het idee en dan het plan. Grappig om van jezelf te zien hoe zoiets werkt vond hij. Hoewel het meestal onduidelijk was wat voor plannen het op zou leveren gaf de voorspelbaarheid van die cyclus hem altijd een gevoel van geborgenheid. Hij had het wel eens andersom geprobeerd. Dan nam hij zich zomaar voor een plan te bedenken, om later pas tot de conclusie te komen dat het idee om dat plan te gaan bedenken aanvankelijk natuurlijk ingegeven moest zijn door een gedachte en wie weet wat meer. Tja, meer. Was er meer? Niemand vroeg het zich op een zekere dag af. Gedachten had men toch niet zomaar? Hij was zo vergroeid geraakt met zijn enkelvoudig leven dat hij zijn gedachten inmiddels was gaan zien als datgene wat anderen vermoedelijk voor een belangrijk deel zouden beschouwen als hun persoonlijke bespiegelingen van de interactie met anderen met dit verschil dat hij zich nooit eerder af had hoeven vragen waar of bij wie zijn gedachten hun herkomst hadden gehad. Dat als een vast gegeven in zijn enkelvoudig leven, maakte dat hij zich nu slechts afvroeg waar in plaats van bij wie [i]zijn[/i] gedachten hun herkomst hadden. Het onbekende in deze plotselinge vergelijking.

Hij brak zijn hoofd over deze gedachte, had geen idee van de oplossing en evenmin had hij een plan om daartoe te komen. Nu was het feit dat hij geen plan had het ergste nog niet. Het had immers een latere plaats in de cyclus en bovendien, zoveel van zijn plannen hadden niet een werkelijk nut gediend aangezien hij volstrekt niets met de meeste ervan deed. Behalve met plannen zoals het plan dat hij vandaag bijvoorbeeld nog had gehad om naar de winkel te gaan en daar margarine te gaan kopen. Hij had namelijk om elf uur zesendertig twee sneetjes brood uit de vriezer gehaald en in de magnetron gelegd om te ontdooien. Toen hij de margarine uit de koelkast pakte om daar enkele tientallen seconden later het brood mee te smeren, bedacht hij zich dat het bijna op was. Zo was hij routineus, gelijk het mes door de boter, tijdens het smeren, op het idee gekomen om nieuwe margarine te halen en vervolgens maakte hij het plan om dit te gaan doen tijdens zijn gebruikelijke dagelijkse rondje. Hij had dìt plan vandaag wel uitgevoerd maar schuchter moest hij erkennen dat een plan voor het bemachtigen van margarine, hoewel wel degelijk van belang voor zijn spijsvertering, niet een fundamenteel belangrijk plan in zijn leven of voor het verdere verloop daarvan was geweest en dat gold evenmin voor de gedachte die het plan had ingeluid. Misschien kwamen gedachten wel van God. Men zou immers toch zeker redelijk veilig kunnen stellen dat als iemand zou weten hoe belangrijk een goede spijsvertering voor een mens is, dat God dat dan moest zijn.

Het plan om vanavond het telefoonboek weer te pakken en iemand een brief te schrijven liet hij varen. De gedachte over wat de herkomst van zijn gedachten was liet hem niet los. En hoe langer hij erover nadacht, hoe sterker zijn wens werd om die herkomst te ontdekken. Zijn wens groeide uit tot een hevig verlangen en vele uren later, in het holst van de nacht, werd het uiteindelijk een behoefte waarin voorzien zou moeten worden eer hij dit niemandsland kon verlaten.

Categorieën: Diversen

8 reacties

Mosje · 21 december 2005 op 09:01

Eigenlijk wel een prachtig idee. Niemand in de hoofdrol van een serie columns. Maar houd het iets simpeler Raindog.
De zin[quote]Hij was zo vergroeid geraakt met zijn enkelvoudig leven dat hij zijn gedachten inmiddels was gaan zien als datgene wat anderen vermoedelijk voor een belangrijk deel zouden beschouwen als hun persoonlijke bespiegelingen van de interactie met anderen met dit verschil dat hij zich nooit eerder af had hoeven vragen waar of bij wie zijn gedachten hun herkomst hadden gehad.[/quote]is welhaast volkomen onbegrijpelijk.

Kees Schilder · 21 december 2005 op 09:48

[quote]Hij was zo vergroeid geraakt met zijn enkelvoudig leven dat hij zijn gedachten inmiddels was gaan zien als datgene wat anderen vermoedelijk voor een belangrijk deel zouden beschouwen als hun persoonlijke bespiegelingen van de interactie met anderen met dit verschil dat hij zich nooit eerder af had hoeven vragen waar of bij wie zijn gedachten hun herkomst hadden gehad.[/quote]

Dat zie ik anders Mosje.Deze zin dwingt je om alert te blijven.
Voor de rest vind ik het redelijk magistraal als ik zo mag uitdrukken.Chapeau Raindog

Troy · 21 december 2005 op 18:21

Het is alles behalve een hap slik weg verhaal. Knap geschreven, ik ga em nog maar eens een keer lezen denk ik..

WritersBlocq · 21 december 2005 op 22:34

Door de lange zinnen leest het als een boek, héérlijk.
[quote]Het plan om vanavond het telefoonboek weer te pakken en iemand een brief te schrijven liet hij varen.[/quote]
Jammer, ik krijg visioenen over columns die ik nooit zal lezen, columns die geschreven zijn over verstuurde brieven aan anonieme mensen, zomaar uit het telefoonboek gepikt…
Bedenkt niemand zich nog?

Mup · 21 december 2005 op 23:47

[quote]De gedachte over wat de herkomst van zijn gedachten was liet hem niet los. En hoe langer hij erover nadacht, hoe sterker zijn wens werd om die herkomst te ontdekken. Zijn wens groeide uit tot een hevig verlangen en vele uren later, in het holst van de nacht, werd het uiteindelijk een behoefte waarin voorzien zou moeten worden eer hij dit niemandsland kon verlaten.[/quote]

Voor wat de betreft de columns hoop ik dat het nog lang duurt voordat hij er uit is, een oplossing verwacht ik niet voor hem, helaas, arme Niemand,

Groet Mup.

sally · 22 december 2005 op 23:24

Ben het wel een beetje met Mosje eens.
Vind het leuk gevonden. Bijzonder knap geschreven.
Ik doe het je absoluut niet na.
En toch kan het me niet echt boeien.
Maar dat ligt meer aan mezelf dan aan jouw column.
De één vind een boek geweldig, de ander vindt het niks.
Kwestie van smaak.
Maar wel waardering voor je schrijfwerk dus.
Liefs
Sally

Raindog · 23 december 2005 op 00:14

Beste mensen,

Ten eerste erg komisch dat Mosje me hier aan een al oude les van Kees Schilder herinnert (‘keep it simple’) en dat diezelfde Kees Schilder dat in de eerstvolgende reactie in dit geval tegenspreekt. Misschien is dat ook een bewijs voor dat gedachten soms ingewikkeld zijn, net zoals geciteerde zin dat wilde uitdrukken omdat de column daar in zekere zin over ging. Vanuit mijn standpunt gezien kan ik er dit over zeggen: ik dacht dat het zo een extra dimensie toe zou voegen als het ware.

Ten tweede verschillen smaken. Mijn credo is dat het niet altijd erg is wanneer iets eens moeite kost. Wanneer ze dat nooit doen, de dingen, moeite kosten, dan zijn ze misschien wel waardeloos maar ook dat is maar een gedachte. Misschien wil ik gewoon wel graag dat niet alles waardeloos is. Misschien verlang ik iets anders te geloven.

Dat van die smaken gaat overigens ook op voor of je zoiets wel of niet mooi vindt, zo’n column. Of zo’n serie zelfs. Hoe dan ook is mijn dank aan jullie allemaal weer groot.

We zullen zien hoe het met Niemand afloopt. Uiteraard heb ik hem hier niet over gesproken, want Niemand spreekt niemand. Daar zou hij eigenlijk eens iets aan moeten doen maar hoe leg je dat in vredesnaam aan zo iemand uit? Hoe weet je überhaupt dat zo iemand dat nodig heeft om te horen als niemand hem kent?

Raindog

melady · 23 december 2005 op 00:35

Knap geschreven Rain maar erg jammer dat je zo snel reageerde op reakties.
Doet m.i. afbreuk aan je goede column.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder