Niet meer

Speciaal dat was hij. Zes jaar ken je iemand. Iemand die in je klas zit, onopgemerkt, slim, kortom een groot mysterie. Plots merk je: “Ik ben verliefd.” Natuurlijk is het niets anders dan hopeloze kalverliefde, maar je gaat op het moment in. Een verliefde puber ben je, hij niet.
Hij doet alles voor je. Hij is er voor je wanneer je het moeilijk hebt, koopt bloemen voor je, juwelen, bloemen… alles. Je vindt het schattig tot op een gegeven moment je ineens beseft dat je niet meer zoveel van hem houdt. En dat spijt je, want niemand is zoals hij. Niemand was ooit zo lief en begaand met je.

Uiteindelijk breek je zijn hart. Niet beseffend dat je daarmee zijn hele leven afneemt. Jouw leven gaat nu eenmaal door. Egoïstisch als je bent, ga je door. Je bekijkt hem niet meer. Het is nu eenmaal gedaan tussen jullie en hij moet zijn plaats kennen.

Enkele maanden later laat hij weten dat hij je mist en dat hij ergens mee zit. Hij wil praten. Maar dat gaat nu eenmaal voor je niet. Je hebt het druk, je kan niet. Je wijst hem af of dat doe je niet eens. Gemeen zoals je bent.

Enkele maanden na de poging krijg je ineens een telefoontje, hij heeft zelfmoord gepleegd. Die eerste liefde van jou om wie je geen aandacht meer wilde geven. Hij vond zijn leven niet meer de moeite waard en ontnam het dan ook. Het enige er nog is zijn de verwijten, de pijn, het verdriet, de herinneringen, een klein kistje dat nog overblijft. Hij was speciaal.