Nieuwjaarsorgie

Op uitnodiging van mijn aartsvijand Jansen, politiek onbenul van onze plaatselijk gelegaliseerde politieke misdaadorganisatie, loop ik het zaaltje van het Stadskantoor binnen.
Daar vindt de traditionele nieuwjaarsorgie plaats. Alle notabelen geven acte de presence , zie ik in een oogopslag. Alle stadskopstukken zijn aanwezig onder de bezielende de leiding van de zich Burgemeester noemende Capo tutti cappi. Linkse en rechtse partijen draaien gemoedelijk om elkaar heen, loerend om de meegesmokkelde dolk strategisch in een rug te plaatsen.
Wanneer ik het zaaltje in loop zijn alle blikken op mij gericht. Monden blijven openhangen, dolken blijven halverwege de voorgenomen stoot, even steken.
Jansen doet of hij mij niet kent en verschuilt zich achter de brede rug van een collega wetonthouder, bekend om zijn dubieuze connecties met plaatselijke bouwbedrijven.
Waarom hangen die monden dan open? Zal ik uitleggen. Vanochtend las ik in de Teringgraf dat er bij bedrijven meer op de kleding zal worden gelet. Witte sokken onder een pak is not done en wordt bestraft met wegsturen van de plaats delict.
Dasspelden mogen ook niet meer. Dus trok ik speciaal voor deze orgie mijn helwitte sokken van Laurens Bosch aan. Dat wil zeggen, ze waren helwit voor de 234 wasbeurten daarna.
Kniesoor die daar op let. Daarboven draag ik een feloranje kuitbroek van Rodriquo Zeemani en een en ander heb ik gecompleteerd met mijn gele jasje van dezelfde Rodriquo Zeemani.
Rest nog te melden dat ik een vaal T-shirt van mijn sponsor de HEMA draag. Vaal, omdat ik het één keer gewassen heb. Op de kraag van mijn jasje prijkt een speldje van de Vereniging “Mannen eerst”. O, ja, mijn voeten steken in badslippers van “always”.
Verder heb ik mijn hond Pitbull aan de lijn. Kortom, een kledingcode waar je u tegen kan zeggen.
‘Hee, Jansen’, roep ik naar de verdekt opgestelde politieke malloot.’ Bedankt voor je uitnodiging. Zou je mij niet eens behoorlijk begroeten?’
Voorzichtig om zich hen loerend schuifelt Jansen naar mij toe.
‘Lul!’, sist hij als hij naast mij staat..’Kun jij nooit eens normaal doen? Moest je jezelf nu echt in die eh..rotzooi hullen?’
‘Rotzooi?’, roep ik terug. ‘En dat zegt de man die denkt dat Mussolini een soort pasta is. Wat ik aan heb, is van eigentijdse ontwerpers, wil je daar even rekening mee houden?’
Intussen doet de Burgemeester, die vlak langs mij loopt, net of hij mij niet ziet. Tot mijn volle tevredenheid gutst de whisky over de rand van zijn glas als Pitbull een uithaal naar hem doet.
Dan komt Wetonthouder Ines, verdacht van fraude maar dat weet zij nog niet, naar mij toe.
Sensueel als altijd. In haar ogen lees ik dat zij de politieke afweging maakt tussen, mij negeren omdat dat beter is voor haar carrière, en het risico maar nemen vanwege de wanhopige behoefte aan een stormachtig vochtige sekspartij.
De behoefte wint en zij begroet mij minzaam lachend. ‘Zo Kees, op weg naar een tennispartij?’ . Waarmee zij bewijst de Teringraf goed te hebben gelezen.
‘Eh..smaakvol’, gaat ze verder. ‘Zeg, Kees, zullen wij straks bij mij thuis een videootje bekijken?’
‘Ja, geestig’, antwoord ik. ‘Mag ik dan mijn eigen videootje meenemen? Ik heb een hele spannende. Jij speelt de hoofdrol. Het begint met jouw gang naar die bouwcrimineel daar verderop.Er is ook geluid bij overigens.Vooral het ritselen van dat contante bedrag dat je kreeg komt goed naar voren..’
Ines wordt bleek en daarna wit.
‘Wat word je wit Ines?’, vraag ik bezorgd. ‘Zullen we toch maar gaan tennissen? Is goed voor de bloedsomloop en ik was er toch al op weg naar toe..….’