[size=xx-small]Er zijn mensen die beweren dat je je kop in het zand steekt als je het “nieuws” niet volgt. Ik denk dat het eerder zo is dat je je kop in het zand steekt als je de voorgekauwde “informatie-dosering” voor waar aanneemt en het je leven laat beïnvloeden.
Chris den Daas 2012[/size] Mijn krant heb ik een paar jaar geleden de deur uitgedaan en televisie kijk ik nauwelijks. “Nieuws” voegt niets toe aan mijn leven,” heb ik mij toen gerealiseerd. ”Integendeel, het dringt zich aan mij op en is nagenoeg altijd negatief van aard. En ik kan er niets mee.”

“Chris, heb je het al gehoord, van de zoon van Khadaffi, erg hè?” klonk mijn moeder op een zondagmiddag door de telefoon. De radio hoorde ik in de achtergrond tetteren.
“Nee mam, wat is er aan de hand?”
“Weet je dat dan niet? Jij weet ook nooit wat er in de wereld gaande is.”
“Mam, weet jij nog wat er drie dagen op de voorpagina van de krant stond? Of drie weken geleden? Drie maanden geleden? Vorig jaar rond deze tijd?”

“Nieuws” is vluchtig, niets beklijft. Het is tijdverdrijf – amusement. Net als Idols (waar ik ook nooit naar kijk), sportnieuws of showbizznieuws. Here today, gone tomorrow.

Hier in Zuid-Afrika volg ik het nieuws al helemaal niet. Ik heb weliswaar een fragiele internetverbinding en ik heb een televisie waarop ik BVN, de “Wereldomroep” voor de tv, kan ontvangen, maar ik maak er geen gebruik van. De zee is mijn tv. Iedere golf kabbelt, ploft of beukt op unieke wijze op het strand , de kleur van het water is iedere dag anders en iedere zonsondergang kent zijn eigen kleurenspectrum. Soms kijk ik zelfs ’s nachts naar de weerspiegeling van het zilveren maanlicht op het rimpelende wateroppervlak.

BVN heeft in haar programma-aanbod ondermeer het Journaal en het praatprogramma “de wereld draait door”. Dit laatste programma vind ik wel een aardig programma. Beter dan dat andere dagelijkse praatprogramma Pauw en Witteman, waarvan ik spontaan kokhalsneigingen krijg. Ik kijk er nooit naar, ja soms, als mijn bevallige wederhelft in een specifiek onderwerp is geïnteresseerd en ik in zo’n gerieflijke houding op de bank lig, dat ik te beroerd ben om mij te bewegen. Na zo’n 5 minuten keihard gekwetter besluit ik meestal toch nog om eieren voor mijn geld te kiezen en mijn beauty-sleep voort te zetten op de plek die daar eigenlijk voor bedoeld is. Ik trek het gewoonweg niet.

Overigens duid ik dit programma om de een of andere duistere reden steeds aan met de naam “Barend en van Dorp”. Hoe dit komt weet ik niet. Het is misschien hetzelfde weerbarstige neuron waarmee ik eens in de zoveel tijd naar Hilversum 3 luister. De kleinkinderen, die ik niet heb, zouden mij verbaasd vragen of ik niet in de war ben met Radio 3, als zij verder zouden hebben geluisterd dan hun Radio 538-oren lang zijn.

Het enige nieuwsfeit waar ik hier rechtstreeks mee ben geconfronteerd is het ski-ongeluk dat Prins Friso heeft gehad. “Hé, julle is tog van Holland? Julle prins het ’n ongeluk gehad”. Een klein berichtje op de voorpagina van Die Burger. Een week later vernam ik via een of ander forum dat het best wel een ernstig ongeluk was geweest en dat de prins in coma lag, of zo. Nadien heb ik er niets meer van gehoord. Ik hoor het wel als hij weer met zijn maffiavrouwtje lintjes aan het doorknippen is, of als hij wordt bijgezet in het gezellige familiegraf in de catacomben van de Nieuwe Kerk in Delft.

Geloof het of niet, de meeste “nieuws-“feiten heb ik doorgekregen via Columnx, tussen het posten van mijn stukjes door af en toe even kijkend of er nog iets interessants was gepubliceerd in deze literaire kweekvijver.

Zo las ik iets over de burgemeester van een of ander Zeeuws gehucht, die iets beledigends over Chinese restauranthouders had gezegd. Was dit echt in het Nieuws? Ik zie het al helemaal voor mij, aan de gesprekstafel bij Barend en Van Dorp, een paar verongelijkte Chinezen, Johannes Van Dam, die met zijn Laguiole-mes demonstreert hoe een babi-pangang het beste kan worden getrancheerd en om het weeklaaggehalte op het vereiste niveau te brengen zijn Emile Roemer en dat nieuwe vrouwtje van Groen Links – hoe heet zij ook al weer – uitgenodigd.

Ook zag ik stukjes over Job Cohen voorbijkomen. Job met zijn gluiperige wezeloogjes. Een kennis van mij, die in 1999 woordvoerder was van een groep “witte illegalen” die een hongerstaking voerden in de Haagse Agneskerk, heeft mij eens verteld wat voor onkoosjer vlees je met Job in de kuip hebt. Cohen, in die periode staatssecretaris van justitie, vroeg of een delegatie van de organisatie in discretie voor een geheim topoverleg naar Amsterdam wilde komen: “Aan niemand verder vertellen.” Ze zijn met een luxe touringcar opgehaald. Terwijl de groep opgewonden richting de hoofdstad koerste, liet de staatssecretaris doorschemeren – lekken heet dat – dat er een compromis op handen was en er een afvaardiging op weg was om de details uit te werken. De hongerende arbeiders voelden zich verraden en de tweespalt, die het einde van de actie inluidde, was een feit.

Dit is niet de modus operandi die ik verwacht van een zorgzame burgervader of een krachtige leider van een recht door zee politieke partij, maar eerder van een leugenachtige farizeeёr. Afserveren die hap en op transport naar de Westbank! Om wat levenservaring te laten op doen in een Palestijns vluchtelingenkamp.

Ook zag ik dat iemand het nodig vond om een Belgisch blogtekstje te promoveren tot column. Het ging over een busongeluk, met veel doden. Op zich al erg genoeg natuurlijk, maar om dit nu kamerbreed de huiskamer in te slingeren vind ik ook weer zo wat. Het zou mij niets verbazen als de herdenkingsdienst integraal live te bewonderen zou zijn geweest. Ongevraagd wordt de kijker zo tot een walgelijke voyeur gedegradeerd.

De rol van de nieuwsmedia bij grote ongelukken is uiterst dubieus. Herinnert u zich het busongeluk met de Nederlandse gehandicapten in Lloret de Mar nog, een aantal jaar geleden? Mijn jeugdvriend K. was reisleider. Vlak na het ongeluk waren de media zeer hinderlijk aanwezig. Op de plek des onheils, in de ziekenhuizen waar de slachtoffers lagen. “Hinderlijk aanwezig” is overigens een understatement.

En later, toen de nieuwswaarde gedaald was, maar toen de behoefte onder de nabestaanden en slachtoffers om een spreekbuis hoger dan ooit was, waren de nieuwsmedia hinderlijk niet aanwezig. Het verhaal van K., die zijn rug heeft gebroken en meer dan een jaar heeft gerevalideerd; de verhalen van de nabestaanden, die maar geen antwoorden kregen op de vele vragen die rond het ongeluk zijn blijven zweven; de strijd met de verzekeringsmaatschappijen die van alle morele verantwoordelijkheden een juridisch steekspel maken; ze hebben geen van allen de beeldbuis en de kranten gehaald.

Ik realiseer mij dat de onderwerpen die ik in dit stukje heb aangehaald inmiddels “oud nieuws” zijn. Niet belangrijk meer, niet relevant meer. Maar waren ze dit dan wel toen ze de voorpagina’s sierden?


Chris

Chris den Daas

4 reacties

Mien · 30 maart 2012 op 08:40

Ja Chris, het nieuws is soms dazig, nietwaar? :hammer:

Mien van Zijl

Dees · 30 maart 2012 op 10:16

Wow, zelf een column schrijven met zelf centraal en dan deze ook nog starten met een quote van zelf. En dan zelf nog wat ophemelen door anderen die niet zelf zijn tussen neus en lippen wat te kleineren. Eigenlijk zou ik je je eigen reacties ook zelf moeten laten schrijven, waar bemoei ik me eigenlijk ook mee als niet CdD zijnde. Maar jaaaah, you never cease to amaze me :stom:

arta · 31 maart 2012 op 11:58

[b]———————————————[/b]

Ik onderstreep Dees’ reactie geheel.

Siebe · 7 april 2012 op 00:42

‘Jezelf citeren: kewl!’

Siebe
april, 2012

:wave:

(Serieus: erg leuk!)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder