Noah

Hallo! Heb je me eindelijk door? Geeft niets hoor, ik ben het onderhand wel gewend om te moeten wachten. Jij kunt er natuurlijk ook niets aan doen dat je, laten we zeggen genetisch beperkt bent. Niet dat je minder bent dan mij ofzo, begrijp me niet verkeerd. Maar ik moet natuurlijk af en toe wel rekening met jullie houden, en dat begrijp ik volkomen. Geeft niets, ik ben eraan gewend. Even ruiken; vandaar dat ik je dus al een tijdje door had. Je moet nodig eens douchen. Je hoeft me niet bij je kruis vandaan te trekken hoor, ik was toch
al niet van plan mijzelf nog langer te kwellen dan nodig was. Eindelijk die aai over mijn kop. Dat is dan weer het lastige aan mijn soort. Ik kan zo’n 20 keer beter ruiken dan jullie, maar ik moet eeuwig wachten totdat jullie met jullie beperkingen, als ik het zo mag uitdrukken, mij eindelijk door hebben en die jeuk van mijn kop weghalen, omdat mijn poten nou eenmaal niet echt zijn toegerust om zo’n taak te volbrengen. Volgens mij zijn poten bedoeld om op te lopen, dus ik snap niet echt wat jullie met die misvormde harken voor ogen hadden in de evolutie, maar goed. Keuzes zijn er om gemaakt te worden, en niet iedereen kan daar even goed in zijn.

Ik zal maar weer voor de deur gaan staan, anders zul je weer zien dat het baasje gewoon weer zijn behoefte binnen doet. Ik probeer hem al jaren aan het verstand te brengen dat dit niet netjes is, maar het wil er gewoon niet in. Ach, het blijft
een schat en hij ruimt het zelf weer op dus dat neem ik dan maar voor lief. Als berner sennen zijnde is het natuurlijk wel mijn taak om hem hierin te blijven begeleiden, hoe hopeloos dat ook is. Nou, hij heeft me door hoor. Natuurlijk wil de schat weer die riem om mijn nek, zodat ik bij hem in de buurt blijf. Net alsof ik hem zonder die riem niet zou beschermen. Ik weet toch ook wel dat hij zonder mij volkomen hulpeloos is, kijk nou eens naar hem. Zijn hoektanden zijn niet langer dan mijn voortanden, om over zijn nagels nog maar te zwijgen. Het lijkt verdorie wel of die naar binnen groeien. Mensen… hulpeloos maar toch wel aandoenlijk.

Eindelijk buiten, maar nog geen plasresultaat. Ik heb het hem verdorie nu al vijf keer voorgedaan, ik heb mijn beste pootje omhooggezet, maar hij wil het maar niet snappen. Hij is overigens wel behoorlijk jaloers denk ik, want elke keer als ik hem iets probeer te leren krijg ik een juigerig ‘goedzo!’ te horen. Als ik één poot omhoog doet, betekent dat plassen. Baasje loopt de hele dag met twee poten omhoog, maar plassen ho maar. Ach, misschien is het maar beter ook zo. Ik moet er niet aan denken wat er zou gebeuren als baasje nóg een poot op zou tillen.

Hé kijk eens aan. Een bekertje van de McDonalds. Schitterend! Ik snap niet dat mensen het enige weggooien dat enige kauwwaarde heeft wat je bij dat veredelde hondehok met die M erboven kunt krijgen. Ik snap niet dat mensen dat kunnen eten. Begrijp me niet verkeerd, ik voel me nergens te goed voor. Maar wat je daar krijgt is echt bij de mensen af. Geef mij maar een lekker portie kip bonfánt, wat dat teefje van baasje altijd zo lekker maakt.

Ah, lekker weer thuis. Dat is dan weer het mooie van zo’n mens in huis hebben. Je moet er toch zo’n drie keer per dag uit met hem, en dat houdt jezelf ook weer gezond. Ach wat lief, het baasje verrast mij thuis met een denta stick. Tegen slechte adem staat er dan op de verpakking. Weet baasje dan niet dat wij ons niet zoveel bezig houden met de geur van onze adem? Wij doen het toch altijd, zoals jullie zouden zeggen, ‘op zijn hondjes’. Daar merkt je partner dus niets van.

Ik hoop dat het baasje zichzelf even een paar uurtjes kan redden, dan ga ik even een tukje doen op de bank. Leuk zo’n mens, maar doodvermoeiend.