Nooit geen hond meer….

Ooit hadden wij een hond, een Duitse herder, en die is wel een verhaaltje waard.
We hebben hem tijdens een vakantie in Antwerpen op de vogeltjesmarkt gekocht, toen was hij een half jaar oud, en al belachelijk groot. Uiteindelijk hebben we hem maar Rex genoemd, die commissaris bestond toen nog niet eens.

Toen we thuis kwamen gelijk maar eens gekeken waar we hem konden trainen, en tot ons geluk (dachten we toen nog) was er achter ons een paar huizen verder toevallig een hondentrainplaats. Daar aangemeld kon ik de week daarop al komen voor een gecombineerde puppie/jonge honden training.
Bij de eerste aankomst, keek Rex eens rond en dacht dit is zo dicht bij mijn huis ik ben hier de baas, en greep de grootste hond, daaraan waren meerdere dingen af te leiden.
Hij was een bazig type, hij was duidelijk een reu, en hij was duidelijk erg dom.
Een Deense dog grijpen in je eerste gevecht is niet heel erg slim.

Uiteindelijk zijn we nog redelijk ver gekomen met de diverse trainingen, zelfs pakwerk en speuren ging hem goed af.
Toen werd onze oudste dochter geboren, en ze waren vanaf het begin onafscheidelijk.
Dochterlief liet de hond al gauw alles doen wat zij wilde, en Rex was niet bij haar weg te slaan. Veel mensen vonden het gevaarlijk soms, maar de hond heeft meerdere malen bewezen dat die twee gewoon een span waren.
Als mijn dochter op de camping wat te ver wegliep, gooide hij haar net zolang heel voorzichtig om totdat ze het zat werd en maar weer terugliep. Toen ze wat ouder werd mocht ze tot aan het eind van de inrit lopen, daarna trok hij haar aan haar kleren een stuk terug.
Eega en ik hebben daar met verbazing naar zitten kijken, je hond vertrouwen is 1 ding, maar dan ook daadwerkelijk dat vertrouwen op vele manieren beloont zien worden is gewoon erg mooi.

Met een jaar of tien was het gedaan met de pret, hij kreeg huidkanker, en om veel lang verdriet bij eega en kind te voorkomen, ben ik met hem aan de riem naar de dierenarts gelopen, en alleen met de riem weer teruggekomen.
Nu vele jaren later, is Rex nog vaak het onderwerp van het gesprek, zeker nu mijn jongste een Stafford heeft. Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat deze Stafford veel Rex trekjes lijkt te hebben. Er kleeft een heel verhaal aan Staffords, maar je hebt er kwaaie tussen, je hebt er lieve tussen, dan zijn er nog hele lieve, en je hebt ook nog Lola de hond van mijn dochter. Dat is een soort overtreffende trap van lief.
Niet dat ik zo nodig een lans moet breken voor deze hondensoort.
Maar toen ik de hond voor het eerst in de ogen keek zag ik Rex………

Dus durven wij eigenlijk geen hond meer te nemen, de kans dat we nog een Rex treffen is waarschijnlijk uitgesloten.