Ik zie je. Tussen schoonheid en wijsheid, de twijfel en kwetsbaarheid. Een vrouw van bijna zestig ben je. Ik zou het je niet geven. Bevooroordeeld ben ik, ik weet het. Maar de energie en levenslust, je lichaam niet te vergeten, doen vermoeden dat er jaren zijn overgeslagen; jaren niet geleefd zijn. Je hebt er over verteld zoals je vaak vertelt. Op aangename toon. Verhalen vaak met een kop en met een staart. Verhalen die rond zijn, die kloppen; verhalen met de suggestie van openheid; gecontroleerde kwetsbaarheid, voorbereid op de meest gestelde vragen. Altijd teksten achter de hand. Nooit echt het achterste van je tong. Talentvol ben je.
Verhalen ter verklaring zijn het. Ik ben nu omdat ik was, zeg je. Dan spreek je over je ouderlijk huis, de omstandigheden, patronen en tradities. Warm voor wie het past, beklemmend voor anderen, voor jou. Toch praat je er met respect, met waardering over; haal je herinneringen op aan het gezamenlijk zingen van psalmen, het wegdromen bij de vele verhalen, het wonen aan zee; aan hoe je met je zus, met je broers en je vader… Met een glimlach. Voor iedereen heb je een goed woord. Voor iedereen begrip. Maar weg moest je. Uit de benauwdheid van de kleine gemeenschap en de dominante religie. Je vertrok. Voor jezelf koos je. Je hebt het je nooit vergeven.
Zorgvuldig, niet verwijtbaar, nooit verwijtbaar spreek je over toen. Het was goed, mooi en bood houvast zeg je terugkijkend. Ze begrepen jou niet en dat begrijp je. Het is met spijt nu dat je ziet dat je er buiten staat, er geen deel meer van uitmaakt; heimwee hebt naar de warmte, de houvast en het overzicht.
Het is de ruimte die je zocht en die je vond. Een ongekende ruimte die volop mogelijkheden bood, euforisch maakte maar ook angst inboezemde, onrust bracht. Het was de leegte na de stap. De hypotheek op het vertrek. Want weg uit het dorp was niet weg uit het lijf. Het besef van schuld, van handelen tegen de mores bleek diepgeworteld. Hij keek altijd mee. Het maakte je voorzichtig. Zorgvuldig zocht je een weg en maakte je het leven van alledag hanteerbaar. In de ruimte waren het de oude principes van zorg, betrokken en eerlijk waar je op terugviel. De principes van thuis die je nieuw leven inblies, belangrijk maakte, uitvergrote. Dogmatisch bijna, als offer aan wat was. Pragmatisch ook soms. Zo jokte je niet maar vertelde je niet alles. Het was jouw manier om je in voorkomende situaties te rechtvaardigen, te verantwoorden. Het moest kloppen. In de ruimte was je verder terughoudend. Het was leven met de handrem. Nimmer onbelast. Nooit meer zo’n stap.

Je zorgt en cijfert jezelf weg. Je houdt vast omdat je nooit meer wilt verlaten. Je doet boete. De diepgang, warmte, houvast, zekerheid en verhalen zoek en vind je in de vele contacten die je bent aangegaan. Het zijn bijna zonder uitzondering langdurige contacten. Contacten die je agenda vullen, die je zorgvuldig tracht te onderhouden, die je als jouw verantwoordelijkheid beschouwt.
Je bent een intelligente vrouw. Je probeert je eigen weg te gaan, zet stappen maar er zit je teveel in de weg. Kwetsbaar ben je. De ballast is te groot. Je kent je positie en zoekt naar positieve aanknopingspunten, naar een bevestiging van het feit dat je het goede doet. Je tracht het zetten van stappen te vermijden. De angst voor de consequenties is te groot. Het gaat niet om jou. Het mag niet alleen om jou gaan. Niet nog eens. Je behoudt, bij voorkeur.

Klein was de wereld waarin je groot werd. Het is ruim veertig jaar geleden dat je de hoedjes en de kerkgang verliet. Het was het warme nest verlaten. Met opgeheven hoofd er op uit. Overmoedig was het wellicht, angstig vooral. Het heeft je even vleugels gegeven maar uiteindelijk lamgeslagen, angstig gemaakt. Was ik maar blijven dromen zei je. Je had het er mee kunnen doen. Het is waar je tegenwoordig voor kiest. Ook nu, op het moment dat ik je uitnodig met me mee te gaan.

Categorieën: Liefde

7 reacties

NicoleS · 2 augustus 2016 op 17:20

Kwetsbaar geschreven. Het leven en haar eisen. En vooral de eisen die aan onszelf en elkaar stellen. Breekbaarheid. Mooi debuut.

Arta · 2 augustus 2016 op 21:19

Mooi!

Welkom op Column X, G.!

Mien · 2 augustus 2016 op 21:48

Een mooie briefing aan iemand die bijzonder is. Mooie en passende titel ook. Puntje mag weg. 😉
Welkom bij CX.

Snarf · 2 augustus 2016 op 21:53

Driemaal gelezen … driemaal ontroerd. Knap onder woorden gebracht. Nu niet … misschien later …? Welkom.

Esther Suzanna · 3 augustus 2016 op 00:20

Een bijzondere manier om een duidelijk geliefd persoon ‘neer te zetten’. Mooi.

Meralixe · 3 augustus 2016 op 09:03

Uiteraard welkom op column x…
Mooi maar… één en ander heeft veel te maken met de persoonlijke voorkeur. Ik vind het een beetje te machtig, ietsjes te ver weg van de lezer. Er zitten ook enkele tegenstellingen in die het de lezer niet gemakkelijk maken. Naar het einde toe zou er een duidelijk beeld moeten zijn van een ‘geliefde’ persoon. Dat is niet zo. Integendeel zelfs, het blijft mistig. Het doet me denken aan dat lied van Bouwdewijn de Groot:
https://www.youtube.com/watch?v=f2NJfljxPTo

Nachtzuster · 4 augustus 2016 op 17:47

Heel mooi, ontroerend debuut. Dikke wow! Welkom hier!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder