Ode aan de techniek

Ik ken al vele jaren de nu aan kanker overleden zanger Dirk Van Esbroeck die reeds in de jaren ’80 furore maakte met onder meer de groep “RUM.” In diezelfde tijd werkte hij ook samen met Juan Masonda, een gitarist die er voor zorgde dat er een sterke Zuid-Amerikaanse invloed te horen was in hun toen uitgebrachte werkstukjes op vinyl. Toen al leerde ik tussen het vele Engels van toen het in het Nederlands gezongen lied “Schrijvenderwijs” kennen maar het was vooral de voortreffelijke melodie die er voor zorgde dat ik het “plaatje” meerdere keren “gedraaid” heb.
Nu denk ik hier voornamelijk aan de nostalgie van toen met “pick-up” en krassende naald. Ieder lied werd voorafgegaan door een krakend geluid als van een naderend onweer, veroorzaakt door de met de hand bediende arm met naald, die aan het begin van het reeds draaiende “vijvenveertig toerenplaatje” diende geplaatst te worden. Bij de nieuwere versies kon men de naald tussen de met het blote oog zichtbare spatie van twee liedjes van een “L.P.” plaatsen en de arm via een klein hendeltje laten zakken maar ook dan bleef men niet gespaard van enkele droge kraken in het deksel van de platendraaier die dienst deed als “geluidsbox.”

Nu, zoveel jaar later is er het internet met onder meer You Tube, waar ik de kans krijg de “liedjes” uit die tijd van onder een dikke laag stof te halen en nogmaals, maar deze keer “krasloos” te beluisteren. Andermaal is het bij “Schrijvenderwijs” de melodie, voornamelijk gespeeld door een gitaar en een klarinet, die me mee neemt naar de verre herinnering van de vorige eeuw.
Met de tekst kon ik indertijd toch niets aanvangen. Wat moest ik doen met zinnen als “omdat er woorden stonden te blaten” en “ Ik had voordien nooit geweten hoe men woorden naar boven droeg.”

Toch maar even de tekst afprinten.

Plots zie ik het. Zo simpel, de tekst krijgt betekenis! Ik zet de volumeknop van de geluidsinstallatie een paar standjes verder en volg het lied met de afgeprinte tekst in de hand. Ik wordt geconfronteerd met een schoonheid, ook nu gesteund door de zang en de muziek. Loepzuiver vult het geluid van een, al zeg ik het zelf, degelijke installatie de kamer en misschien ook wel deze van de buren. Het meezingen met een balpen als ingebeelde micro veroorzaakt een kippenvelmoment. De woorden van de zanger worden mijn woorden die ik als teken van onmacht aan de muren rondom mij toevertrouw.

Enkele zinnen geven me enige ruimte om zelf nog wat te fantaseren en het nog mooier te maken. De honger, de wind, de beginnende regen, kleumen op het grind, de spiegel, de los staande deur, de vogels die lachen in het bos kan ik, binnen de context van het korte verhaal, gekoppeld aan het eigen gevoel betekenis geven.

Ere aan wie ere toekomt.
De tekst is geschreven door een zekere “Guillaume Van der Graft.”
Nogmaals is het internet mijn goede vriend om eens wat meer te weten te komen over deze heer en misschien nog meer pareltjes te ontdekken. Ik zit waarachtig te bladeren in “poëzie” maar het blijft voorlopig enkel bij dat ene stukje dat ik dus begrijp daar ook ik wel eens bij nacht de “muze” op bezoek krijg om dan ’s morgens vast te stellen dat ik alles kwijt ben.

Ik denk terug aan mijn eerste “pick-up” van het merk “Dual” en vergelijk dit met wat ik nu dagelijks binnen handbereik heb. Met de laptop aangesloten aan een geluidsinstallatie kan ik duizenden liedjes aanklikken, naar bijhorende teksten zoeken en deze eventueel vertalen.

Er is nog meer! Wie hier nu nog aan het lezen is kan zich afvragend over welk lied het gaat en over welke schrijver ik het heb, door enkele simpele muisklikken getuige worden van mijn smaak en voorkeur. Wat een weelde!

Grootste probleem, ik kan een zanger of zangeres niet meer grijs draaien!