Toen Mr. Moshavot, kantonrechter in ruste en graag geziene gast in het Berner Oberland, de woonkamer binnenstapte, stond Laura daar juist met haar handen in de lucht.
“Rekoefeningen aan het doen?” vroeg hij.
“Nee Meester,” zei Laura. “Ik juich. De Russen hebben gewonnen.”
“Een goede reden om in diepe treurnis te vervallen,” bromde Mr. Moshavot. “Het is maar goed dat die bolsjewieken de koude oorlog hebben verloren. Overigens blijft het oppassen geblazen met die wodkastokers. Voor je het weet toveren ze het Binnenhof om tot Kremlin. Mr. Moshavor plofte in zijn fauteuil, nipte van zijn whisky, en bekeek zijn 25 jaar jongere huishoudster Laura [i]des pieds à la tête[/i]. Zij was prachtig om te zien, daar kon geen voetbalvrouw aan tippen. Wat intelligentie betreft was zij zelfs torenhoog verheven boven die opgesmukte en omhoog gevallen blondines. Wat Mr. Moshavot echter het meest kon waarderen was Laura’s submissie en haar bereidheid dat bij hem tentoon te spreiden.

“Ik ben ook niet zo zeer blij voor Rusland,” zei Laura. “Maar voor Guus Hiddink. Hij moest de fragiele vedetten van het Russisch voetbal omvormen tot winnaars. Russische coaches sloegen dat ‘experiment’ met scepsis gade. Ex-bondscoach Gazzajev betwijfelde zelfs of Hiddink wel vat zou krijgen op de psychologie, de mentaliteit en de tradities van Rusland. Een trainer met een tolk, dat wordt niets, voorspelde een andere ex-bondscoach; ‘Bij onze jongens hangt het van de intonatie af of we Berlijn veroveren of niet’. En ex-keeper Kavasasjvili vreesde dat Hiddink zou stikken in de stank van het Russische toilet tijdens het scouten van talenten in de provincie.”
Mr. Moshavot glimlachte. “Ik geloof dat het woord latrine wel op zijn plaats is.”
“Wat u wilt Meester,” vervolgde Laura. “Maar u moet die Russen niet onderschatten. Neem nou die Abramovitsj, de favoriete oligarch van Poetin. Die had iets goed te maken. Toen hij vanaf 2003 honderden miljoenen ‘petrodollars’ in het Londense Chelsea stak, eisten patriotten een groots gebaar voor de Russische sport. Abramovitsj gehoorzaamde. Zijn olieconcern Sibneft stak 54 miljoen dollar in CSKA Moskou, wat prompt een landstitel en een UEFA-Cup opleverde. Vervolgens beloofde de rijkste Rus een trainingscentrum van 25 miljoen dollar aan de Zwarte Zee te financieren. En toen schonk hij Rusland Guus Hiddink.”
“En wat heb jij mij te bieden?” vroeg Mr. Moshavot.
Even leek Laura van haar stuk gebracht, maar zij herstelde zich snel door haar bloesje los te knopen.
“Twee halve finales Meester.”
“Met uitzicht op de Grande Finale?” vroeg Mr. Moshavot.
“Jazeker,” antwoordde Laura, en met groot raffinement liet zij haar rokje op de grond dwarrelen.


6 reacties

arta · 25 juni 2008 op 07:35

Dit is het meest geraffineerde voetbalverslag dat ik ooit heb gelezen! 😉
Mooi, Mosje, heel mooi!
🙂

Dees · 25 juni 2008 op 09:20

Het is niet mijn kopje thee die Mo(r)shavo(r)t, zelfs niet in combinatie met Russische vo(r)dka. Anyhow, goed geschreven, zoals altijd…

pally · 25 juni 2008 op 09:23

Ha, ha, Mosje met een verslag van achter- en onder de Russische tribune. 😀
mooi stuk.

groet van Pally

lisa-marie · 25 juni 2008 op 15:10

Een orginele kijk op voetbal 😀
Met veel plezier en een griijns op mijn gezicht gelezen 😆

KawaSutra · 25 juni 2008 op 23:03

Net zo boeiend als de groepsronde van Oranje. Meesterlijk eigenlijk om de interactie tussen twee uitzonderlijke individuen te combineren met het actuele EK.

Anne · 26 juni 2008 op 11:56

Meester Manchet. Zoudt u misschien aan meester Moshavot de vraag kunnen doorspelen of er wellicht een aardig plaatje kan worden toegevoegd aan dit feuilleton. Dat ook wij als lezers kunnen genieten van het wonder van de eeuwig jonge Laura. Ik weet zeker dat meester Moshavot iemand kent met een enorm bestand aan innerlijke pinnholes dus dat moet lukken.
Dank u.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder