Oerwoud van gedachten

Raakhout staat te trillen op zijn vette dikke groene soeppoten. Die bieden gelukkig nog een beetje houvast. Het is lang geleden dat ie zo geschrokken is. Gelukkig vindt hij een beetje troost achter de beslagen ramen van de op stoom gedreven koets. De blik die Raakhout zag door het ruitje van de koets zal hij nooit meer vergeten. De smachtende blik van de prinses in nood trof Raakhout diep in zijn hart. Hij was niet voor niets ooit in de ketel met liefdesdrank gevallen. Bij Toutatis. Romantiek had zijn pad getroffen. Raakhout was ook bedroeft. Dat kwam door het fluisterend commentaar van het gepeupel in het struikgewas. “Hee, is dat niet die groene gifkikker van Harrie die daar bijna de gouden koets laat stuiteren? Z’n verdiende loon dat ie nu geklutste knieën heeft.” Het commentaar trof Raakhout ook diep in zijn kleine hartje. Nog veel dieper dan de koninklijke botsing. Waar haalden die medebosbewoners het vandaan om zich ongenuanceerd een oordeel te vormen. Kijk daar die rare fret had nog het hoogste woord, dat heilig boontje, een echte kwezel was het. Nee, Raakhout en Harrie hingen een ander geloof aan. Noch vreemd noch vroom. Spiritueel onderlegd richten zij zich tot hogere en soms wat vage kringen. Dat werd hen niet in dank afgenomen door de brave medebosbewoners. Het maakte Harrie en Raakhout eigenlijk niet zoveel uit. Zij maakten immers wel het verschil. Af en toe schenen zij een lichtje in het donkere bos. Het oerwoud van gedachten.