Vanaf onze geboorte wordt duidelijk gemaakt wat de bedoeling is.
In onze prille levensjaren denken we dat ons mondje de hele dag aan de warme tepel van onze lieve mamma zuigt. In werkelijkheid zuigen we op een uit aardolie vervaardigde plastic variant.
De naam zegt het al: ‘Fopspeen’.
Een paar jaar later komt alles uit.
Niet veel later vertellen pappa en mamma een sprookjesachtig verhaal over zwarte pieten en een heilige Spanjaard met een schimmel tussen de benen. Vreemde tradities zoals het zetten van je schoen zijn de brandstof voor onze nog groeiende fantasie. Vele aanverwante sprookjesfiguren sluipen al snel het bolletje binnen, De Paashaas en De Kerstman hebben eenieder weer nieuwe rituelen en verhalen.
De wereld is fantastisch.
Een paar jaar later komt alles uit.
Volwassenheid komt wanneer we denken dat de media de werkelijkheid is. Het roept:’ Spullen kopen!’ en speelt in op onze sprookjeshersenkwab.
Amerika landde als eerste op de maan en de catastrofe omtrent de Twin Towers is een aanval van een boos sprookjesfiguur met baard.
Met dit smeersel zien we er plotsklaps uit als een 18 jarig topmodel en met dit poedertje wordt de versleten penis echt net zo lang en knotserig als in de stoute filmpjes.
Eenzaamheid vindt betaalde dialogen met “fictieve” profielen en we hebben met z’n allen geld geleend van een illusie.
Een paar jaar later komt alles uit.
Vergrijzing krijgt van de doctor een Smartie tegen ouderdomskwaaltjes. De werking van een Placebo wordt nog altijd als het bewijs gezien dat de geest sterker is dan het lichaam. Uitzonderingen daar gelaten.
Je in het spreekwoordelijke ‘ootje’ laten nemen heeft dus ook wetenschappelijk gezien een positieve werking en neemt een strategische plek in binnen ons maatschappelijk bouwsel.
Heilige boeken worden als absolute waarheid verkocht terwijl iedereen een hap neemt van een nieuwe Apple.
We sterven, en alles komt uit.
Rs
20 reacties
Libelle · 2 september 2013 op 08:53
Zinnen die ‘lekker lopen’ hebben een passend ritmisch lettergreep en klanken patroon. Tenminste dat is mijn mening…;)
Dat kan wel zo zijn, maar toch schetsen ze hier een wat somber beeld. De ‘Trommelaeren van Roesendaele’ maakten me blijer vroeger.
Robin Simon · 2 september 2013 op 10:11
Bedankt voor je bijzondere reactie Libelle.
Groetjes
Spencer · 2 september 2013 op 10:29
“De mens is een wezen dat verdoofd moet worden en verblind. Als zijn ogen werkelijk open gaan, ziet hij geen reden meer te leven. Voor wie niet aan een hiernamaals gelooft en alleen leeft wegens de ingeschapen doodsangst die op zichzelf evenmin naar iets verwijst als de blinde darm, maar bestaat, is alles wat erop aankomt: zich er zo goed mogelijk doorheenslaan.”
W.F. Hermans
Ps: Rusland landde als eerste op de maan. In 1966. De Loena 9 geloof ik.
Robin Simon · 2 september 2013 op 11:04
Prachtig! Ik dacht dat de Loena onbemand was, de landing heb ik meer gebruikt omdat Armstrong als eerste ‘mens’ de beroemde voetstappen zette tijdens een in scene gezette opname. Bedankt voor de tip! ik voeg iets toe aan de zin voordat ik hem laat drukken. Groetjes
Spencer · 2 september 2013 op 11:45
Amstrong heeft echt wel op de maan gelopen hoor.
Robin Simon · 2 september 2013 op 11:58
;)…als de lezer maar wankelt, een hmm was uiteindelijk mijn doel.
Libelle · 2 september 2013 op 13:16
Die knappe Hermans toch; ‘zich er zo goed mogelijk doorheen slaan’ Winnen kan niet, maar minder snel verliezen, zong Robert Long.
Sagita · 2 september 2013 op 16:57
Het leven in de notendop? Toch geen lid van de zwarte kousenkerk? Het ziet er nogal sombertjes uit. Zelf leef ik mijn dag en heb het prima naar mijn zin!
groet Sa!
Spencer · 2 september 2013 op 18:08
‘Zelf leef ik mijn dag’. Wat zijn de andere opties?
Sagita · 2 september 2013 op 20:37
Ik ken genoeg mensen die de dag leven van een ander – volgens de normen en waarden van een ander – leven en hun geluksgevoel daaraan ontlenen. De column van Robin staat vol met deze stelligheden. Dat mag natuurlijk, want het is een column en op grond daarvan mag hij prikkelend en uitdagend zijn. Maar zoals ik in mijn reactie schrijf; het ziet er somber uit! Tevreden zo!
groet Sa!
Meralixe · 2 september 2013 op 19:07
Eén van de grootste kemels die men bij het schrijven van een column kan schieten is tonen dat men de materie niet beheerst, zelfs met de hulp van Google, enkele muisklikken verder…
En, iedereen maakt wel eens een fout. Dus, begin nu niet in mijn columns te grasduinen om me lik op stuk te geven.
Goed, ietsjes genuanceerder nu.
Naar mijn mening, maar die kan en mag natuurlijk verschillen van de uwe, zou je er moeten in slagen om iedere alinea te vullen met een zelfde thema zoals je in alinia één en twee wel deed. Dit dan telkens afsluiten met de steeds terugkerende zin ‘Een paar jaar later komt alles uit.’ geeft dan het nodige ‘ritmische’ effect aan uw schrijven. In de volgende alinea’s bijvoorbeeld in de laatste van ouderdomskwaaltjes naar heilige boeken springen is voor mij een brug te ver.
Toch nog een bloemetje…Laat U niet te vlug van de wijs brengen na enkele minder goede kritieken. We hebben U nodig! :inlove:
Robin Simon · 2 september 2013 op 20:19
Bedankt voor uw reactie, erg vermakelijk.
Groetjes
Nachtzuster · 3 september 2013 op 09:30
In mijn ogen een goed geslaagd verhaal om duidelijk te maken dat we al vanaf onze geboorte worden bedot. Heerlijke eerste alinea. Leuke voorbeelden. Ik heb deze met plezier en een glimlach gelezen. Ik proefde geen somberheid.
Nog een pluspunt: Je bent een van de weinige nieuwkomers die zelf ook reageert. Dank daarvoor.
Robin Simon · 3 september 2013 op 11:05
Te gek! Bedankt voor de reactie. Meningen van anderen zijn belangrijk om te kunnen groeien. Slecht of goed.
Mijn bedoeling met het stuk is inderdaad hoe verbazingwekkend veel we ons laten bedotten.
Een stuk schrijven waarin eenieder hetzelfde voelt is lastig gebleken. (Cynisme wordt hier blijkbaar genadeloos afgestraft en onder een vergrootglas gelegd. Ik dacht: Huh? Men vindt het somber en zelfs dialogen binnen het reageren op meningen worden meegenomen in nieuwe reacties.
Wel heerlijke kost. :rotfl: , was ik maar cabaratier geworden….
Het geeft wel aan dat er nog veel werk aan de winkel is om ooit te mogen schrijven voor de libelle of de margriet;)
groetjes
Spencer · 3 september 2013 op 11:30
In december dikmakende recepten en in januari dieëten. Ieder jaar weer.. Oeps, dat wordt natuurlijk weer cynisch gevonden..
Robin Simon · 3 september 2013 op 13:24
Hahaha….yeah!
Nachtzuster · 3 september 2013 op 11:13
Oei, nu leg je de lat wel erg hoog voor jezelf. Margriet of Libelle. 😉 :rotfl:
Robin Simon · 3 september 2013 op 13:25
😉
Mien · 3 september 2013 op 15:32
Tussen de regels door een paukenslag en bekkengerinkel. Daarmee sla je alvast een juiste toon. En ook nog een fascinerende ‘oote oote boe’-titel, mooi. Maar … ehh … puntje achter de titel … wat is dat nu?! Welkom @ CX.
Robin Simon · 3 september 2013 op 16:16
Thanks Mien.
Goed puntje dat puntje achter de titel….;)
Groetjes