Of was het manschijn?

Het enige dat ik tot nu toe van mijn koffie heb genuttigd, is de geur die het apparaat in de keuken deed verspreiden en nu al voel ik in mijn onderbuik traag de druk oplopen om deze zonder geluid, maar met een soort warme, bijna brandende, sensatie te ontladen. De geur ervan valt nog mee, maar dat komt waarschijnlijk omdat deze overstemd wordt door de dikke wolk deodorant waar ik mij mee omgeven heb. Geen zin mij te douchen. Het lijkt wel een beetje op een film over de eerste wereld oorlog, waar de Fransen in hun loopgraven liggen te wachten totdat de Duitsers ze komen doden. Ik heb het gevoel dat mijn lichaamgeur van drie ongewassen dagen niet onder zal doen voor het mosterdgas, dus om mijn medecollegegangers ietwat te ontlasten, hul ik mij in geurstoffen.

In de middeleeuwen deed de adel dat precies hetzelfde. Zij wasten zich weinig en om de stank te verdoezelen, gebruikten ze liters parfum per dag. Een ex-vriendinnetje noemde het een chemische douche. Dat klopt wel een beetje, tenminste als je het ook hier lijkt op een filmset situeert. Zo’n film waar een virus het ziekenhuis tot quarantaine gedwongen heeft en de wetenschappers in witte overalls door ruimtes gevuld met ontsmettende nevel moeten lopen.

Over virussen gesproken. Vier dagen geleden had ik dit niet kunnen schrijven. Ik was een virusje tegen het lijf gelopen, welke zich in het slijmvlies van mijn neus nestelde. Niet kunnen ruiken is er niet het ergste van, maar het kloppen van aderen vlak onder de schedel en de halvering van het zuurstofgehalte van de met veel moeite binnengekregen lucht, zijn dat wel. Liever dan dat ik verkouden ben, ruik ik stank. Uit een stinkende omgeving kun je namelijk weglopen. Met een verstopte neus kun je lopen wat je wilt, maar ruiken ga je er niet van. Tenzij je neus gaat lopen, maar dat terzijde.

Het liefst ruik ik het nieuwe en te dure geurtje van het meisje dat mij onder andere daarmee haar bed in probeert te overtuigen, of de feromonen (lees: zweet) van mijn meisje, waar ze me niet mee het bed in hoeft te proberen te lokken, omdat ik zelf naast haar zal kruipen.
Het is slechts de vraag of zij het net zo ervaart. De vingers waarmee ik haar probeer aan te raken, hebben reeds talloze filters beroerd en ruiken zelfs geel, terwijl de mond waarmee ik haar probeer te kussen nog meer bier heeft gevoeld, maar laten we vooral het vers geslacht schaap aan de spies niet vergeten. Ik weet niet wat mij misselijker maakt, knoflook, alcohol en nicotine in één geur of in één zin.

Minder plezierig vind ik het dat mijn kamer, na een vrolijk weerzien van kameraden, nu ruikt naar een melange van omgegooide bierflesjes die als asbak gebruikt zijn en knoflookboeren cq. bierscheten van zes zwetende mannen. Normaal gesproken hebben mijn huisgenote en ik onze deuren altijd open staan, zelfs als we niet thuis zijn, tenzij we slapen en zo. Maar toen ik zojuist terug kwam van college, had ze hem demonstratief gesloten. Waarschijnlijk omdat er ook nog twee bergen was in een hoek lagen. De eerste ongewassen en daardoor muffig. De andere was wel gewassen maar nog nat en daardoor muffig.

Als ik het zo allemaal even terug lees, besef ik mij dat ik van deze atmosfeer, hoogstwaarschijnlijk gevuld met koolmonoxideachtige stoffen, al lang had moeten sterven. Maar – stel je voor dat ik nu mijn ogen sluit en inadem – ik lijk er geen last van te hebben. Ergo, het klopt wat ze zeggen:
Drie keer over je longen en je ruikt er niets meer van.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]