Ogen dicht en mondje open.

Schaduwen van boombladeren dansen boven mijn hoofd op de witgeschilderde muur. Hun bewegingen lijken beperkt, ritmisch en willekeurig tegelijk. Bij het ademen merk ik de koelte van de zomerochtendlucht en ik ruik een vleugje brandend hout. De bloemen van het vingerhoedskruid bewegen in de wind, net als mijn shirt. De zon verwarmt de huid van mijn blote armen. Ik loop door de poort en sta plotseling op straat. Verwonderd kijk ik om mij heen. Winkels met hun handel buiten, kinderen op fietsjes. Papiertjes op de weg. Er rijdt een auto voorbij. Naast de bestuurder zit een meisje met haar handen gevouwen voor haar mond. Ze gaat vast iets spannends doen. De buurvrouw knikt en ik kies voor links. Op de parkeerplaats staat mijn auto, er groeit gras onder en er hangt een zwaar beschadigd spinnenweb aan de bumper. In de verte hoor ik glazenwassers in werkoverleg en ik voel de weg onder mijn voeten als ik loop.

De beperkingen van mijn lijf nemen toe. Honderdduizend keer heb ik mij dezelfde vraag gesteld. Verleden is voorbij, garantie voor toekomst is er niet. Er is alleen nu. Mijn hoofd bepaald de richting waarin mijn lijf gaat. Ik registreer, constateer en ik ontdek een nieuwe gave. Ik beleef mijn leven. Geuren, geluiden en beelden brengen gedachten en emoties. Ze komen op en ik merk dat ik kan kiezen. Ik kan ze constateren verder niets, ze raken me niet. Enkel als ik wil kan ik ze voelen, er mee spelen of fantaseren. Er zijn geen regels. Ik voel me niet beperkt door afspraken of tijd, er is geen doel. Alleen verandering en beweging. Ik loop vrij rond in mijn eigen droom die alleen als ik dat wil, voelt als werkelijkheid.