Olympische Vervelen

Ik wist dat straatkatten en zwerfhonden onmerkbaar uit het straatbeeld van Athene verdwenen. Zonder aandacht van de camera’s kregen zij roemloos een overdosis doping toegediend. Achterbleven, afgedankt als product van de oude stad dat haar de doffe glans gaf, stierven zij naar eeuwige jachtvelden zodat toeristen en sporters onbekommerd konden genieten van het vervalste, lege panorama. Maar ik keek hoe zwemmers triomfeerden. Ik wist dat een compleet natuurgebied verdween voor grijs concreet. Ecologische teloorgang creëerde het bloeien van de Spelen. Zingende vogels, gezoem van insecten en het ontspannen ritselen van wind in onbezorgde olijfbomen voor het klappen van de riemen. Roeien is belangrijker dan winnen. Maar ik smeet een bord kapot en wenste voorspoed voor de Hollandse equipe.

Ik wist dat zwervers, bedelaars en drugsverslaafden ongevraagd zijn weggevoerd naar klinieken en gestichten. Hun verhalen rustten, verbrand door Olympisch vuur, als troosteloze hoopjes as ongehoord in de schaduw van akropolis. Zonder pardon, met straffe hand voor de schoonheid van heel Griekenland gezien door een willig wereldrijk. Terwijl twee weken lang de Olympische operette klonk, verstomde elders klaagzang van de zwakken. Maar ik genoot van de muziek.

Misschien moet ik mijn hypocriete kleur bekennen. Ik droeg mijn blinddoek van onwetendheid met veel plezier. Ik omhelsde de tragedie van een Griekse zwerver en keek over zijn schouder naar de finales van de Nederlandse sporters.
Met open ogen en een wrange maar toch zoete nasmaak vraag ik me, misschien wel met impulsieve twijfel, af: verliest sport niet haar essentie als broederschap en gelijkheid het woord niet meer omarmen?

Gelukkig biedt de toekomst hoop, wanneer de Spelen in 2008 afreizen naar China, een land dat mensen- en dierenrechten wél hoog in het vaandel heeft.