Omruilgarantie

De rijen schoenen staan in ellenlange rekken voor me uitgestald. Damesschoenen, herenschoenen, kinderschoenen, sportschoenen. Sloffen en slippers, klompen en instappers. In de verte ontwaar ik werkschoenen en laarzen. Met het bonnetje in mijn hand en de doos schoenen die ik ga ruilen, loop ik verder de winkel in. Er is veel keus. Maar ik weet dat niet alles bij me past. Bij de damesschoenen sta ik voor de rekken. Maar 41. Hier is niet de meeste keus, maar ze voldoen aan mijn eerste eis: de maat klopt. De Lonsdalers en gepimpte goudkleurige schoenen negeer ik. Ze zijn niet mijn type. Ik kijk even naar witte tennisschoenen, voel me bijna verleid door hardloopschoenen en ik wend mijn blik af. Ze zijn vlot, maar dat wit is zo onpraktisch. Bij het eerste vlekje modder verliezen ze hun aantrekkingskracht.

Een stel vriendelijk geblokte gympen trekt mijn blik. De stijl past goed bij me. Leuk design, geschikt voor stadse wandeltochten en misschien wat avonden in de kroeg. Ik stel de kritische blik van een vriendin voor me. Die schoenen zullen haar keuring wel doorstaan. Plotseling voel ik ook een stekende, kritische blik door me heen priemen. Het is er een die mijn moeder zou geven. Ik kniel voor de schoenen en bestudeer de zwart en wit geblokte stof. Die komt degelijk over. Dan bekijk ik de zool. Het voelt iets te dun. Aan de voorkant is de voorspelling van een flappende open neus zichtbaar. Het passen geeft de doorslag: de zool is dun, ik voel alles en de pasvorm is te stug. De veters ontvouwen zich als vanzelf weer en ik struikel bijna. Typisch weer zo’n model met bindingsangst.

In het volgende rek staan prachtige laarzen met hoge hakken. Ik kijk er nog even verliefd naar, maar eigenlijk weet ik het al. Naaldhakken wiebelen te veel en uit eerdere ervaringen weet ik dat de neuzen mijn tenen af zullen knellen. Of ik zal nog eens pijnlijk door mijn enkels gaan, waardoor ik pas op kan staan als de schoenen uit zijn.

Rechts aan de rand staan wat stevigere schoenen. Hier staan altijd nieuwe collecties. Ik vind mijn oude favorieten nooit weer als ik een paar heb versleten. Maar een paar bergschoenen komt bijzonder vertrouwd op me over. Ik weet dat ik ze slechts aan kan trekken als ik een lange broek draag bij het uitgaan. Ze staan ook niet zo goed onder een fris zomerjurkje op het strand. Stiekem pas ik ze een keer. Het zit als gegoten. Degelijk, sterk, betrouwbaar. Ze zijn wel wat zwaar. Maar de veters zijn sterk, de zolen bieden veel grip en de pasvorm is buitengewoon comfortabel.

Met het paar bergschoenen onder de arm loop ik naar de kassa. De keuze is gemaakt. Ik ruil mijn vorige paar om – een hip, donkerblauw paar, die toch te beklemmend zaten toen ik ze thuis nog eens paste – en leg er geld bij. De cassière geeft me het bonnetje mee, maar ik weiger het. Ik weet het nu zeker. Dit worden mijn nieuwe schoenen en ik sta te popelen om ze thuis aan te trekken. Laat die bergen nu maar komen. Samen kunnen we ze aan.