U heeft twee nieuwe emailberichten, dat staat er als ik mijn pc opstart. Automatisch klik ik op het schermpje en hotmail opent zich. Als ik een naam zie staan van de afzender, staakt mijn hand op de muis. Wil ik dit lezen? Wil ik weten wat hij te melden heeft? Tegen beter weten in, klik ik op openen en begin te lezen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik lees dat hij me wil zien en wel vandaag, mijn verstand protesteert! Hoe lang heb ik hem niet gezien, hoe lang heb ik niets van hem gehoord en toch weet ik dat ik zal gaan. Ik beantwoord het mailtje kort en krachtig met de woorden “Hoe laat?” Wil toch nog wel iets van mijn trots behouden. Ik weiger te ondertekenen en al helemaal niet te eindigen met een kus.

Ik spring onder de douche, doe mijn haar, make-up en ik ben klaar. Klaar om de fout van mijn leven te begaan. Mijn hoofd is een groot voetbalveld waar de bal heen en weer wordt geschopt.
Bel hem af! Nee ga, zegt mijn gevoel, mijn hart. Ik wil niet. Ik wil niet een van die vrouwen worden die hun partner bedonderen. Boos veeg ik de tranen van mijn gezicht, van mijn zorgvuldig opgemaakte gezicht blijft weinig over. Ik ga niet!! Ik ben er klaar mee!

Toch loop ik naar de deur, ik troost mezelf dat ik wel moet gaan om er een einde aan te maken, een einde aan een relatie die nooit wat is geweest of nooit wat zal worden. Op de hoek sta ik te wachten, als ik zijn auto aan zie komen. Ik stap in, we begroeten elkaar met een kus op de wang. So far so good, denk ik.
We rijden naar Scheveningen, waar anders heen? Scheveningen is ons plekje, daar zijn genoeg mensen om ons heen, zodat we bijna verplicht zijn ons te gedragen. Wat ziet hij er slecht uit. Wallen onder zijn ogen, trekken rond zijn mond.

We praten wat over wederzijdse kennissen tot ik vraag hoe het met hem gaat. Hij kijkt me aan en zegt: “Slecht”. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar mijn hart gaat naar hem uit. Ik geef niet toe, hou me sterk. Als we op het strand lopen, pakt hij aarzelend mijn hand. Ik trek terug, ik wil niet, ik moet sterk blijven.
Dan staat hij stil en neemt me in zijn armen. Ik verstar, maar als ik zijn armen om me heen voel, voel ik dat mijn zorgvuldig opgebouwde muurtje in elkaar stort, het voelt als thuiskomen.
Zo staan we een tijd lang op het strand, elkaar vasthoudend, niet nadenkend, genietend van elkaars aanwezigheid.

Als we gedag moeten zeggen, voelt het aan of hij een stukje van me meeneemt. Geen sex, geen belofte, geen nieuwe afspraak en weer geen afscheid.

Categorieën: Liefde

11 reacties

Li · 9 september 2007 op 20:57

Je innerlijke tweestrijd mooi verweven in de titel. De column is goed opgebouwd met een pakkend open einde. :wave:

Li

Cheops · 9 september 2007 op 22:16

inderdaad een pakkend einde, maar ook eentje dat dan nog eens origineel is. Hoe vaak nog krijgen we te maken met iets dat niet cliché is?

Ik vond het aangenaam lezen. 😉
Cheops

Prlwytskovsky · 9 september 2007 op 22:44

Ingestorte muren kun je weer opbouwen maar afgebroken gevoelens niet, die zijn eenmalig. 😉

KawaSutra · 10 september 2007 op 02:36

Wat een prachtige beschrijving van de strijd tussen gevoel en verstand. Je hebt hier heel goed laten zien hoe je onnodige informatie kunt weglaten en je hebt precies de juiste accenten gelegd. Daardoor een meeslepende column.

lagarto · 10 september 2007 op 07:07

Ik vind hem mooi Bitchy.
Verder heb ik niet veel toe te voegen.
Groeten Lagarto.

FatTree · 10 september 2007 op 09:51

Herkenbare column met inderdaad precies de zinnen die nodig zijn. Inderdaad een zeer sterk einde!

pally · 10 september 2007 op 10:44

Mooi geschreven over het dilemma dat in veel levens speelt zonder er een clichéverhaal van te maken, knap!

groet van pally

Trukie · 10 september 2007 op 17:44

Een heel goed gevonden titel, een heel herkenbaar verhaal (ik heb dat strand er ook wel eens voor gebruikt) een pakkend verhaal en een geweldige afsluiting.

Een vriendschap om te koesteren.

pepe · 10 september 2007 op 22:26

Lijkt me vreselijk en moeilijk zo te moeten strijden tussen gevoelens en verstand.

Mooi geschreven, ik hoop het fictie is.

DriekOplopers · 11 september 2007 op 08:32

Echt schitterend opgeschreven. Prachtig.

Hulde!

Liefs,

Driek

Bitchy · 11 september 2007 op 08:32

Ben erg blij met jullie reacties, dank jullie wel!

groetjes

Vera

Geef een reactie

Avatar plaatshouder