Onder de zon

Dol ben ik op mijn redelijk witte huidje. Zo dol dat ik dagelijks door de modder rol, alleen maar om aan mezelf te laten zien dat ik inderdaad zo dol ben. Daarna spring ik dol van dolheid onder de douche en kan ik uren staren naar mijn babyhuidje. Aan alles moet een einde komen. Daar bestaat het leven nu eenmaal uit. Aan dingen beginnen en weer met dingen stoppen. Dingen krijgen en weer verliezen. Dingen onthouden en weer vergeten. Dingen maken en weer verwoesten. Dingen voelen en weer gevoel verliezen. En zo kunnen we nog even doorgaan, dus ga ik dol van dolheid verder. Dingen zien en weer uit het oog verliezen. Interesse wekken en de interesse weer verliezen. Een wit huidje en weer een bruin huidje tot weer een wit huidje.

Zo ging ik gisteren voor het eerst in een zonnebank liggen. Of is het erop liggen? Of eronder liggen? Of werd ik zonder genade aangerand door die verduvelse zonnebank? Aanranden was het misschien niet, maar hij kreeg me wel erg heet en ik zweette als een gebakken varkentje. Bizar om te zien hoe je lichaam zo’n chemische kleur kan krijgen als je er eenmaal onder/in/tussen/op ligt. Gevoelens van claustrofobie kwamen al snel naar boven. Ik voelde me niet meer dan een tosti in een tosti ijzer. Uiteraard ben ik wel veel lekkerder dan simpelweg een tosti.

Maar ik heb het overleefd. Van beide kanten werd ik gebombardeerd met een zon die niet echt was, ik verdronk bijna in mijn eigen zweet en verbrandde ik bijna mijn heilige kont, maar ik heb de strijd gewonnen! Ik zal het niet snel weer doen, maar mijn onbeheersbare drang naar nieuwe ervaringen was te groot om het idee van een zonnebank te kunnen weerstaan. Als ik een motto moet bedenken dan is het wel ‘zoveel mogelijke nieuwe ervaringen opdoen’ zolang ik leef. Maar eigenlijk is het het geen motto, maar kun je dat wel gewoon leven noemen.

Je hebt genoeg mensen die niet op die manier leven. Bang voor het onbekende. Bang voor verandering. Bang voor pijn. Bang voor ontgoocheling. Bang voor andere mensen. Bang voor hun eigen spiegelbeeld. En ga zo maar door. Maar deze keer ga ik niet als een dol mens door. Af en toe moet je jezelf gewoon een klap verkopen en stoppen, anders blijf je maar draaien en draaien, maar kom je uiteindelijk nergens. Behalve misschien enorme misselijkheid en pure zelfhaat. Dus wees potdikkeme niet zo bang voor het leven, hoe beangstigend het vaak ook mag lijken. Wat heb je immers te verliezen? Liever spijt hebben van dingen die je wel hebt gedaan, gezien en gevoeld, dan spijt hebben van dingen die je niet hebt gezien, gedaan of gevoeld. Of mensen hebt laten lopen die je misschien wel erg gelukkig zou hebben kunnen maken.

Mensen die bang zijn voor pijn, zijn vaak ook bang om gelukkig te worden. Zonder de nodige pijn, zul je immers ook nooit het geluk vinden. Geluk vergt de nodige moeite, tranen, teleurstellingen, tijd, braakneigingen, moordneigingen en interne oorlogen met jezelf en met anderen. Maar als je daar eenmaal door heen bent, is de kans groot dat er uiteindelijk toch een straaltje geluk door die wolken in je leven komt stralen.
Gister lag ik weliswaar onder een zon die helemaal niet bestaat en lag ik onder gemaakte warmte, maar vroeg of laat vind ik wel een zon van een mens die me de wel de nodige warmte geeft waar elk mens zo naar verlangt. Waar ik niet claustrofobische gevoelens van krijg en die niet al uitgaat na twintig minuten. Dan bespring ik gewoon die persoon en laat ik hem niet meer lopen, tenzij hij zelf loslaat. Nee, ik zal nooit bang zijn voor pijn, want ik wil gewoon gelukkig kunnen zijn.