Ondergang aan eigen succes

In het verre Limburg worden bij Nedcar de auto’s van Smart en Mitsubishi gemaakt. Vele tienduizenden auto’s zijn daar de afgelopen jaren van de band gerold. Maar de productie wordt gehalveerd, meldde het journaal. In plaats van twee ploegen is er nu nog maar plek voor een ploeg. Kortom, er gaan dus ontslagen vallen. Natuurlijk ben je niet blij als je je baan verliest. En het is ook heel begrijpelijk dat je dan met al je collega’s wilt gaan demonstreren in Den Haag. Wat ook heel begrijpelijk is, is dat je de media inlicht van het feit dat je gaat demonstreren op het Binnenhof. Want wat heeft het voor zin om te demonstreren als niemand ervan afweet. Hoe grootschaliger hoe beter. Daar houden ze van in de media.
De media, op haar beurt ook in voor een verzetje, smullen bij de gedachte aan een Binnenhof vol boze autobouwers. Je weet het nooit bij die Limbo’s. Misschien wordt de meute wel gewelddadig en trekken ze plunderend en brandstichtend door de straten. Reden genoeg dus voor het sturen van een cameraploeg met een reporter…
Juist op dat ogenblik zette ik mijn televisie aan. Een reporter ter plaatse stond voor een verlaten Binnenhof verslag te doen van een demonstratie die er kennelijk niet was. Achter hem strekte zich het Haagse plein uit, en het had er zelden meer verlaten uitgezien. Vanuit de studio kwam dan ook de begrijpelijke vraag aan de voor lul staande journalist.
“Maar waar zijn al die boze autobouwers nou?”

”Ik heb zojuist begrepen”, antwoordde de verslaggever, “dat de medewerkers van Nedcar in de file staan en dat de demonstratie wat later zal beginnen…..”
Ironischer kan het haast niet. Jarenlang bouw je auto’s. Jarenlang zet je jezelf in om die dingen in elkaar te sleutelen en je ziet ze de fabriek uitrijden. Dan wordt de productie gehalveerd en staat de helft van je collega’s op straat. En als je dan wilt demonstreren wordt je gedwarsboomd door je eigen werklust.
De wegen staan vol met auto’s. Zoveel auto’s zelfs dat je te laat komt op je eigen demonstratie voor de productie van meer auto’s…
Begrijp me goed, ik heb niks tegen auto’s. Sterker nog, over een paar weken staat er weer een gloednieuwe leasebak op mijn stoep. Nog mooier dan de vorige en alleen de gedachte aan die nieuwe auto zorgt ervoor dat mijn ochtenderectie elke dag wat langer aanhoudt. Maar ik vraag me af of we wel beseffen hoe goed we het hier eigenlijk hebben. We klagen veel maar honderd jaar geleden was er nergens een koning of keizer op deze aardkloot te vinden die zo goed leeft als wij nu!! Ze woonden weliswaar in grote paleizen, maar dat zal ook flink hebben getocht! Wij wonen lekker warm en behaaglijk in onze huizen met tv’s en magnetrons. We vervoeren ons in warme droge auto’s met een muziekje op radio. De koningen van weleer lieten zich door onhandige koetsen voortrekken. Slechte vering, ’t schiet voor geen meter op en in plaats van een radio luister je naar een verveelde koetsier die voor de tigste keer “een potje met vet“ inzet. De gezondheidszorg is een stuk beter geworden. Er is meer te doen. Overal staan kroegen en clubs en winkels. En wat ook heel belangrijk is, we hebben nu ook het geld en de tijd om ervan te genieten. En dat is precies wat ik nu ga doen.