Vandaag heb ik ondervonden dat onkunde vooral te maken heeft met lamstralerigheid en laksheid. Sinds jaar en dag roep ik tegen mezelf dat een fietsband plakken onmogelijk is met mijn harkehanden. Het lot bleek vandaag anders te bepalen. Aangezien beide fietsen een lekke band hebben en mijn vader de boel niet meer repareert, ben ik op mezelf aangewezen. Op mijn knieën zittend, doe ik gauw een schietgebed opdat alles goed mag verlopen. Deze week heb ik mijn fiets nog een aantal keren nodig, dus vandaag zal het er echt van moeten komen. Mans als ik ben leg ik mijn fiets ondersteboven. Het stuur klapt op de grond en mijn bel zit meteen scheef, een goed begin is het halve werk.
Met een emmer water, plakkertjes, bandenwippers en een tube lijm zit ik naast mijn fiets. Hoe moest het ook alweer. Eerst maar eens de binnenband eruit zien te krijgen. Nadat mijn klauwen levensgevaarlijk tussen de buitenband en de velg raken, ben ik mij ervan bewust dat ik op het randje van de afgrond balanceer. Daarop besluit ik iets voorzichtiger te werken. “Eigenlijk makkelijker dan ik dacht”, mompel ik. Op radio speelt ‘Riders on the storm’ van The Doors. Best een goed nummer voor tijdens het fietsen maken. Nadat ik mijn fietsband door een bak met water heen heb gehaald, zie ik een lek zitten. Een gevoel van lichte euforie bestijgt me. Band droog maken, lijm erop, plakkertje erbij, eventjes wachten en klaar is kees. De band blijft hard. Triomfantelijk fiets ik een rondje over de parkeerplaats bij ons achter.
Terwijl ik mijn fiets terug zet in de schuur, vraag ik me af waarom ik niet eerder ben begonnen met het plakken van fietsbanden. Niet professioneel gezien, maar gewoon voor mezelf. Het had me een hoop tijd, moeite en geld gescheeld. Moeilijk is het namelijk niet om een band te plakken. Het kost daarentegen wel een beetje vrije tijd. Tegen mijn vader zeuren dat mijn band zo lek is als een mandje, was makkelijker. Zelf plakken geeft echter meer voldoening.
Dan blijkt toch maar weer dat ik in staat ben iets voor elkaar te krijgen wat me vroeger nooit lukte. Gewoon niet te snel opgeven. Het was dus niet de onkunde die mij weerhield fietsen te maken, maar simpel mijn lamstralerigheid.
5 reacties
Shitonya · 7 februari 2007 op 16:25
Mja, niets nieuws
DreamOn · 7 februari 2007 op 18:19
Ik geloof dat ik deze column maar aan mijn oudste zoon van bijna 17 moet laten lezen… hij betaalt nog liever de fietsenmaker dan dat hij er zelf een poot naar uit steekt, ondanks het feit, dat het hem al vaak ik voorgedaan!
Zodra hij een lekke band heeft zet de rest van het gezin de fiets zelfs in de schuur op slot, voordat zoonlief em jat! 😉
Best een leuke column, paar zinnetjes lopen niet lekker, maar niet storend of zo.
Hee, wat wil je eigenlijk worden? Fietsenmaker? 😀
SIMBA · 7 februari 2007 op 18:30
[quote]Vandaag heb ik ondervonden dat onkunde vooral te maken heeft met lamstralerigheid en laksheid. [/quote]
Ik hoop en neem aan dat dit alleen op jezelf slaat. Soms is onkunde ook gewoon níet kunnen!
Leuke column. 🙂
pally · 7 februari 2007 op 21:28
Ik weet het niet, maar bedoel je soms lamlendigheid in paats van lamstralerigheid?
Een lamstraal is volgens mij een naarling.
Kan me niet voorstellen dat je dat bedoelt?
MarkD · 8 februari 2007 op 00:06
Lamstralerigheid is in mijn optiek te lui zijn om aan iets te beginnen. Dat je het liever niet doet of anderen laat opknappen. Officieel is lamstraal geen bestaand woord geloof ik. Daarbij komt dat Lamlendig en Lamstralerig behoorlijk dicht bij elkaar in de buurt liggen.
Maar omdat ik dus geen exacte definitie heb, laat ik graag de discussie open over wat lamstraal/lamstralerigheid betekent.
mark