Onschuldig

[b]18-10-2007[/b]
Een emmertje sop staat naast haar. Trekker en zeem in de hand. Vandaag is het rot fruit en eieren die ze van haar ramen moet verwijderen. Het weer werkt deze keer gelukkig mee. Het is een kraakheldere en koude, maar droge herfstdag. Anders dan enkele weken geleden, toen ze hier in de stromende regen ook al had staan schrobben, om kwetsende graffiti van haar deur te verwijderen. Maar dit viel allemaal nog mee in vergelijking tot een aantal maanden geleden. Godzijdank was ze die bewuste dag niet thuis geweest en was er niemand gewond geraakt, want bijna alle ramen waren met flinke bakstenen ingegooid. Haar huis leek aan de buitenkant op een nagenoeg – door een flinke vechtpartij – tandeloos gebit, welke daarna provisorisch opgelapt was met verkeerd gekleurde stifttanden, want ook al was het warm geweest die week, de gapende gaten moesten toch met hardboard afgedicht worden. Het huis had aangevoeld als een Finse sauna, compleet met verschroeide houtgeur erbij.
Ergens is ze verbaasd, dat er juist vandaag niets dramatischer is gebeurd dan een beetje derrie op muren en ramen. Haar huis in vlammen op zien gaan, had haar meer passend geleken.

Natuurlijk heeft ze er aan gedacht om te verhuizen, maar ze was er nog niet klaar voor om zich weg te laten jagen. Het leek op de één of andere manier belangrijk om hier te blijven. Om haar tijd uit te dienen. Met opgeheven hoofd, hoe moeilijk ook. Om iets duidelijk te maken. Onschuldig.

Een eenzame traan glijdt langs haar wang. Ze merkt het niet eens. Het had net zo goed een vallende druppel van het net gewassen kozijn kunnen zijn. De hysterie is allang verdwenen. Echte huilbuien heeft ze niet meer. Ze is uitgehuild. Ze functioneert alleen nog maar op de automatische piloot; haar hersenen volledig in beslag genomen door haar gedachten.

Nog geen jaar geleden was ze gelukkig geweest. Ze had een lieve man en een leuke zoon. Hij was aan het puberen en kon zeker vervelend zijn, maar meer dan dat was er niet aan de hand. Ze woonden in een leuke wijk en hadden altijd goed contact met de buren. Een hechte leefgemeenschap was het, met eigen codes en ongeschreven regels. De grote boze buitenwereld leek hier niet door te kunnen dringen en als de buitenwereld het toch probeerde, werd deze gewoon genegeerd.

Totdat, op die noodlottige dag, de godganse buitenwereld alsnog met alle geweld de wijk binnendrong. Een hel was het. Elke dag was er wel iets over te lezen in de kranten of werd het breed uitgemeten in het nieuws. Ze heeft heus geprobeerd te schuilen, maar er is geen ontkomen aan je eigen emoties. De pijn, het verdriet, de vernedering, de schaamte. Vooral de schaamte. En de hele wereld kon meegenieten. Vanaf dat moment, is er nog maar één ding waar ze aan kan denken. Waar is het mis gegaan? Weg. Alles weg. In een paar uur tijd was ze haar man en haar zoon kwijtgeraakt. Had ze iets kunnen doen? Had ze als moeder zijnde dit niet aan moeten zien komen? Ze heeft al die jaren zo ontzettend haar best gedaan, maar je krijgt geen handleiding als je moeder wordt. Je doet wat goed voelt en hoopt op het beste en dat leek te lukken. Hij deed het goed op school, had leuke vrienden en er was nooit grote onenigheid. Waar is het mis gegaan? Als zij thuis was geweest, in plaats van haar man, had zij dan iets ondernomen? Begin je überhaupt iets op zo’n moment, of sta je als aan de grond genageld? Een hert gevangen in het licht van de koplampen.

Het ergste van alles is, dat ze haar zoon nu haat. Ze kan het niet meer opbrengen om hem te bezoeken. Ze kan hem niet meer in zijn ogen kijken en vragen hoe het gaat. De rechtszaak van vandaag was al een bezoeking en ze heeft hem niet eens van dichtbij gezien. Ze heeft een monster gebaard. De zoon van de duivel. Als ze in zijn ogen kijkt, ziet ze alleen de weerspiegeling van de dieptes van de hel. Ze haat hem om wat hij heeft gedaan. Ze haat hem om het schuldgevoel dat hij haar geeft. Ze haat hem voor het verdriet van zo velen, dat hij veroorzaakt heeft. Ze haat hem voor het kapot maken van hun eens zo gelukkig gezinnetje. Ze haat hem. De onvoorwaardelijke liefde tussen moeder en kind, is toch voorwaardelijk gebleken.

De buitenkant van haar huis glimt weer. Hopelijk gebeurt er vanavond niets meer, want morgen arriveren de nieuwe bewoners. Haar koffer is al gepakt. Ze gaat bij haar nicht in Australië wonen. Ze heeft het lang volgehouden, maar de uitspraak is binnen. Ze kan eindelijk loslaten en opnieuw beginnen. Thierry en Dannyboy wil ze zo snel mogelijk vergeten en ook Scheveningen wordt de rug toegekeerd.

Bij het opruimen van de schoonmaakspullen, werpt ze een snelle, van pijn en verdriet doordrenkte blik in de richting van het lege buurhuis:
“Het spijt me zo, Pascal. Rust zacht.”