Ik denk teveel. Vooral nu ik naar dit lege scherm zit te staren, razen de gedachten door mijn hoofd. De rest van mijn lichaam voelt als een soort springveer. Wanhopig probeer ik om kris, kras tussen al mijn ideeën door, er één zinnige te ontdekken. Een creatie uit deze chaos is godsonmogelijk. Zo’n soort crisis kan uren duren, dagen verpesten. Naarmate de tijd verstrijkt zak ik er zelfs dieper in. Ik voer de mate van zelfverwijt als het ware op. Gevolg; een toenemende spanning in mijn hele lichaam. Pas op het moment dat ik er ‘echt’ niet meer tegen kan, komt het lumineuze idee in mij op om eerst te ontspannen en te aarden. Dat is toch te gek voor woorden!
Ontspannen en Aarden zijn mijn lievelingskinderen. Ik doe in mijn werk niet anders dan mensen vertellen en laten ervaren hoe belangrijk diepe ontspanning is. Alleen dát wat kan ontspannen, kan voelen en ervaren dat het leeft. De zuiverste daadkracht ontstaat uit diepste ontspanning.
Het is onthutsend dat de waarheid mij toch weer verlaat. Weer die onopgemerkte verschuiving in mijzelf. Mijn onmetelijke en slinkse ego heeft zich er weer stiekem tussendoor gewurmd. Zonder er zelfs maar een glimp van op te merken, is mijn hele wereld verandert. Vanuit inzicht en inspiratie veranderde mijn innerlijke houding naar prestatiegerichtheid en beklemming. Onverschrokken zit ik ingewikkelde constructies uit te denken waar ik iedereen mee zal verbluffen. Ten slotte moeten de jaren van les nemen en geven, al die etherische en meditatieve ervaringen toch ooit zijn vruchten afwerpen. `Ik ben toch eindelijk wel eens instaat om er iets intelligents over te zeggen. Toch? Nee dus.
Elke keer opnieuw voer ik die diepe, donkere, innerlijke strijd. En altijd verschijnt er weer licht aan het einde van de tunnel. En dat gaat zo simpel; ik realiseer mij dat ik mij eerst eens rustig moet ontspannen en aarden. Zo ervaar ik elke keer aan den lijve dat het ego mij niet verder kan helpen. Dat de vervulling die ik ten diepste zoek niets met prestatiedrang te maken kan hebben maar met liefde. Vanuit de eenheid die ons verbind. Met een onmetelijk respect voor het wonder van het leven op aarde en in de kosmos en daar voorbij.
En zo komt dan toch dit schrijven, vanuit de stilte en de eenvoud van mijn ware zelf tot U.
15 reacties
Meralixe · 6 oktober 2011 op 20:35
Vier keer gelezen en grondig over nagedacht maar nog geen pasklaar antwoord gevonden en dit terwijl ik waarschijnlijk perfect weet waarover het gaat.
Raad_wie_ik_ben · 6 oktober 2011 op 22:17
Ik vind het wel een eerlijke column, Baukje. Je laat in je stukje zien dat je zelf(nog)niet in de praktijk kunt brengen, wat je anderen leert en waar je blijkbaar wel in gelooft. Tegelijkertijd vind ik daar iets scheefs in zitten. Persoonlijk hou ik nooit zo van spirituele termen, vooral niet in de zin van hoe het zou moeten.
Het blijft moedig dat je dit schrijft. :wave:
groet van Pally
pally · 6 oktober 2011 op 22:26
Ik vind dit een eerlijke column, Baukje. Je zegt les te geven in een levenshouding die je zelf( nog)niet beheerst. Tegelijkertijd zit daar voor mij ook iets scheefs in.
Ik heb geen moeite met spiritualiteit, maar op de een of andere manier irriteren de speciale termen mij altijd een beetje.
Dat neemt niet weg dat ik het moedig vind dat je dit opschrijft. :wave:
groet van pally
Libelle · 6 oktober 2011 op 23:56
De universele kracht, wanneer ons brein leeg is…Kun je de waarheid herkennen, als je er nooit afstand van neemt? Kan dat zonder innerlijke strijd?
Ik vind het een intelligent verhaal Boukje. Toch? Wel dus.
sylvia1 · 7 oktober 2011 op 10:00
Boukje, ik vind die twijfel wel mooi beschreven. Dat training en lesgeven ervaringen zijn die moeten kunnen worden omgezet in een goede column. Probleem is denk ik het ‘ jargon’ van een discipline (zoals ego, dat heeft zoveel betekenissen, wat bedoel je er in deze context mee?) die je gebruikt in een column voor een gevarieerde lezersgroep, die niet bekend is met die termen.
Wel een dappere sympathieke column inderdaad!
Ferrara · 7 oktober 2011 op 10:56
Kun je uiteindelijk toch tevreden zijn over deze column? Ik vind hem leerzaam.
Lijkt me lastig dat er dagen zijn dat je de theorie die je zo goed kent niet bij jezelf in praktijk kunt brengen.
Boukje · 7 oktober 2011 op 20:23
Dat is inderdaad het lastige van dit onderwerp. Het is een proces dat zich niet zo makkelijk met woorden laat beschrijven. Ik blijf het leuk vinden om zo nu en dan een poging te wagen.
Boukje · 7 oktober 2011 op 20:29
Het is grappig dat je het ‘moedig’ vindt, daar was ik zelf helemaal niet opgekomen. De levenshouding waar ik het over heb is niet iets dat men altijd beheerst. het is een eeuwigdurend groeiproces dat het leven voor mij meer diepte en inhoud geeft. Enne, volgens mij viel het met de spirituele termen heel erg mee. 😉
Boukje · 7 oktober 2011 op 20:31
Jij hebt het helemaal begrepen, tof! :duimop:
Boukje · 7 oktober 2011 op 20:36
Met het ‘ego’ bedoel ik datgene in mij wat enkel voor mijzelf leeft. Het ego wil alles onder kontrole houden en kan dus nooit vrij zijn.
Ik ben ervan overtuigt dat het ego een vals ik is. Het ego denkt iemand te zijn met een eigen persoonlijkheid en een eigen mening. Mijn ervaring is dat als je dat ten diepste gaat onderzoeken, je erachter komt dat je dat ego niet werkelijk bent…
Boukje · 7 oktober 2011 op 20:40
Ja, ik ben redelijk tevreden met deze column, al had het altijd beter gekund. In yogaland is de ’theorie’ kennen een compleet ander ding dan haar te ervaren in het dagelijks leven.
Het vergt een behoorlijke dicipline en dat is niet altijd mijn sterkste kant. :hammer:
Grumpy-old · 8 oktober 2011 op 08:27
[i]Mijn onmetelijke en slinkse ego [/i]
Toen ik dat las moest ik meteen aan Ivo Niehe denken . Deze column zou zowaar zijn antwoord kunnen zijn op alle kritiek die hij de laatste dagen over hem heen kreeg. :hammer:
Ik hou wel van colums die mij doen nadenken. In het algemeen dan, niet per sé over Ivo Niehe 😉
arta · 9 oktober 2011 op 15:40
Valkuilen als ’te hard rennen’ ’teveel stress toelaten’ ’teveel druk’ kunnen wel verminderd worden, maar je dient een leven lang oplettend te blijven, want ze blijven om de hoek kijken, zelfs wanneer je anderen de onzin ervan bij brengt.
Mooi hoe jij deze bewustwording van het moment opgeschreven hebt.
Boukje · 9 oktober 2011 op 15:42
Ja Arta, we blijven gewoon maar mensen hè.
Dank je wel voor je commentaar.
Mien · 10 oktober 2011 op 21:41
Ach ik zeg altijd maar uit chaos groei je.
Da’s toch mooi aan het leven.
Hoewel ik ook mezelf af en toe heerlijk kan wentelen in stilstand.
Of liever gezegd wentelen in stillig, bij voorkeur op de bank.
Maar wel oppassen hoor, een yogalerares met beroepsdeformatie kan erg zweverig worden.
Dan helpt inderdaad maar één ding.
Jezelf aarden met behulp van tentlijnen én -haringen.
Mien meditalief