Jezus, wat heb ik gisteren gezopen? Alsof ik in coma heb gelegen. Het moet nog nacht zijn, want ik zie geen hand voor ogen. Ik moet uit bed, want mijn blaas zegt; “pissen en wel nu meteen”. Met een grote klap stoot ik mijn hoofd. What the fuck… Ik wil onderzoeken waar ik mijn hoofd aan gestoten heb, maar ik kan mijn armen niet bewegen. Ze worden tegengehouden door een belachelijk strak ingestopt laken. Wel een prettig laken. Lijkt wel satijn.
Ik doe mijn ogen dicht en probeer me te herinneren wat ik in een bed doe met een satijnen laken. En waarom mijn vrouw niet naast mij ligt. Bijna 21 jaar getrouwd en al die jaren was haar gezicht het eerste wat ik zag als ik wakker werd. Nou ja, ik zie toch geen ene mallemoer op dit moment. Ploffff…. Wat nou plof? Ik zie niets maar hoor van alles. Het zou prettig zijn als ik uit deze rare droom zou ontwaken. Ploffff…. Zou ik in een ziekenhuis liggen? Ben ik onder narcose geweest? Wat is eigenlijk het laatste dat ik mij herinner? Ploffff…. Ik weet nog dat ik even op de bank ging liggen. Maar daarna is eigenlijk alles zwart. Ploffff…. Ik krijg het ook warmer. Waarom heb ik eigenlijk een stropdas om? Waarom lig ik überhaupt gekleed in bed? Ik moet compleet bezopen zijn geweest gisteren. Kan niet anders.
Ik zoek naar een knopje, een koortje of wat dan ook om wie dan ook te laten komen. Maar ik voel niets dan alleen de satijnen lakens die mij strak omspannen. Ploffff…. Mijn zelfbeheersing begint plaats te maken voor regelrechte paniek. Waar ben ik verdomme geweest en, nog belangrijker, waar ben ik nu? Ploffff…. Hoever kun je gaan in je herinneringen wanneer de paniek overheerst? De angst van het weten, van het afvragen, van het juist niet begrijpen? Ik word echt bang. Ploffff…. En waarom stinkt mijn kamer naar vochtige aarde? Mijn claustrofobie neemt het nu spontaan van mij over. Ik wil schreeuwen, huilen, maar ik krijg geen geluid uit mijn keel. Ploffff…. Ik hoor stemmen. Vaag, in de verte. Alsof er een dikke muur tussen mij en die stemmen zit. Ik probeer te ontcijferen wat ze zeggen, maar het blijft gemompel. Ploffff….
Ik vind dat toch maar niets hoor, dat iedereen er een schepje aarde op mag gooien…..” “Zag je trouwens zijn vrouw? Het verdriet droop eraf.….” “Wat wil je? Als je thuis komt en je man ligt levenloos op de bank…..” “Maar wat zag hij er nog mooi uit hè? Net alsof hij sliep…..”.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
5 reacties
troubadour · 13 februari 2016 op 08:15
Geinig, ik zou mijn plas niet ophouden.
De enorm gespannen verwachting nog waargemaakt ook, knap bedacht.
Meralixe · 13 februari 2016 op 09:01
Ploffff….
Frans · 13 februari 2016 op 10:25
Het verhaal kan niet, maar is wel goed en spannend genoeg opgeschreven om me mee te slepen en het onwaarschijnlijke over het hoofd te zien.
Mien · 13 februari 2016 op 10:50
De spanning wordt iets te lang uitgemeten waardoor het verhaal aan kracht verliest en de clou op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Een twist aan het einde was welkom geweest. Een beetje rock and roll. Maar … Wel leuk gevonden … En je moet maar denken … het is slechts een klein duiveltje dat hier spreekt. Van waar? Geen idee.
Mout Starlings · 18 februari 2016 op 15:55
Ik vond het een leuk stukje met een rillerig einde.
Geschreven waarbij de lezer (ik) een goed inbeeldingsvermogen kreeg.