Ontworteld

Mijn wortels zijn niet meer; ze zijn omgewoeld en losgerukt. Alle houvast onder mijn voeten verdween toen ik het laatste stukje van mijn oorsprong begroef omdat het was afgestorven.

Lamgeslagen door dit verlies maak ik de balans op. Een jeugd die niet zonder zorgen was en een gedegen opvoeding. Dat heb ik meegekregen, maar het is juist de afwezigheid van mijn oorsprong die mij maakt zoals ik nu ben. Het verlies van mijn ouders in zeer korte tijd, heeft een besef gecreëerd. Ik eer mijn wortels, maar kan zien waar ze tekort zijn geschoten. Hoe vruchtbaar de grond ook was, waar ik uit opgroeide; het gebrek aan uitingen van liefde heeft vragen nagelaten. Hoe ga ik om met de troost die de buitenwereld wil bieden? Mijn wortels hebben mij niet geleerd om te knuffelen of hoe ik mijn tranen moet tonen. Wat dat betreft heb ik gewoon de juiste voeding niet gehad.

Zonder de stevige ankers aan mijn voeten, voelt de grond onder mij behoorlijk onvast. Toch hebben mijn jonge blaadjes een goede basis nodig en nu ik de hoofdstam ben geworden van hun bestaan, zal ik mijn eigen wortels moeten kweken.
Onzeker zoek ik naar een plaats om mijn wortels te laten groeien en tijdens mijn zoektocht kijk ik even achteruit.

Hoe kan het dat ik tijdens de turbulente tijd die achter mij ligt ben blijven staan? Wat heeft mij op de been gehouden tijdens de heftige stormen die rondom mij hebben huis gehouden? Ik ben niet omgewaaid en heb mijn hoofd altijd geheven kunnen houden, ook toen een deel van mijn oorsprong ontwortelde.

Blijkbaar groeien mijn eigen wortels al veel langer. Ongemerkt hebben mijn voeten hun eigen weg gezocht in de harde aardkorst.

Als een klein boompje, dat vocht tegen het natuurgeweld heeft mijn bewustzijn zichzelf vastgeklampt en steun gevonden. Ongemerkt heb ik mijn kracht gevonden en onttrokken uit de bodem waarop ik nu leef. Van een klein boompje ben ik uitgegroeid tot de nieuwe stamhouder. Een boom met wortels die zich een weg banen op zoek naar nog meer houvast.

Ik ben de boom die haar kroost voedt. Ik ben de stam geworden. Ik ben niet langer dat buigzame twijgje, maar de wortel van een nieuw bestaan en de oorsprong waar mijn kinderen zich aan vast kunnen houden.

Mijn wortels mogen dan zijn omgewoeld; ik leef en groei verder. Ik sta aan het begin van een nieuw tijdperk. De verantwoordelijkheid voor mijn eigen groei en die van mijn kinderen. Voor hen houd ik stand en leer ik van de fouten uit het verleden.

Mijn eigen wortels hebben mij gemaakt tot wie ik ben en nu ik besef dat ik zonder hen net zo sterk ben, sta ik stevig op de aarde en laat ik mijn takken groeien zodat ze tot bloei kunnen komen. Pas als de herfst nadert, laat ik mijn bladeren los. Tot die tijd blijf ik de stam die ze een schuilplaats biedt tegen al het natuurgeweld dat ze op hun pad zullen tegenkomen.