Veldwerk is kut. Bejaarden op elektrische fietsen? Kut. Eikenbomen ook. Gewoon driewerf kut. Moedeloos sjokt Meindert van de Boom van onderzoeksbureau Fenomenaal in schutkleuren door het bosgebied dat hem is toegewezen. De vraag naar de zin van het leven, en in het bijzonder naar dat van hemzelf, teistert Meindert vandaag weer hardnekkig.
Net nog werd hij uitgescholden door een grijs echtpaar. Echt de wereld op z’n kop. Wie sjezen er hier met absurde snelheden door het bos? Wie monteren er zijspiegels van zulke idiote afmetingen op hun sturen dat het ware slagwapens zijn? ‘Ik loop niet in de weg, nee, ik ben hier het slachtoffer,’ briest Meindert in de beslotenheid van zijn hoofd. Geïrriteerd krabt hij aan zijn armen . ‘Die godvergeten eikenprocessierups ook,’ mompelt hij. Hij kijkt naar de huiduitslag die de brandhaartjes van de rups de dagen ervoor al hebben veroorzaakt.
Het is de uitstekende boomwortel die Meindert over het hoofd ziet die hem zich doet afvragen waar hij het eigenlijk allemaal voor doet. Hij krabbelt overeind. Niemand is geïnteresseerd in onderzoek naar Onverklaarde Alledaagse Fenomenen, denkt Meindert. Terneergeslagen beziet hij de scheur in zijn de-paden-op-de-lanen-in-broek met extra zijzakken. Meindert vindt het een kutbroek.
Op zijn tablet opent hij het document waarin de onderzoeksgegevens moeten worden opgeslagen. ‘Bodemmonsters genomen op 23 juli,’ noteert hij. ‘Onderzoek in het lab moet uitwijzen of er iets in de grond zit dat eikenbomen van nature de gave geeft mensen niet te raken wanneer ze hun eikels aan het einde van de zomer laten vallen.’
Hij slaat alle informatie op en recht zijn schouders. ‘Kom op, Meindert, probeer het van de zonnige kant te zien,’ zegt hij. Hij kijkt om zich heen of er niet toevallig iemand is die gehoord heeft dat hij tegen zichzelf praat. Er is niemand, dus voegt hij eraan toe: ‘Ik verdien er een leuke boterham mee.’ Hij besluit te genieten van de weg naar de uitgang van het bos. Diep snuift hij de boslucht in en lacht om twee ruziënde koekoeken. ‘Koekoek,’ roept Meindert jolig.
Het zou later zijn laatste woord blijken. Net als hij bijna het bos uit is wordt hij getroffen door een uitzonderlijke hoeveelheid eikels die zeldzaam vroeg door een grote eik worden losgelaten. Met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht wordt Meindert gevonden door een grijs gehelmd echtpaar op elektrische fietsen voorzien van zijspiegels.
0 reacties