“Wat een weelde!” denk ik soms, als ik mijn verstand op nul zet. Dat gebeurt jammer genoeg maar heel zelden. De mallemolen draait te hard!
Een sombere bui kan bij mij heel somber zijn, dan lijkt het net of de wereld op m’n schouders wordt geladen. Hebben we soms ellende nodig om schoonheid te waarderen? Waar komt toch diepe haat en wreedheid vandaan? Hoe kan het toch zo zijn dat mensen martelen? Schuilt er in het lijden van de ander soms een existentialistisch genoegen? Of het verlangen de dood te doorgronden door hem uit te stellen?
Het ijzige besef van een wereld in ontbinding. De bommen op Gaza, de onverschilligheid om afgerukte ledematen en huilende moeders. Herkennen wij ons in dit lijden? Wat maakt slavernij en honger begrijpelijke fenomenen?
De diepten zijn zo onaanvaardbaar diep, dat ze geulen slaan in mijn balans. Ik zwalk en kan me nauwelijks nog hervinden. Ik stamel en stotter, ik slinger en wankel. Toch richt ik me op en lijm ik de stukjes moeizaam weer tot een geheel. Eens herboren, frisse moed.
Gelukkig, ’t was maar een storm in een glas water, zo redeneer je. Een slecht moment, een emotionele uitbarsting. Oppervlakkigheid betekent overleving, terug in de modus.
Ik verlang naar een woest kolkende rivier. Zo een die uit de bergen komt en zich een weg baant door de meest fantastische rotspartijen. Een rivier met witte schuimkoppen, met fonkelende kracht. Ijskoud smeltwater dat razend zijn bestemming zoekt en alles of iedereen aan zijn dwingende wil onderwerpt. Ik wil mijn voeten en mijn hoofd verliezen, in de stroom, volledig uitgespoeld.
Categorieën: Maatschappij
7 reacties
pally · 22 april 2009 op 13:35
Ik gaf op deze plaats per ongeluk een reactie op Kawa’s column en krijg hem niet weg, sorry! :oeps:
Hopelijk nu toch gelukt.
Jammer van de fout in de titel! Er zitten wel hele mooie stukken in; zie quote Arta
groet van Pally
arta · 22 april 2009 op 15:35
Hij komt wat aarzelend op gang, maar dat éinde is het einde!: [quote]Ik verlang naar een woest kolkende rivier. Zo een die uit de bergen komt en zich een weg baant door de meest fantastische rotspartijen. Een rivier met witte schuimkoppen, met fonkelende kracht. Ijskoud smeltwater dat razend zijn bestemming zoekt en alles of iedereen aan zijn dwingende wil onderwerpt. Ik wil mijn voeten en mijn hoofd verliezen, in de stroom, volledig uitgespoeld. [/quote]
Wel jammer van de fout in de titel…
@ Pally: Aha, brswanrooij is dus Kawa???:lol:
axelle · 22 april 2009 op 16:35
Vet.
We hebben idd ellende nodig om schoonheid te waarderen.
Zelfs Ellende lijkt z’n charmes te hebben.
Hoewel, geef mij maar een weekje met 13 lieve kids^^^:)
Axelle
LouisP · 22 april 2009 op 18:58
B.
ik had me daar een hoop positieve noten klaar. En toen las ik de reactie van Arta. De titel. Ik had het niet gezien.
Ik vind het toch wel mooi geschreven met de prachtige afsluiting eveneens door Arta aangehaald.
groet,
L.
lisa-marie · 22 april 2009 op 19:41
Ik vind het een pareltje 😀
De titel die kan onWetendheid moeten zijn maar als het echt een v is dan snap ik hem ook wel.
KawaSutra · 24 april 2009 op 01:28
De verklaring van Lisa-Marie vind ik ook wel intrigerend. De vergissing van Pally heel apart. 😀
De column zelf meeslepend. Zoals de rivier zich ontwikkelt tot een woeste stroom, zo ook deze column.
Mien · 27 april 2009 op 15:06
Naar aanleiding van de laatste alinea was ik weer even terug in de Alpen, waarvoor mijn dank.
Mooie column.
Niets mooiers dan filosoferen in columns en liefst bij kolkende riviertjes.
Mien mit Alpengemut und Berglust