Op mijn sloffen

Traag loop ik door mijn eigen beeld. Ik struikel er bijna over. Grijze sloffen kleven rond mijn voeten. Ik zucht eens diep. Waar was ik ook alweer gebleven? Ik kan me maar moeilijk oriënteren. Mijn moede fysiek vraagt alle concentratie. Ik slof nog maar eens door de kamer en peins. Zelfs het peinzen gaat me traag af. De muziek die zacht door de werkkamer ruist leidt af. “Ich steh’ im regen und warte auf dich, auf dich …”, zingt Zarah Leander met droeve stem. En ik, ik vraag me af. Zal Olga nog komen? Ik zal me niet weer als een ezel gedragen. Wat een oen was ik de vorige keer. Heel hard rende Olga weg. En terecht. Wat moet ze ook met zo’n lelijke papzak als ik. Maar onder ons gezegd, ik word al moe als ik aan haar denk. Waarom hou ik ook van haar? Veel te ingewikkeld allemaal. Zal ik het haar dan maar zeggen. Dat ik haar niet meer wil ontmoeten. Dat de liefde mij te veel moeite kost. Voor de geit ermee. Ivan je kunt het.

De spiegel waarin ik dit zeg geeft geen antwoord. Mijn gelaat staart wezenloos terug. Goh wat vervelend. Nu komt Stoltz ook nog door mijn beeld gelopen. Zijn sloffen zijn nog groter dan de mijne. Ook hij is moe. Ik zie het. Van de grote moede hart dat hij onder zijn armen met zich meetorst. Droef hoor. Wat zal ik vandaag toch weer eens doen? Het is warm buiten. De weelderige tuin en dikke boom lonken. Mijn lieve eik. Troost in elke branding. Ik vlei me tegen zijn schors en luister gedachteloos naar het kloppen van zijn hart.

Stoltz weet wat ik nodig heb. Dat biedt troost. Uit het keukenraam komt een heerlijk herkenbare geur naar buiten. De geur van kipgebraad. Het tintelt mijn neusvleugels en doet mijn buik tevreden grommen. Nog effe en het is al etenstijd. Uren, minuten, seconden, ze kruipen door het groene gras. Het zal mijn tijd wel duren. Tevreden sluit ik mijn ogen. Olga verdampt in mijn gedachten. Gelukkig maar. Het geeft zo’n onrust. De liefde.

Langzaam dommel ik in slaap. Als mijn dromen mij nu maar eens met rust laten. Als Olga komt dan vindt ze me wel. Hier, onder mijn favoriete boom. Ik maak me niet te sappel. Kost veel te veel energie. Straks vertel ik het haar. Dat liefde voor mij geen werkwoord is. Jee, alleen het idee al. Allergisch ben ik voor alles dat voor werken staat. Ze kan hier naast me komen liggen. Zolang ze mijn gedachten maar met rust laat en het lijf niet prikkelt. Dat verdraagt mijn vadsige corpulentie niet.

Het kipgebraad ruikt nu heerlijk. In gedachte zie ik het vlees al van het bot vallen. Zo dadelijk komt Stoltz mijn bordje brengen. Sloffend uiteraard, met zijn grote voeten. De lummel. De zon schijnt loom door het gebladerte. Ik geeuw eens diep en strek mijn armen. Zarah zingt haar lied: “Ich weiss es wird einmal ein Wunder geschehn …”. Ik dacht het niet.