Op schema

Mijn kuiten staan onder een gezonde spanning. Ik strik mijn veters, beweeg wat met mijn voet en ja, het zit goed. Als gegoten. Nu weet ik uit ervaring dat dit geen garantie is voor een lekker loopje, al zijn de voortekenen gunstig. Er staat een licht briesje en de temperatuur is precies goed. Niet te koud, niet te warm. Met een zonnetje. Ik wandel de straat uit en vis de MP3 speler uit mijn T-shirt. Even de goede muziek opzoeken, een training staat of valt namelijk met de juiste muziek. Even later schalt Tiësto uit mijn oordopjes.

Even verderop loop ik mijn voormalige hardloopmaatje tegemoet, zij is bijna klaar. Ze steekt haar duimen op en roept: “Goed zo, ik vind je een held”. Waar ik nu al maanden geniet van mijn hardlooppauze, is zij al die tijd gediscplineerd doorgegaan met hardlopen, de kanjer. Voorzichtig voer ik mijn tempo op naar een drafje, even inlopen om warm te worden. Niet te hard, ik moet vanbinnen nog wel een gesprek met mezelf kunnen voeren. Ik draai het fietspad op, wat naar de velden leidt, die nagenoeg in mijn voortuin liggen. Verderop doemt het bruggetje op, daar ga ik zometeen even rekken en strekken.

Het voelt goed, ik word niet benauwd en voor mijn benen is het een feest van herkenning. Op de brug aangekomen strek ik alle spieren in mijn onder- en bovenbenen, die ik kan bedenken en opnoemen. Nog even de rug- en de borstspieren oprekken en het middenrif stretchen, wat taille-oefeningen (waar is die gebleven?) en dan stel ik mijn horloge in.

Het wordt vier keer 5 minuten hardlopen, met 1 minuut wandelen ertussendoor. Wanneer dat niet lukt of slechts met grote moeite, dan verleng ik de wandeling met een minuut, besluit ik. Die maatregel is niet nodig. Met een gemiddelde hartslag van 177 en een herstel naar 130 gedurende de wandelpauze, bedenk ik dat het niet gek is, voor een eerste keer na maanden zonder hardlopen.

Zonder puffen en te hijgen bereik ik ongeveer een half uur later het bruggetje weer. Weer stretch ik alle spieren die ik kan vinden. Ik ben tevreden, gelukkig zelfs, als ik eerlijk ben. Mijn benen voelen als elastiek, de rest van mijn lijf voelt zich lang, soepel en lenig. Het gevoel weer te hollen en daarmee de zwaartekracht van bepaalde lichaamsdelen op mijn veertigste te kunnen trotseren, voelt koninklijk.