Op vakantie

Het is weer zo ver, tijd om op vakantie te gaan. Het is immers alweer een tijdje geleden en we werken niet voor niets zo hard.  Met zijn viertjes. Dat staat vast en we gaan het liefst buiten het hoogseizoen, nu de kinderen nog heel klein zijn. Waarheen en in wat voor soort accommodatie, dat zijn twee belangrijke vragen die ons blijven bezighouden. Vroeger,  – lees: voordat we jonge kinderen hadden – was het best makkelijk. Gewoon een ver en nog onbekend land uitkiezen, een goede reisgids en een rugzak kopen, een vlucht boeken en gaan met die banaan. Nu is het een heuse uitdaging om de vakantie inderdaad als vakantie te beleven. Wat betekent, mooi weer, ‘bijkomen’, genieten van mooie omgevingen en van elkaar, rust, lekker eten en als het kan een heel klein beetje uitslapen. We hebben al meerdere varianten in onze nieuwe samenstelling uitgeprobeerd. Om vervolgens doodmoe thuis te komen.  We zijn nog steeds zoekende naar de ideale vorm en beginnen de hoop op het bestaan daarvan te verliezen.

Verre reizen, dichtbij huis, één of twee weken, all-inclusive en laatst een lang weekend in een huisje. Dit laatste doen veel Nederlandse gezinnen. Tegen een fiks bedrag een huisje ergens in Nederland huren, dat kleiner is dan je eigen huis, waar je door de bedden heenzakt, waar net niet goed genoeg is schoongemaakt, er altijd wat borden of kopjes missen en het meubilair stamt uit de jaren ’70. Je pakt het ritme van thuis lekker op: boodschappen doen, ontbijt maken, afruimen,  koken, vaatwasser in- en uitruimen, opruimen, kruimels van de vloer vegen, bedden opmaken… Ik ben even kwijt wat hier overblijft van het vakantie principe, dat toch nog iets te maken zou moeten hebben met ontspanning en even weg uit de huishoudsleur? Het is niet de bedoeling dat ik het thuisleven verplaats naar een andere plek en daar nog voor moet betalen ook. Aan ons is dit niet besteed. Mocht je het overwegen, dan hierbij een tip: neem met zijn vieren een huis voor minimaal acht personen, tenminst, als je een bed wilt in een slaapkamer in plaats van een huiskamerbank die ’s avonds omgetoverd wordt tot bed.

Kamperen is wat mij betreft nog een vreemdere eend in de bijt. Het principe is hetzelfde als een huisje, weliswaar iets goedkoper, maar daar lever je wel je privacy en recht op eigen sanitair voor in. ‘Maar het is zo leuk voor de kinderen’, pleit menig kennis en collega om mij heen. ‘En blije kids, blije ouders, toch?’. Hmm, hopelijk mag ik dit nog zo lang mogelijk uitstellen. Sommige gezinnen kiezen vanwege het comfort voor het populaire en zeker niet goedkope concept ‘glamping’. Dan zit je in een soort van kruising tussen een tent en een huisje mét eigen badkamer. Een huisje van tentzeil om precies te zijn. Huh? Waarom dan niet gewoon een huisje met stenen muren?

Laatst zijn we een week met het vliegtuig all inclusive gegaan naar een warm land. Ik moet zeggen, dat was lang zo slecht nog niet. Het huishouden geef je geheel uit handen. Drie keer per dag wordt het eten opgediend en de kruimels achter je opgeveegd, je bed wordt opgemaakt en je hoeft slechts na te denken over de keuze tussen zwembad en strand. Ondanks alle gemakken was iedere dag een ware work-out met twee kleintjes. Voordat je op het strand bent, moet er een flinke tas ingepakt worden. Luiers, hoedjes, zonnebrand, bandjes, emmertje en schepje, drinken, koekjes, handdoeken en zwembroeken, terwijl er twee ongeduldige peuters om je heen jengelen. Op het strand wordt er na vijf minuten braaf met het emmertje en schepje gespeeld te hebben alle kanten op gekropen en gerend, hoedjes afgetrokken, drinken omgegooid, op ligbedden geklommen en zand gegeten. En zelf ren je daar met doekjes en zonnebrand achteraan met de angst dat er een verbrandt. Totdat je het strand verlaat en een poging doet om het meeste zand uit alle plooien en tassen te verwijderen om te voorkomen dat je hotelkamer een tweede zandbak wordt.

Toch lijken we deze momenten snel te vergeten. Een paar weken na thuiskomst staan we weer te popelen om de volgende reis te boeken. We tuimelen er dus elke keer weer in. Zijn we vakantieverslaafd? Misschien moeten we eens de kop uit het zand halen en onszelf de vraag stellen: waarom doen we dit ook alweer? Waarom blijven we niet gewoon thuis? Rationeel gezien lijkt dat geen slecht idee. Een woonkamer vol speelgoed, waar de kids heerlijk kunnen spelen. Een tuin met omheining zonder directe risico’s. Geen tot weinig zon, wat een hoop gesmeer scheelt. Geen zandperikelen op het strand. Geen gesjouw met tassen en buggies en geen  vlieg- of autoreizen. Je eigen heerlijke bed, hagelslag bij het ontbijt en bovendien een aardige besparing in de portemonnee. Ach, volgend jaar misschien. Eerst even de last minutes checken!