Op vlakke voet !

Ik ben een mens met een sterke behoefte aan vaste grond onder mijn voeten, letterlijk. Als kind heb ik erg lang een enorme angst voor water gehad. Vooral in de zee, waar je je eigen voeten niet kon zien. Even geen bodem voelen bracht me in paniek…. Laat heb ik toch leren zwemmen, maar ik houd een soort wantrouwen voor water, vooral als het troebel is. Stoeien en onderduwen brengt me meteen in paniek.
Jammer genoeg is het met schaatsen ook nooit wat geworden. Bevroren water, zo donker en glad brrr… En dan nog staan op dunne en ook nog weer gladde ijzertjes! Dat is voor mij altijd dubbel niks geweest.
Het was ook jammer. Iedereen reed met rode wangen enthousiast rond, kwam met verhalen thuis over prachtige tochten .
Ik hoopte stiekem altijd dat er geen ijs kwam. Ik voelde me dan namelijk altijd een bange trut en een buitenstaander.( Dus die opwarming van de aarde heeft voor mij toch ook voordelen, bedenk ik schaamteloos).

Op mijn achttiende had ik een heel sportief vriendje. Uit ‘arremoei’ toch maar kunstschaatsen gevraagd voor mijn verjaardag.
Rustig recht uit schaatsen zonder mensen voor me lukte nog, al moet het er heel krampachtig hebben uitgezien.
Al gauw sloeg ik keihard tegen het ijs en kon even geen adem krijgen.
Een goede reden om er voor altijd vanaf te zien. Met het vriendje is het ook nooit wat geworden, trouwens.
Na een jaar voelde ik wel aan dat zijn verstand voornamelijk in zijn spieren zat…
Stoer, maar niks voor mij.

Naar de wintersport met onze zonen. Ik blijf wel thuis, zei ik. Nee, vonden ze ongezellig.
Over skiën hoef ik het na het voorafgaande niet eens te hebben. Ik moest er niet aan denken. Ook niet proberen, nee.
Langlaufen met de bibbers.
Ik was bijna de slechtste op les.
Maar een belangrijk principe heeft me geholpen door te zetten.
De ’textielbremse’ wist ik geweldig toe te passen. Gewoon gaan zitten als het me te gevaarlijk werd.
Geweldige suggestie van de leraar!
Misschien dat ik met mijn specialiteit toch nog kampioen had kunnen worden….
Al versleet ik mijn skibroek in een week op al die heuvels, moesten de loipes vaker worden vernieuwd en had ik van sommige bomen ook verwacht dat ze toeristvriendelijk af en toe even opzij zouden gaan.

Nee, eerlijk gezegd, sta ik het liefst goed geaard op mijn platte voeten.
Zelfs een slechte psycholoog zou er zijn lippen bij aflikken. Ik voel me het beste als ik mijn dikke bergschoenen aan heb.
Dan kan ik de hele wereld aan.
Stamp fluitend langs de afgrond op een smal bergpaadje……

n.b. Vliegangst heb ik overigens niet, gewoon met mijn bergschoenen op de vloer blijven.
Dat is wel weer een complicatie voor de psycholoog.