Mijn kleinzoon van dertien zit een jongensboek van zijn vader te lezen. Zeker uit de katholieke bibliotheek of zo, van vroeger, het soort boeken waar een geestelijke zijn stempel op heeft gedrukt; “Imprimatur”. ‘Flikker toch weg, die boeken!’ Ik slik het nog net in en denk na.
‘Kuis is het tegenovergestelde van onkuis’, zeg ik, het klinkt even onnozel dan het is.
‘Wat betekent onkuis opa?’, je kon erop wachten natuurlijk. Hij keek niet eens op uit zijn boek.
‘Ik vertel het je zo’, zeg ik snel, ik ben zo terug. De time-out op de wc-bril brengt ook geen klaarheid.
Kuis is zedelijk, verder kom ik niet en daar heeft dat ventje natuurlijk ook niets aan.
‘Wat is zedelijk?’ Hij vraagt het geheid.
Ik raak geïrriteerd, verdomme dat ka-uu-té geloof ook. In een flits zie ik de pastoor weer in de klas zitten en godsdienstles proclameren; ‘Gij zult geen onkuisheid begeren’, zelfs de gedachte was al zondig. Maar over de definitie sprak hij niet. Zelfs als je erover dacht, hoe het zou zijn om je buurmeisje te betasten, beging je al een zonde. Niets over de grensvlakken tussen kuis en onkuis, en of die onderhandelbaar waren. Niets over de schepping, de natuur en hoe mooi het eigenlijk allemaal was. Ongemerkt bal ik mijn vuisten. Het woord “masturberen”, kon hij zijn strot niet uitkrijgen, maar wel dat het zéér onkuis was, en dat je ruggemerg zou worden aangetast als je het “dee” met jezelf. We snapten het niet eens.
Ha, de farizeeër! De kloostergangen zouden vergeven zijn van de rolstoelers en de preekstoel zou voorzien zijn van een lift. En die pausmobiel…, ik draaf door en ben inmiddels woedend. Dat rotgeloof maakt wat kapot; een geluk nog dat dat jong niet gedoopt is.
Schuldgevoelens aanpraten, dat konden ze, en dan te bedenken dat uit naam van een God meisjes worden verminkt, om elke vorm van lustbeleving uit te sluiten.

Gedecideerd stap ik op mijn kleinzoon af en schraap mijn keel; ik was er klaar voor.
‘Kuis’, begin ik, maar hij wuift snel met zijn hand zonder op te kijken; ‘Ik ben er al uit opa, kuis betekent “schoonmaak”. Een paar regels verder snapte ik het, daar hadden ze het over de voorjaarskuis en de geur van boenwas’.
‘Kuis heeft meerdere betekenissen Sem’, begin ik, maar hij kijkt niet meer op…
‘Hoe kan een voorjaarskuis nou zo spannend zijn?’ vraag ik me blazend af en zoek mijn sigaren.

Categorieën: Mannen & Vrouwen

13 reacties

Anti · 8 september 2010 op 12:36

Dilemma en oud zeer mooi en vermakelijk verwoord, Joop. Ik miste wel de titelvraag in het stuk zelf.

Dees · 8 september 2010 op 12:53

Mooi geschreven, van aanleiding tot woede tot vergeefs nastomen. Zeker ook met een vermakelijk tintje, maar de lagen eronder maken het echt de moeite van het lezen waard.

[quote]Ha, de farizeeër! De kloostergangen zouden vergeven zijn van de rolstoelers en de preekstoel zou voorzien zijn van een lift. En die pausmobiel…[/quote]

Zie de kliek zo voor me…

Avalanche · 8 september 2010 op 14:00

Prettige verpakking voor een – terecht – grimmige boodschap. Erg mooi!

Zuurtje33 · 8 september 2010 op 14:55

Ik zie de pastoor levendig voor me.
Ga toch weg met je kuisheid heb ik tegen hem gezegd.

Mijn complimenten.

LouisP · 8 september 2010 op 15:42

Joop,
‘k lees ze graag zo, mooi einde..
Onderstaande zin is voor mij de enige die eruit mocht. De boodschap zit prima in het verhaal..

“Ik raak geïrriteerd, verdomme dat ka-uu-té geloof ook.”

groet,
Louis

pally · 8 september 2010 op 18:33

Heel mooi gedaaan, Joop, via je kleinzoon naar jezelf en de katholieke opvoeding.
Grappig ook hoe je bij hem terugkomt en niks meer hoeft uit te leggen. Mooi licht gemaakt, dit tamelijk zware onderwerp. :wave:

groet van Pally

sylvia1 · 8 september 2010 op 21:57

De onschuldige vragen van de jeugd, die kunnen inderdaad diepe wateren in beweging brengen. Herkenbaar ook de luchtige afloop waardoor je eigenlijk weer teleurgesteld bent dat je niets meer hoeft uit te leggen. Mooi onderwerp voor een column, ik heb het met veel plezier gelezen.

Fem · 9 september 2010 op 09:43

Bijzonder neergezet Joop!

Frans · 9 september 2010 op 19:18

Leuk verhaal met dat aanstekelijke snufje zelfspot

joopvanpoll · 10 september 2010 op 05:43

Compassie of werkelijk goed?
Ik ben er niet uit, maar ben blij met de reacties.

Dees · 10 september 2010 op 08:50

Wat een onzekerheid Joop. Compassie of goed. Misschien wel iets ergens in de hele range aan grijs (of kleurrijk) gebied ertussen. Ofwel: of een literair tijdschrift het zou publiceren is maar de vraag, maar voor hier: goed.

joopvanpoll · 10 september 2010 op 10:41

Daar heb ik tenminste iets aan.
By the way; Kan literair een doel op zich zijn?

arta · 11 september 2010 op 11:46

Poeh, lastig om te reageren… Ik vind het namelijk ook gewoon een lekker leesbaar verhaal met een begrijpelijke inhoud, maar daar neem jij geen genoegen mee 😀
Literair, literatuur… Sowieso moeilijk lijkt me om literair te schrijven wanneer je maar één a4-tje hebt, en dan nog bepaalt, denk ik, de lezer die titel en niet de schrijver, die wanneer hij het zichzelf als doel stelt, zichzelf ook gaat belemmeren.
Nouja, kort gezegd: Wat mij betreft geen literatuur, maar prettig leesbaar.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder