Open brief aan een anti held

Afgelopen donderdag ben ik weer eens met de trein gereisd. In de fietsenstalling en op de trap van het station lagen in elkaar getrapte fietsen. Ik kijk daar niet meer van op, want dit station is het al jaren een fietsenkerkhof. Op het perron spoedde ik me, vanwege een snerpende noordenwind, naar het glazen wachthokje. Na twintig seconden besefte ik dat het in het hokje net zo winderig was als daarbuiten. Er ontbraken ruiten. “Ach ja”, dacht ik, “dom van me dat ik daar niet meteen aan heb gedacht, er zijn bijna geen hokjes meer met al het glas erin”.
Om de een of andere reden is dat blijkbaar leuk, glas er uit slaan. Maar altijd op een moment dat er geen getuigen zijn.

Het is te gemakkelijk om de jeugd maar weer de schuld te geven, of erger nog, de allochtone jeugd. Ik weet uit ervaring dat allochtonen nog minder van de kou houden dan wij autochtonen, dus zij doen het vast niet. Maar wie dan wel? Wie houdt ervan met een bijl, of ander grof gereedschap, de beschutting van anderen weg te rammen? Wat is het motief? Geeft het een kick om te vernielen? Heeft het te maken met een moeilijke jeugd? Maar wat lost dit dan op? Voel je je een held als je zoiets doet?
Ik zou je zo graag eens spreken, dader van dit soort vernielingen. Ik zou je meenemen naar een speelgoedwinkel en voor een paar euro een hamerbankje voor je kopen. Waarschijnlijk heb jij zo’n bankje nooit gehad in je jeugd en ben je daarom ontspoord. Misschien weet je niet eens wat het is. Een hamerbankje is een plankje met gaten, waar houten pinnen in geplaatst zijn. Met de bijbehorende hamer kun je de pinnen eerst allemaal naar beneden slaan. Dit kost enige kracht. Dan draai je het plankje om en begint het feest opnieuw. Je kunt dat zo vaak doen als je wilt. Als je daarna behoefte voelt om nog méér te vernielen, neem ik je mee naar je eigen kamer en bied ik je een bijl aan. Je mag de hele ruit eruit slaan en er van je eigen geld een nieuwe in laten zetten. Net zo vaak tot je het niet leuk meer vindt.
Dus voel je je een echte held als je vernielt? Meld je dan.
Maar, zoals Herman van Veen al ooit zong, ‘echte helden, die zie je zelden’.