We spraken over kinderen krijgen. Wie dat wel mag en wie niet. Het was naar aanleiding van een reportage op televisie die ging over verstandelijk gehandicapte mensen die een kind hadden of wilden. En dat ging niet altijd even goed. Soms helemaal fout zelfs. Je kunt er voor zijn of tegen. Wij waren tegen maar eigenlijk ook weer niet. Lastige discussie. Waar trek je de grens. Bij een bepaald IQ? Wij kennen mensen met een hoge intelligentie waarvan wij vinden dat die niet geschikt zijn als ouder. Dilemma dus. Binnen no time hadden we een lijstje van mensen die volgens ons ook geen kinderen mochten nemen laat staan hebben. Roddelen is soms erg gemakkelijk.

Maar goed, het gesprek ging al snel over naar het opvoeden van blèrende koters. Bepaald geen sinecure. Deden wij het wel goed en hoe kun je dat meten. Raadsels volop. Eigenlijk weet je het nooit. Wat wil je een kind leren en wat vooral niet. Haar kind lag al te maffen en de mijne zat achter continu te voorschijn ploppende MSN schermpjes. Het tijdverdrijf van de jeugd tegenwoordig. Het aantal hangjongeren schijnt al terug te lopen. MSN is het helemaal. Maar goed zij typte, en wij kletsten. Soms blikte ze even schalks onze kant op. Waar hebben zij het over, zag je haar denken. Zij denkt nog niet aan kinderen en ook nog niet aan vriendjes. Maar het kan snel gaan in het leven.

Maar er is altijd een tijd van gaan en wij gingen. Op de fiets door de donkere stad. ,,Er zit wat raars in mijn band’’, hoorde ik op gegeven moment. En inderdaad haar band bracht een tikkend geluid voort. En rubber is normaliter behoorlijk geruisloos, op een fiets tenminste. Bij auto’s schijnt dat anders te zijn. Maar dit geluid hoorde niet bij een band. Het was wel mooi ritmisch. Niet vervelend. Maar toch het hoorde er niet te zijn.

We stopten en inspecteerden de band. Inderdaad zat er een soort knopje in. Bij nadere inspectie bleek het een flinke sierspijker te zijn. Voorzichtig verwijderde ik het exemplaar. Sissend liep de band ineens leeg. Dat werd dus lopen. Misschien had ik de spijker er pas thuis moeten uithalen. De beste ideeën komen altijd pas achteraf.

Het was al na tienen en de spruit moest de volgende dag naar school. Thuis aangekomen maakte zij de gang naar de douche en bed. Beide een leuke bezigheid. Vader stond eenzaam in de schuur. Een band plakken is mannenwerk, zeggen ze soms. Maar eigenlijk wilde ik ook wel lekker douchen en in het warme bed kruipen. Maar de band ging voor.

Meisjes plakken geen banden, dat doen vaders. Bij ons wel tenminste. Misschien in andere gezinnen soms moeders. Maar over het algemeen toch vaders.
Ongewild dacht ik terug naar het gesprek eerder die avond. Wat wil je een kind leren en wat niet. Zelfstandigheid is een belangrijk iets in de opvoeding. En een band plakken hoort daarbij. Vind ik.

Maar zij stond onder de warme douche en ik in een koude schuur. Het kan soms verkeren. Een band plakken hoort bij de opvoeding, concludeerde ik, terwijl ik weer lucht in de band pompte. Zomaar ineens leer je iets wat je kind eigenlijk moet kunnen in het leven. Een band plakken dus.

Categorieën: Maatschappij

7 reacties

viking · 10 februari 2005 op 14:05

Wat wil je nou met deze column? Je wekt de indruk een column te beginnen over het al dan niet kinderen mogen krijgen van verstandelijk gehandicapten maar dan…

Er zijn geestelijk gehandicapten die een band kunnen plakken maar kinderen opvoeden. NEE!

Mup · 10 februari 2005 op 14:32

[quote]Zomaar ineens leer je iets wat je kind eigenlijk moet kunnen in het leven.[/quote]

Van je kinderen kun je leren. En dat besef je je op de gekste momenten. Mening verstandelijk gehandicapten en kinderen deel ik met Viking, en daar reken ik nog meer mensen bij, bij de verstandelijk gehandicapten dan, alleen kunnen sommigen dat redelijk goed verbergen,

Groet Mup.

Kees Schilder · 10 februari 2005 op 18:28

moeders kunnen ook plakken.soms beter dan vaders en andere gehandicapten

pepe · 10 februari 2005 op 19:06

[quote]En een band plakken hoort daarbij. Vind ik.[/quote]

Ben ik met je eens, het is handig als je als vrouw/meisje een heleboel zelf kan.

Louise · 11 februari 2005 op 15:22

Opvoeden is het enige vak waarvoor je geen diploma hoeft te halen. Misschien maar goed ook want het is het moeilijkste dat er is. Ik ben er dan ook van overtuigd dat bijna niemand hiervoor zou slagen. Voor de theorie misschien nog wel, maar niet voor de praktijk.

Een gebruiksaanwijzing die samen met de moederkoek mee naar buiten komt, zou al mooi meegenomen zijn 😛

Ma3anne · 12 februari 2005 op 09:24

Jammer dat je het thema waar je de column mee begon niet hebt uitgewerkt.

Ik zag van de week een schrijnend tv-programma over een kindje dat opgroeide bij een moeder die geestelijk gehandicapt was. Misschien wel hetzelfde programma waar jij naar hebt zitten kijken. Het kindje werd uiteindelijk bij haar weggehaald.

Ik zou niet weten waar de grens ligt. Hangt ook van de omgeving af, denk ik, of die bereid is er energie in te stoppen. Zoals we allemaal onze kinderen niet alleen opvoeden, maar met familie, kennissen, school, de buurt en noem maar op.

Een kind is van zoveel meer omgevingsfactoren afhankelijk dan alleen van de eigen ouders. Gelukkig maar, want welke ouder heeft het gevoel dat ie alles goed doet? Niemand toch?

Bandenplakken een vaderklus? Oke, als jij dat zo wilt… 😀

sally · 12 februari 2005 op 19:18

tja, die geestelijk gehandicapte moeder had haar vast zelf de band laten plakken.

Dat stukje zelfstandigheid had dat kind dan al weer mooi meegenomen.

groet Sally 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder