Oranje pumps

Dat voelt vast goed. Je hebt je vlaggetjes op je gezicht getekend, zit politiek correct aan de Amstel Malt en hebt je zoontje als excuus meegesleept naar het stadion terwijl het arme jongetje nog amper lijkt te kunnen praten. Later schep je tegen je vrienden op dat je met collega’s was en vice versa. Wat ben je toch een toffe peer. Je vrouw heeft deze avond vast een ‘meidenavond’ terwijl ze ergens achterin de dertig, begin veertig is of misschien zit ze wel bij haar kapper om haar pittige, korte kapsel bij te laten werken. Nee, dat is niks voor mij. Ik stap met vriendin Angela charmant de trappen van het stadion op in mijn oranje pumps en in Bavaria-jurkje. Er wordt wel wat gelachen, maar Angela is ook wat uitgeschoten met haar subtiele (ahum) oranje blos en oranje is toch al nooit haar kleur geweest. Als ik heel eerlijk ben kan ze het jurkje ook eigenlijk niet hebben, maar dat zeg ik natuurlijk niet omdat ik zo’n goede vriendin ben. Ze is trouwens wel heel aardig en dat is toch ook wat waard.

Angela heeft kleine flesjes sterke drank meegesmokkeld in haar onlangs aangemeten decolleté, ik heb gewoon een fles Malibu in mijn tas gedaan want ik word toch nooit gecontroleerd. We nemen plaats op vooraf gereserveerde plaatsen in het zogenaamde sfeervak. De [i]place to be[/i] voor kansloze pogingen om een wave op te starten zo blijkt (prutsers). We zijn omringd door het Zevenbergse hockeyteam, die zonder reden non-stop hun achtelijke clublied ten gehore brengen. Taco, de trotse aanvoerder van het stel zo blijkt, zit naast me en probeert een gesprek aan te knopen over zijn fascistische (of zei hij nou fantastische?) rechtenstudie terwijl ik heel hard doe of ik de opstelling van Van Marwijk aan het bestuderen ben. Reindert zit achter me en beukt non stop met zijn knieën in mijn rug tot ik hem vriendelijk, doch dringend verzoek een andere hobby te zoeken. Hij zit de rest van de wedstrijd achterstevoren.

Ik heb geen idee hoe Nederland speelt, want ik moet eerst nog even mijn nagels vijlen. Iedereen weet dat het eerste uur toch totaal irrelevant is en het uiteindelijk gaat om het doelpuntensaldo dat in de laatste minuut op het scorebord staat, is het niet? Taco is echter één brok enthousiasme. ‘Ja, ja, jaaaaaa’ gilt hij in mijn oor. Standaard gevolgd door: ‘oh nee, toch niet’. Arme Taco is vast nooit goed geweest bij de meisjes. Reindert daarentegen heeft meerdere chickies zo vertelt hij Angela trots. Ze lacht, maar slaat snel nog een Amaretto achterover. Terwijl als iemand niet mag oordelen op dit gebied, dan is het Angela wel.

Toch een beleving zo’n wedstrijd. Je merkt dat er wat figuren rondlopen op deze aardbol. Onvoorstelbaar. Terwijl ik nog snel mijn nagellak bijwerk, scoort een Nederlander (Van Persie?) een schijnbaar subliem doelpunt.

Ik zie dat de vlaggetjes op je gezicht al een beetje vervaagd zijn, maar je juicht uitbundig. Je zoontje kijkt nog steeds een beetje verdwaasd, maar is gelukkig met het hem aangeboden pakje chocolademelk. Wat ben je toch heerlijk burgerlijk en wat zal je zoon later net zo’n pummel worden als jij. Nog nét iets meer zelfingenomen als toen ik aankwam, heupwieg ik de tribune weer af. Leuk hoor zo’n wedstrijd. Tegen wie moesten ze ook alweer?