Oranjebitter

Waarin een democratie klein kan zijn: het behoud van de monarchie! Een bizar sprookje hetgeen bij velen onderbuikgevoelens oproept. Het Nederlandse koningschap is nog piepjong. In 1806 begon: “Er was eens…”. Anno 2013 verkeren de Oranjegezinden in een “Leve de Koning-stemming!” Omdat er een troonsopvolging plaatsvindt. WimLex, te klein geüniformeerd, wordt op het verstevigd schild gehesen, aan zijn zijde een heuse koningin. Logisch, haar vader is gaucho op een Argentijnse pampa. Bea met een boekenbon richting Lage Vuursche. Volkstoneel voor onmondig voetvolk dat zich vergaapt aan pracht en praal. Klater- en bladgoud, gekostumeerd bal en spelen. Voor brood moet de onderdanige meute zelf zorgen. Als je jezelf serieus neemt ben eenvoudigweg republikein!

Wanneer je toevallig in koninklijk kant je babytijd doorbrengt, leidt dat tot een goud gerand bestaan. Je bestijgt vorstelijk de troon omdat je simpelweg de eerstgeborene bent in het Huis van Oranje Nassau. Vaardigheden om je taak tot een succes te maken worden niet getoetst. Het trappel-trappel-vee klapt zich de handen toch wel blauw. Voormalig D66-politicus Hans Wijers is voorzitter van het ingestelde Nationaal Comité Inhuldiging. “Samen feesten!”, vindt WimLex. Hans is commissaris bij Ajax en Heineken en als D66-er prettig republikein. Dat komt dus goed!

Bea hoeft geen afscheidscadeautje. De zeven miljoen die haar privévluchtjes in het regeringsvliegtuig dit jaar kostte is wel afdoende. De operette kost op jaarbasis 40 miljoen. Oranjes zijn koplopers in Europa. De drogreden: “Ja, maar een president komt ook niet voor een grijpstuiver opdraven!”, houdt het principe “meeste stemmen gelden” stevig overeind. De Koning leest op Prinsjesdag de Troonrede voor, die door de ministers is neergekrabbeld. Zwamverhalen over fröbelbeleid voor het komend jaar. Vergezichten die een etmaal later door de waan van de dag zijn ingehaald. De traditie van dit verkleedfeest en ‘gouden’ koets dateert nog uit de tijd dat de Koning zelfstandig regeerde. Afschaffen dus.

In onze parlementaire constitutionele monarchie bezit Wim slechts geringe bevoegdheden. Macht ligt bij het parlement, de ministers en de monarch. De invloed van de vorst is terecht zeer beperkt. Hij heeft het recht om te worden geïnformeerd (“Ja, frisjes buiten!”), om aan te moedigen (“Hup, Sven!”) en om te waarschuwen (“Ik open een postbusadres in Paleis Noordeinde, hoor!”). Helaas is hij onschendbaar en zijn ministers verantwoordelijk voor zijn misstappen. De Koning kan niet gedwongen worden af te treden; een minister wel. Wanneer WimLex roept dat Poetin een racistisch zwijn is dan is Mark Rutten de sjaak. Lexjo mag best de Argentijnse junta heilig verklaren, het is alleen een beetje dom. Maar de MP krijgt de Dwaze Moeders over zich heen.

De Koningin speelde een belangrijke rol bij de vorming van een nieuw kabinet. Wat een gekkigheid! Door een wijziging van het reglement van orde kiest de Tweede Kamer nu de (in)formateur. Die daarna een kabinet in elkaar timmert. Eerste stap in de richting van een ceremoniële monarchie: knippen, zwaaien, zaklopen, koekhappen en belasting afdragen. Koning van Buren krijgt notulen van de ministerraad. Mede daardoor weet hij wat daar wordt bedisseld. “Ik ben jagen, zie maar!”

Willem vervult staatkundige taken, zoals kruisje zetten onder wetten en besluiten, het beëdigen van bewindslieden en Commissarissen van de Koning en taken van zakelijke aard: staatshoofden en buitenlandse ambassadeurs fêteren en het afleggen van staatsbezoeken. Ook komt Mark R. de Koning regelmatig bij praten: “Jezus, wat speelde Ajax slecht!” De Koning mag zoals gezegd, geïnformeerd worden (“Het klootjesvolk vindt de haaruitgroei van Max te gortig!”), hem bemoedigen (“Godverdomme, aan de slag!”) en waarschuwen (“Die Argentijnse onderzoeksrechter zwijgt niet langer als het graf!”)

Formeel is de Koning voorzitter van de Raad van State. Dat heeft geen betekenis omdat dit een grote mate van intelligentie (IQ & EQ) vergt… W.A.  heeft een samenbindende rol: “Bier voor het hele huis (van Oranje!)” Op Koninginnedag brengt William met de familie een bezoek aan twee gemeenten. Republikeinen sluiten dan als Suzuki-rijder aan bij de optocht. De Damschreeuwer verstiert een herdenking en een anti-monarchist werpt een waxinelichthouder. Bij andere rampen met een nationaal karakter, toont het staatshoofd belangstelling. Zo zullen LexWim en Max bij de abdicatie van Bea acte de présence geven.