Ouder worden is niet erg

Ik word wakker van mijn wekker en rek mij nog eens lekker uit.
Het is weer tijd om er uit te gaan en onder de douche te stappen, want ik moet zo naar mijn werk.
Na een heerlijke warme douche smeer ik mijn gezicht in met een lekkere crème. Ik kijk in de spiegel en schrik me kapot!
Ik doe een stap achteruit en ik vraag mezelf af of ik het goed heb gezien.
Voorzichtig doe ik weer een stap naar voren en ik kijk nog eens in de spiegel, mijn hart gaat tekeer en ik voel een straaltje zweet langs mijn rug naar beneden lopen.
Ik heb het gevoel alsof mijn ogen uit mijn kassen puilen en ik hou mijn gezicht vast, nee…nee…nee! Vandaag heb ik mijn eerste rimpel ontdekt, het vreselijke ding zit naast mijn oog en ik blijf voor me uit staren en weet even niet meer wat ik moet doen.
Met twee vingers trek ik de rimpel uit elkaar en ik zie een diepe groef zitten die er niet meer uit zal gaan.
Snel doe ik wat mascara op mijn wimpers en wat lipgloss op mijn lippen, trek mijn kleding aan en ga snel naar mijn werk.
Na de lunch ga ik naar de drogist en besluit ik een crème te kopen speciaal tegen rimpels en vraag ik een verkoopster om advies.
‘Mevrouw ik wil een goede crème, want ik heb mijn eerste rimpel ontdekt’. Ik kijk haar serieus aan en ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen. Ik schat de vrouw op een jaar of vijftig en ze vraagt aan mij ‘hoe oud ik ben en dat ik nog niet aan de anti rimpelcrème hoeft te gaan, maar dat ze wel iets heeft om het wat tegen te gaan’.
Ik krijg een heerlijke geurende dagcrème mee en ik ga weer naar huis en onderweg koop ik nog even een tijdschrift.

In de trein blader ik wat door het tijdschrift heen en zie ik de botox smoeltjes voorbij komen, het zijn net wassenbeeldenpoppen met grote zululippen.
Ik vraag me af of het pijn doet en hoe ik er over dertig jaar uit zal zien met mijn gezicht vol botox en mijn gigantische opgeblazen lippen.

De volgende dag heb ik een gesprek met een cliënt op mijn werk, ze is bijna negentig jaar en ze verteld me over haar leven. Ze heeft prachtig wit haar en ze heeft een mooi mantelpakje aan en deftige schoentjes. Ik vertel haar dat ze een mooie leeftijd heeft en dat ze er geweldig uit ziet.
Als we midden in het gesprek zitten maak ik een opmerking over de rimpel bij mijn oog.
Het lieve mens moet zo ontzettend lachen en zegt: ‘kind het hoort allemaal bij het ouder worden, er zijn mensen die jouw leeftijd niet eens halen, wees er maar trots op’.

Elke keer als ik nu in de spiegel kijk, denk ik weer aan dat lieve mens en haar opmerking en sta ik met een big smile voor de spiegel en ben ik niet meer bang voor rimpels, het hoort inderdaad bij het leven en ik ben blij het mee te mogen maken.