‘Ons levensverhaal begint in Afrika met een groepje jager-verzamelaars.’ Aldus de eerste regel van het artikel ‘Waar komen we vandaan?’ in het tijdschrift ‘National Geographic’ van november 2005. Alle zeseneenhalf miljard mensen stammen af van deze mensen ‘out of Africa’ die zich over de wereld verspreidden. Hóé die verspreiding, die tussen de zestig- en tachtigduizend jaar geleden begon, precies is gegaan, is (nog) niet bekend. Wel staat als een paal boven water dat we één grote familie zijn: de mensheid. ‘De genetische code van de mens, het genoom, is bij iedereen voor 99,8 procent gelijk. De resterende 0,2 procent bevat de genetische informatie die de verschillen tussen individuele mensen verklaren, zoals de kleur van de huid of de ogen of de kans op bepaalde ziekten’ lees ik verder. Tweetiende procent verschil… Dit gegeven maakt elk racisme ronduit belachelijk. Op minachtende manier onderscheid maken tussen ‘rassen’ is zó zwakbegaafd, immers wetenschappelijk zó achterhaald, dat je in een lachstuip zou raken als het niet zo schandalig was.
Dit wetende wordt de vraag of iedereen bij ‘zijn familie’ in kan trekken als het ‘thuis’ niet goed gaat, wel heel interessant. Mogen we medemensen die vluchten voor geweld, oorlog, martelingen, terreur, slavernij, godsdienstwaan, onderdrukking, de deur wijzen? Hier doet zich een praktisch probleem voor: een klein land als Nederland kan niet vijftig miljoen vluchtelingen opnemen. De schrijnendste gevallen mogen we echter niet de deur wijzen. Wie dat wel doet, is een misdadiger. Die vele tientallen miljoenen vluchtelingen moeten natuurlijk wél geholpen worden. Direct – door de VN, door vluchtelingenorganisaties, met juridische, sociale en medische hulp. Óók en voorál echter door de oorzaken van hun ellende weg te nemen. Op wereldschaal zullen we armoede, honger, onderdrukking, staatsterreur, slavernij, kinderarbeid, vrouwenonderdrukking, analfabetisme, radicaal moeten uitroeien. En wel heel snel, vóór het te laat is. Dit betekent dat de wereldeconomie op de schop moet. We zullen moeten produceren en distribueren om in de behoeften van alle mensen te voorzien. Democratie is daarbij een voorwaarde. Dat is geen gemakkelijke opgave. Honderden miljoenen mensen verspreid over heel de wereld werkten en werken er al een eeuw aan. Het gaat nu niet eens meer om een politieke voorkeur, al mag dat, maar om lijfsbehoud van u en mij, van iedereen. Van al onze 6.500.000.000 familieleden… Een bijzondere vrouw, Rosa Luxemburg, zelf in 1919, als bij voorteken, op barbaarse wijze vermoord, zei het al glashelder: het alternatief is barbarij.
© Jan Bontje 2005
4 reacties
WritersBlocq · 22 december 2005 op 21:14
Dit is een ratel met veel oneliners, waarheden en rake zinnen, maar geen echte oplossingen.
De manier waarop met ernstige zaken die je noemt moet worden afgerekend, zit wellicht nog verborgen in de onderontwikkelde 0,2% intellect die in ons aller gen huist ofzo? 0,2% gen dat bestaat uit 100% ego?
Dees · 23 december 2005 op 09:32
Zelf ben ik dol op de werken van Marvin Harris, die de ontwikkelingsverschillen niet zozeer verklaart uit verschillen tussen mensen, maar de ontstaans- en ontwikkelingsgeschiedenis van mensen benadert vanuit de geografische hoek. Simpel gezegd, hoe beter de bronnen en de samenhang van de bronnen van voedsel en grondstoffen, hoe sneller de ontwikkeling van een stam.
De wereld is er nog niet aan toe om de mensheid te beschouwen als één stam. Daar zit ontzettend veel geschiedenis in de weg. Ik denk wel dat de enige mogelijkheid tot groei en behoud is om inderdaad op wereldschaal problemen aan te pakken. Alleen ego’s van leiders, maar ook van volkeren zitten danig in de weg. Het mensbewustzijn is danig slechter ontwikkeld dan het nationale bewustzijn en – tegenwoordig sterker dan ooit – het eigen bewustzijn. Dat dát equivalent is aan barbarij, dat geloof ik niet. Ik zie het meer als een overlevingsdrang, die hoewel in dit deel van de wereld niet meer erg nodig is, nog in alle hevigheid aanwezig is.
Nou ja, het is een column die tot denken aanzet.
JanBontje · 25 december 2005 op 17:28
Als antwoord op enkele reacties: soms kan ik dingen zeggen met weinig woorden, zoals in een bontje (mijn eigen variant van de haiku):
de wereld is één
een lange ontdekkingsreis
maar we zijn op weg
© Jan Bontje 2005
bert · 27 december 2005 op 12:22
Tot nu toe had ik deze column nog niet gelezen omdat de intro in mijn beleving niet uitnodigend genoeg was. Althans niet voor Column X.