Overspel

Woensdagochtend 7.00 uur:
Jacintha heeft haar tas ingepakt om drie dagen op cursus te gaan. Ik krijg een zoen op mijn wang en ze trekt de deur achter zich dicht. Als ik ’s middags uit m’n werk kom is het heerlijk stil in huis. Het enige teken van leven is van de kat Coco die achtjes rond mijn benen draait. Ik ga, zo blij als een puber die een dag zonder ouders is, naar McDonalds. Het BigMac menu lijkt lekkerder te smaken dan ooit. Als ik weer thuis ben word ik op mijn mobiel gebeld door collega Valerie. “Is het goed als ik een bakkie koffie bij je kom drinken”. Ik kan de verleiding niet weerstaan en zeg ja. Om half negen gaat de deurbel. Valerie komt vrolijk binnen. “Kijk ’s wat ik bij me heb” zegt ze, terwijl ze 2 flesjes Smirnoff Ice uit de’r tas tevoorschijn haalt. Ik zet koffie en we praten over van alles en nog wat. Valerie is heerlijk gezelschap. We drinken onze koffie op en langzaam maar zeker gaan we dichter bij elkaar zitten. Ik kijk haar diep in haar ogen aan. Als magneten trekken onze gezichten dichter naar elkaar toe, net zolang tot mijn lippen die van haar raken. We zoenen elkaar innig. Het innige zoenen loopt naadloos over in onstuimig zoenen. Mijn handen verdwijnen onder haar shirt en ik streel haar borsten. De vrijage neemt in heftigheid toe en kledingstukken vallen op de grond. Het verlangen om elkaar te beminnen is onhoudbaar en het onvermijdelijke vindt plaats. Diep in de nacht gaat ze weg, twee lege flesjes Smirnoff Ice achterlatend.

Die nacht lukt het mij niet om de slaap te vatten. Ik draai en draai, maar val niet in slaap. Waar ben ik nou mee bezig, ik woon samen! Wat wil ik nou? Hou ik nog van Jacintha? Hou ik echt van haar of hou ik van alles wat ze voor me doet? Waarom heb ik met Valerie gevreeën? Ik woel, woel en woel. Om 6.30 uur loopt de wekker af en meer dood dan levend sta ik onder de douche.

Vrijdagmiddag 17.30 uur:
Ik sta in de kroeg met een biertje in mijn hand en kijk Valerie in haar groenblauwe ogen aan. Ik weet dat we hetzelfde denken. Links en rechts van mij staan collega’s met elkaar te praten. Het kost moeite om Valerie niet even vast te pakken of te zoenen. “We gaan zo met nog wat collega’s ergens iets eten, ga je mee” vraagt Valerie. “Jacintha komt vanavond thuis” antwoord ik zonder verder iets te zeggen. Ik zie dat Valerie er op wil reageren, maar ze houdt zich in. “Jammer” zegt ze iets later.

Met een paar biertjes op fiets ik naar huis. Thuis is niemand. Het lampje van het antwoordapparaat knippert. “Hoi met mij, het wordt wat later we gaan nog even wat eten met z’n allen”. Ik plof op de bank neer en staar voor me uit. Ik vraag me af of ik Jacintha heb gemist de afgelopen dagen. Ik heb haar gezelschap gemist, de dingen die ze voor me doet, haar aanwezigheid in huis, haar wekker ’s morgens vroeg……….. Maar eigenlijk vond ik het heerlijk dat ze er niet was. Niet het beklemmende gevoel dat er iemand op mij let. Niet het gevoel dat ik met iemand rekening moet houden, de vrijheid om te zien wie ik wil, de wereld rond kan zappen en de muziek kan draaien waar ik zin in heb. Ineens besef ik mij dat Jacintha mij daarin niet belemmert ook al is zij thuis. Ik twijfel aan m’n eigen gedachte en vroeger dan normaal ga ik naar bed. Om 22.00 uur komt Jacintha thuis. Ik geef haar een zoen en voel mij een hypocriet omdat ik doe of er niets aan de hand is……