Pa……..

Jij en ik hadden niets gemeen behalve mijn moeder, die jou na een half jaar huwelijk vertelde dat ik ook ergens in een tehuis zat. Overlevering wil dat jij direct op de motor stapte en mij ophaalde. In het echt zal het niet zo simpel zijn geweest, maar je nam mij aan als jouw wettelijke zoon zonder enige discussie, en het eerste verhaal klinkt gewoon beter.

Jouw opvoedingsvaardigheden hielden gelijke tred met mijn opgroeien, en voor galg en rad was wel op mij van toepassing. Naar school gaan was niet mijn grote hobby, en jouw drinken maakte dat ik bijna nooit meer thuis was.
Mijn vrienden werden er ook niet beter op, en uiteindelijk kraakten we een huis in Utrecht, maar niet voordat ik de huishoudpot geleegd had.

Binnen een paar dagen zat ik vast op het Paardeveld in Utrecht, en de komende jaren mocht ik een tehuis voor moeilijk opvoedbare jongeren van binnen bekijken.
Maar na enige tijd kregen we toch weer contact, en uiteindelijk kwam ik tegen beter weten in weer thuis. Rond mijn twintigste ging ik dan toch maar naar een andere stad om op mezelf te wonen. We hielden contact en na de geboorte van mijn oudste ben je van de 1 op andere dag gestopt met drinken, waar ik nog steeds een diep respect voor heb. We hadden het hier wel over een krat bier per dag, meer dan 25 jaar lang.

Na het overlijden van mijn moeder zagen we elkaar zelfs wat meer, want je zat toch maar alleen in een aanleun flatje. Je humor verdween gelukkig niet, de nieuwe vriendin had dezelfde voornaam als mijn moeder, en je zei dan ook doodleuk „Zie je wel dat ik rekening met je hou, zo kun je geen vergissing in de naam maken“.
Het na drie dagen dood gevonden worden van de benedenbuurvrouw, deed je af met „helemaal alleen aan tafel zat ze, ook ongezellig“.

Je bent er al een paar jaar niet meer, en het dringt nu pas tot me door wat je heel in het begin voor mij gedaan hebt.

Verdomme ik mis je Pa……….