Naast mijn wiegje stond je bureau, waar jij ’s avonds zat te blokken voor je examen. De lamp scheen in mijn gezichtje, daarom kon ik niet zo goed slapen. Je blokt voor later, dat ik niets te kort zou komen.
Ik ben ongeveer twee jaar als wij op het balkon van zo’n ouderwetse tram staan. Jij droeg je legerkleding en je noemde mij ‘Pop’. Elk weekend kwam je mij ophalen om mama te bezoeken in het ziekenhuis.Op een zwarte huurfiets leerde je mij fietsen. Je ogen beginnen nog te schitteren als je vertelt hoe je de fiets vasthield bij de bagagedrager en ik hautain heb geroepen dat je mij wel los kon laten.
Wiebelend reed ik van je weg en jij maar achter mij aanhollen.
Rond mijn vijfde jaar voor de deur van ons huis leerde je mij rolschaatsen. Je bent in hemdsmouwen want het is een warme zomerdag. Mama staat op het balkon en keek naar mijn vorderingen. Je bent trots op mij want ik leerde het snel.
Later herinner ik jou van een altijd schrijvende vader. Je hebt hard gewerkt aan je carrière. We hadden als enige in de buurt een televisie en een auto.
Ook als we naar het strand gingen, dan nam je nog een campingtafel mee om te schrijven.
Maar de mooiste herinnering heb ik aan de wandelingen met jou. Tijdens die wandelingen zijn we aan het huppelen. Met mijn twee handen in jouw ene hand huppel je mee en trekt mij op. En dan dat ene moment… dat ik hoog boven in de lucht zweef voordat ik weer op de grond terecht kwam. Je had je lange grijze jas aan en je hoed op. Jij stak torenhoog boven mij uit.
De laatste keer dat ik nog samen met jou gewandeld heb, was op een zondagochtend. Het was een prille lentedag. Ik moet ongeveer twaalf jaar zijn geweest. Voor het eerst droeg ik nylonkousen onder mijn witte plooirok en een blouse met het Franse Lelie motief, waar jij zo van houdt. Ik voelde mij een hele dame en trots liep ik naast je.
Jij noemde mij geen ‘Pop’ meer. We liepen langs de havens en je vertelde enthousiast over de schepen. Maar het boeide mij niet. Veel liever wilde ik met je huppelen, nog één keer zweven hoog boven de grond….En net toen ik het je wilde voorstellen keek ik naar mijn voeten en zag dat ik nylons aanhad en ik hield mij in, want ‘dames’ doen zulke dingen niet meer met hun vader. Ik keek opzij naar je, je leek ineens veel kleiner.

Categorieën: Diversen

9 reacties

Irma · 20 juni 2004 op 13:29

Mooi……….!

Mosje · 20 juni 2004 op 14:08

Inderdaad erg mooi.
Heb even in je profiel “geneusd”. Jammer dat je productie zo laag ligt. (Althans hier op ColumnX, weet niet of je elders ook publiceert)

Shitonya · 20 juni 2004 op 14:08

Prachtig geschreven, kan er niks anders van maken 🙂

sally · 20 juni 2004 op 14:09

best wel kippenvel omdat het me heel erg aan m`n eigen vader doet denken.
Zo mooi beschreven….
liefs Sally

Louise · 20 juni 2004 op 14:37

Er staat niets te veel in dit stukje, én niets te weinig.
Aangrijpend en mooi geschreven.

Ma3anne · 20 juni 2004 op 17:05

Prachtig beschreven dit speciale gevoel dat tussen vader en dochter kan bestaan. Dankjewel. Het haalt veel mooie herinneringen omhoog. 🙂

Hans · 20 juni 2004 op 22:46

ik ben een pa. Ik heb een speciale fijne band met mijn dochter – ze is nu 17 – ik hoop dat ze net zo naar mij kijkt als jij dat deed.
Heel lief heb hem 2 keer aandachtig doorgelezen.

Dees · 21 juni 2004 op 09:42

Prachtig geschreven. Minimalistische zinnen en juist daardoor helemaal raak. Heel mooi!

pepe · 21 juni 2004 op 16:45

Ik denk dat elke pa zou willen dat dochters zo schreven over hen!

Jouw pa zal trots zijn, mooie ontroerende column

Geef een reactie

Avatar plaatshouder