Tussen een gordijnspleet door zie ik buiten een man in een oranje gemeentepak staan. Hij heeft een paaltje in de grond geslagen. Alsof hij zoekt naar het nut van die actie, staat hij er wat verloren naar te kijken. Uit de aanhanger achter zijn gemeentebusje, die vol met paaltjes ligt, pakt hij een haspel. Het rood-witte lint dat hij daar van afrolt spant hij tussen het paaltje en de dichtstbijzijnde straatverlichting. Daarna pakt hij vanuit zijn buidelzak een notitieblok die hij op de rand van zijn aanhanger legt. Starend naar de aantekeningen draait hij een sjekkie, wat mij de tijd geeft om mijn thee er bij te pakken.
Bij terugkomst is hij uit beeld. Een voorzichtig rukje aan het gordijn tovert hem weer tevoorschijn. Hij staat inmiddels schuin aan de overkant. Vanaf daar kijkt hij naar boven en vangt mijn blik. Hij voelt zich minder betrapt dan ik. Bemoedigend steek ik mijn duim omhoog, alsof ik wil zeggen dat hij goed bezig is. Maar daar reageert hij niet op, draait zijn hoofd weg en pakt zijn telefoon. Met wat schouderophalende bewegingen zie en hoor ik hem vaag door het glas heen vragen waar hij mee bezig is. Afsluitend kijkt hij op zijn horloge en hangt op. Teruggelopen naar zijn busje neemt hij plaats op de laadklep van zijn aanhanger en lurkt wat verveeld aan zijn peuk.
Geruime tijd later hoor ik buiten twee mannen praten. De eerste gemeentewerker heeft bijval gekregen van een tweede. Zijn busje met aanhanger, ook vol met paaltjes, staat achter die van de eerste geparkeerd. Samen bekijken ze hun notitieblokken. De tweede knikt ja bij een in de lucht trekkende streep, waarna de eerste nee schudt en een rondtrekkende beweging maakt. Dat ze hier samen niet uit gaan komen wordt bevestigd doordat ze beiden schuin naar de overkant lopen, hun telefoon pakken en gaan bellen. Voor mij het moment om weg te lopen van het raam, zodat ik straks niet weer kansloos met mijn duim omhoog, nu twee mannen aan sta te geven dat ze goed bezig zijn.
Na wat ochtendrituelen loop ik naar buiten om boodschappen te gaan doen. Het paaltje, het lint en de twee mannen zijn verdwenen. Mocht ik ooit nog eens onverhoopt werkloos worden, bedenk ik onderweg, dan wil ik bij de gemeente werken.
14 reacties
Mien · 13 augustus 2015 op 07:38
Duidelijk gevalletje komkommertijd. In het kwadraat.
Zowel voor de gemeentewerker als de auteur. 😉
Leuk geschreven. :yes:
Yfs · 13 augustus 2015 op 08:40
Je zou denken: twee weten meer dan één, maar die vlieger lijkt hier niet op te gaan. Lekker relaxed en beeldend geschreven, vooral hoe die halve gare achter het gordijn staat te gluren met zijn duim omhoog. :rotfl:
Hier, pak aan!! :yes:
troubadour · 13 augustus 2015 op 09:25
Complimenteren om niets, ik zie het gebeuren. Oef, dat duimpje!
Meralixe · 13 augustus 2015 op 09:40
Opmerkelijk hoe je door die welbepaalde schrijfstijl dan toch de lezer tot de laatste regel brengt zonder dat er nauwelijks iets gebeurd.
Het doet me als Vlaming wel denken aan een hilarisch filmpje daterend nog van het programma Echo. De gemeentewerkers hadden toen al geen al te beste reputatie. :laugh:
https://www.youtube.com/watch?v=ckVYxBxdpY0&gl=BE
Pierken · 14 augustus 2015 op 17:31
Niet weten waar je mee bezig bent. Van elkaar ook niet. maar toch doen en volharden. Daar kan ik uren naar kijken. Topfilmpje! Smaakt naar meer.
Mien · 13 augustus 2015 op 10:49
Het leven een herhaling van zetten. Breng daar maar eens verandering in. Een klein Hitchcockje. Keken en bekeken worden.
Spencer · 13 augustus 2015 op 12:11
:yes:
Esther Suzanna · 13 augustus 2015 op 12:11
Zou sketch van Arjen Ederveen kunnen zijn. Maandagmorgenbluesgevoel kreeg ik tijdens maar met Happy End door jou knipoog!
Erg leuk. Goed geschreven.
Ferrara · 13 augustus 2015 op 22:11
Kijk, dat is waar ik in de schrijverij voor wil gaan, zo’n kleine observatie. ‘kan ik hier iets mee?’
Jij kunt er echt iets mee. Ik zie ze bezig die twee.
trawant · 14 augustus 2015 op 00:26
Het is van een treurigheid die alle vooroordelen bevestigt.
Mooi geobserveerd en weergegeven.
Zowel op straat als in je stukje gebeurt niets en tegelijk alles!
Mijn nieuwsgierigheid is nog wel gewekt door je duimpje.
Waarom reageert de gemeenteman niet.
Is hij geirriteerd, vat hij het op als cynisme, heeft hij geen boodschap aan jouw aanmoediging.
Een leuk vervolg zou zijn om in zijn hoofd te kijken.
Pierken · 14 augustus 2015 op 17:36
Hartelijk dank voor jullie positieve reacties! Ik wordt wel enthousiast van de bevestiging dat een anekdote zonder inhoud of doel ook bestaansrecht heeft. Ik zal er geen gewoonte van maken, maar wel leuk om te lezen dat het vergrootglas nog werkt.
SIMBA · 15 augustus 2015 op 12:37
Heerlijk stukje dit! Noem het “zonder inhoud” nou ik vind het bomvol zitten hoor; het leven in een notendop! :yes:
Dees · 16 augustus 2015 op 08:06
Ah, wat een heerlijk stukje aandacht voor een heerlijk stukje microkosmos. Graag gelezen :yes:
LouisP · 16 augustus 2015 op 08:11
Voor mij het moment om weg te lopen van het raam, zodat ik straks niet weer kansloos met mijn duim omhoog, nu twee mannen aan sta te geven dat ze goed bezig zijn.
Ik vind dat grappig. Dat van ‘ microkosmos’, ik begrijp het en voelde dat ook, ik kon het alleen geen naam geven.
Het paaltje, het lint en de twee mannen zijn verdwenen.
Deze zin had ik als uitsmijter gebruikt. Die laatste zin had er voor mij niet hoeven staan