Paardengefluister

Een kaartje van ex-vriendin Merel gekregen met de veelzeggende tekst: “Vreemd gaan mag, maar niets meer van je laten horen, niet!”
Nou weet ik dat ze in de wereld van klotsende aura’s en biologisch verantwoorde handlezers leeft, maar bij kaartjes met zulke teksten mag ik er vanuit gaan dat haar eigen aura gillend een goed heenkomen heeft gezocht. Dus bel ik haar op, betuig mijn spijt over mijn gebrek aan sociale inzichten met betrekking tot het onderhouden van contacten, en vraag of zij nog een gaatje heeft. Ze verbreekt de verbinding.
Kennelijk is aar aura nog niet huiswaarts gekeerd waardoor haar labiele reactie in een ander ‘licht’ komt te staan.
Achteraf was mijn vraag dubieus, maar niet zo bedoeld.

Zulke geestigheidjes moet ik altijd even verwerken en dat doe ik tegenwoordig het liefst rijdend op een paard. Nooit gedacht dat ik nog eens zover zou komen, maar de wonderen zijn de wereld niet uit.
Toen ik voor het eerst een wei met paarden binnenstapte was iedereen, tot de manege-eigenaar aan toe verbaasd hoe de paarden reageerden.Iemand schreeuwde nog, NIET DOEN!!, toen ik lichtvoetig over het hek ,de wei insprong en op twee paarden met evenzoveel veulens afliep.
Naderhand hoorde ik dat je dat beter niet kunt doen vanwege het beschermende karakter van de merries naar de veulens. Ja, weet ik veel? Ik zag een paar knollen in een weitje staan en die wilde ik wel eens van dichtbij bekijken. Niks mis mee toch?
Halverwege de wei kwamen de paarden in galop op me af denderen, de veulens dicht tegen hun moeders aan. Briesend stormden ze door, waarbij de stoom uit hun neusgaten stroomde.
Nu kon ik twee dingen doe: hard wegrennen en hopen dat ik op tijd over het hek kon duiken of gewoon blijven staan en mijn naderend einde als een man onder ogen zien.
Voor ik de beslissing kon nemen werd die mij al uit handen genomen want de paarden waren gearriveerd. Ik sloot mij ogen voor de klap maar die kwam niet. Ze stopten pal voor mij en drukten hun neuzen tegen mijn schouder en mijn hoofd. Niet hard.Zachtjes. Teder bijna.
Ik aaide hen over hun neuzen en fluisterde geruststellende woordjes. Ze hinnikten en schudden met hun hoofd. Ik ging door met fluisteren en wreef ze over hun nek en rug.
Eindelijk kwam de manege-eigenaar bezweet aanrennen en die keek mij argwanend aan.
Ben je echt nog nooit met paarden omgegaan?, vroeg hij argwanend
.Nee, antwoordde ik. Maar dat zegt niets. Ik ga ook niet met ratelslangen om

En vanaf die dag rijd ik paard. Jazeker, en zonder problemen. Tijdje wat lessen gehad en binnen de kortste keer weet ik niet meer beter.
En vandaag bestijg ik weer een paard. Om mijn problemen in de wind te laten wegwaaien.
Paarden begrijpen mij en ik hen. Dat is puur genot om te ervaren.
Maar de grootste winst is , dat ik nu, vandaag een ben met het paard waar ik op mag rijden en dat ik zorgeloos met wapperende manen mijn Midlife-crash tegemoet rijd.

[img]http://home.hetnet.nl/~knighthans/exper/woutjan.jpg[/img]