Pakkemans

Strak in pak was hij, dat moest ik toegeven. Netjes, geen vouwen in de ogenschijnlijk dure stof, glad geschoren. Alles wat ik niet ben dus. Maar ik ben tevreden, dat wel. Moet een advocaat zijn, dacht ik meteen. Maar wie of wat hij is maakt me niets uit. Ik was eerst. Dat zijn van die kleine normen en waarden waar ene Balkenende het wel eens over heeft. Netjes op je beurt wachten. In het grote Paleis van Justitie in Den Haag liepen wij de route kastje naar muur. Beneden balie: ,,Melden balie B op de eerste etage.’’ De mevrouw van balie B gaf alleen vraagtekens terug. Wel een zaaknummer maar niet op de rol. Wat nu? ,,Melden Centrale Balie.’’ Duidelijk advies. Gelukkig ben ik daar bekend dus de weg was geen probleem. Ik kom daar vaker. Zakelijk maar ook privé.
De Centrale Balie is een vrij grote modern ingerichte ruimte. Strak, zoals dat mooi heet. Vijf grote balies en drie personeelsleden. In het midden het alom bekende nummertjesautomaat. Ja, hier ook. Net als bij de slager of bakker.
Goed.
Wij hadden nummer 5A. Opletten was eigenlijk niet nodig. Er waren geen andere wachtenden. Een buitenlandse man werd aan twee balies geholpen. Om en om. De man pendelde heen en weer, met stevige stappen. Soms noemen ze dat ook bureaucratie. Aan balie drie werd de man door twee personen geholpen. Zo op het oog een stagiair en een leidinggevende. Werkend leren dus.
Tijdens ons wachten kwam dus díé man binnen, pakkemans. Een type dat erbij liep van ‘ik weet de weg hier hoor, en ik ben vreselijk belangrijk’. Hij stapte heen en weer in de grote ruimte met twee witte enveloppen in zijn rechterhand. Wachten kwam niet in zijn handboek voor. Vruchteloos probeerde hij al bij een lege balie zijn zaken gedaan te krijgen. Een tweede poging volgde toen de man, die heen en weer liep tussen balie drie en één, weer aan de wandel was. Hij schoot onmiddellijk op de stagiair af. Deze was in staat de pakkenman af te wimpelen. Hij baalde ervan, dat was zichtbaar. Verloren liep hij even rond en bestudeerde het nummerapparaat. Zonder overigens een nummer te trekken.
De tijd begon voor ons te dringen met een gerede kans dat onze zaak zou beginnen zonder de verdachten. Ik was deze keer dus privé.
Maar eindelijk ging dan het zoemertje en A5 verscheen in mooie rode letters op de display. Ons nummer, eindelijk.
Met grote stappen beende ik richting balie. En inderdaad of misschien wel natuurlijk, pakkemans ook. Hij arriveerde eerder en begon direct met zijn duistere zaakjes. Licht stomend gooide ik mijn nummertje op de balie en zei: ,,Ik geloof dat ik aan de beurt ben.’’ De stagiair keek vertwijfeld en stempelde toch nog maar de envelop van de man. Pakkemans blikte geïrriteerd mijn kant op.
,,Waar is uw nummer’’, vroeg ik.
,,In het mandje’’, zei hij en wees naar het plastic bakje links op het plateau. Hij zei het zonder blikken of blozen. Op dat moment wist ik zeker dat het een advocaat moest zijn. Alleen die kunnen oprecht en eerlijk liegen en je tegelijkertijd strak aankijken.
Maar goed, hij had schijnbaar zijn stinkende zaak net klaar. ,,Laten we er geen ruzie overmaken’’, hoorde ik hem zeggen. ,,Ben zo terug’’, kreeg de stagiaire te horen en pakkemans liep met grote stappen weg. Iedereen verbijstert achterlatend.
Tja.
We werden gelukkig snel geholpen en waren op tijd om in de rechtszaal het oordeel over ons uit te horen spreken. Nog wel nastomend, dat wel.