“Ik durf bijna niet te knipperen met mijn ogen. Elke keer als ik ze maar een seconde sluit, zie ik het voor me. Ik had me het begin van dit jaar zó anders voorgesteld. Ze geven me ook geen rust. Daarstraks ging ik even buiten lopen en een man, die zijn hond uit aan het laten was, sprak me aan. Hij vroeg van alles, wat ik niet vreemd vond, natuurlijk, want alle campinggasten leven mee: Pakt hij ineens een camera en bleek het een journalist te zijn. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.” De stem van mijn zus klinkt alsof ze een kalmerend middel heeft genomen. [i]Keuzes. Elk mens maakt keuzes. Goede, slechte. Zelden maakt een mens een keuze met catastrofale afloop. [/i]

“Het was een ongeluk. Een stom kutongeluk. Ze gaan mensen die een aanrijding hebben veroorzaakt toch ook niet stalken?” Ik begrijp haar, begrijp haar écht en God weet dat ik die journalisten van mijn zus af zou willen slaan. Blijf van haar af, verdomme, smerige parasieten!

“En heb je die reacties gezien op internet? En die foute nieuwsberichten?”
“Ja, ik heb ze gelezen. Echt vreselijk. Mensen rammen er op internet onder valse pseudoniemen de grootste onzin uit. Lees ze niet meer, meis, ze kennen je niet eens.”
“Vuurwerkbom, onbekende daders. Dáders! Het was een ongeluk.”
“Het was een ongeluk. Een vreselijk ongeluk.”

[i]Keuzes. Aan het eind van het jaar maken wij allen keuzes over wat te eten en wat te drinken tijdens de feestdagen. Waar gaan we het vieren, met wie? Geven we geld uit aan vuurwerk en zoja, zullen we daarvoor naar de vuurwerkboer op de hoek gaan, of eens flink uitpakken met wat Belgische knallers?[/i]

“Ik heb nog niet geslapen, ben al zesendertig uur op en voel geen moeheid.”
“Je moet echt even gaan liggen. Het zal je goed doen.”
“Goed doen? Het kind van onze vrienden is dood en Joop stak het lont aan.”
“Toch niet met het idee om iemand te doden? Okee, illegaal vuurwerk halen is niet handig, maar je koopt dat toch om het nieuwe jaar in te luiden, niet om iemands leven uit te luiden? Kom op. Joop mag zich niet schuldig voelen. Het is al erg genoeg.”
“Dat zeggen onze vrienden ook steeds, maar zij zijn de mensen, die straks met één kind naar huis gaan, in plaats van twee.” Ik weet niet wat te zeggen.

[i]Keuzes. Zelfs duizend ‘als-en’, ‘dan-nen’ en ‘maar-en’ helpen niet meer, wanneer je de foute hebt gemaakt.[/i]

Al de hele dag probeer ik de situatie te visualiseren: Je zit gezellig met wat vrienden en hun dertienjarige tweeling te praten tot het aftellen begint. De grote doos Belgisch vuurwerk staat al in de gang. Na het gebruikelijke ‘Nieuwjaar wensen’ gaat de hele groep naar buiten en begint wat te knallen. Na een half uur is de doos leeg op één grandioze vuurpijl na. De mannen hebben afgesproken om die voor het laatst te bewaren.
“Aan jou de eer”, zegt de vader van de tweeling. Joop houdt zijn aansteeklont bij de pijl. Sissend vat het lontje vlam. Iedereen kijkt omhoog, in afwachting van de ‘grande finale’. Een knal. Een gil. Meer gillen. De pijl heeft zich in het hoofd van een kind geboord. Sirenes. Huilen.
Ik wil niet visualiseren. Nee, nee, neeeee.

[i]Keuzes. Zo’n klotewoord.[/i]

Categorieën: Actualiteiten

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

13 reacties

SIMBA · 3 januari 2011 op 08:57

Nee, dit wil ik ook niet visualiseren….vréselijk!
Erg mooi opgeschreven arta, een verhaal heeft altijd 2 kanten!

EDIT: ik zie nu pas de titel! geweldig!

Fem · 3 januari 2011 op 08:59

Respect!

Avalanche · 3 januari 2011 op 09:01

Goed gedaan, Arta. De cursieve alinea’s vormen momenten van bezinning in deze column waarin de spanning mooi is opgebouwd. Vind alleen het laatste zinnetje wat minder.

pally · 3 januari 2011 op 11:04

Mijn god, wat heftig, Arta en was het maar fictie.
Een afschuwlijk ongeluk dat op heel veel plaatsen zomaar had kunnen gebeuren. En dan opeens gebeurt het heel dichtbij.
Impulsief en recht uit het hart geschreven, als een soort schreeuw. Sterkte voor jou en vooral voor je zus en haar vriend en de ouders van het jongetje ,
:kus:

Pally

LouisP · 3 januari 2011 op 16:22

Arta! Wat een drama! Vreselijk nieuws maar wel goed beschreven..

“De pijl heeft zich in het hoofd van een kind geboord. Sirenes. Huilen.”

louis

Kwiezel · 3 januari 2011 op 20:35

Arta!

Mooi vooral, heel erg mooi!

sylvia1 · 4 januari 2011 op 09:38

Wat een tragedie Arta, zeker als het zo ‘dichtbij huis’ gebeurt, een echte nachtmerrie.

embee · 5 januari 2011 op 11:39

Voor een drama waar eigenlijk geen woorden voor zijn heb jij toch hele mooie gevonden. Hulde!

Embee

Dees · 5 januari 2011 op 11:46

Oh oeps, ik houd mijn mond maar ff geloof ik….

arta · 5 januari 2011 op 18:18

Dank jullie wel voor de reacties, heftig, wanneer ‘nieuws’ ineens zo dichtbij komt.
Zelf ben ik helemaal geen vuurwerkfan (kan me ook niet voorstellen dat je voor een knaller naar het buitenland rijdt) en hoop dat er heel veel mensen met mij zijn, die het afzweren ipv afsteken…

Ontwikkeling · 5 januari 2011 op 22:12

Heel mooi geschreven Arta, zonder sentimenteel te zijn. Wat een drama…..
Sterkte!

Mien · 6 januari 2011 op 07:48

Trieste gebeurtenis.
Het steekt schril af tegen datgene waarvoor het juist bedoeld is.
Het leed bedwelmd de vreugde.
Sterkte aan alle betrokkenen.

Mien

Harrie · 6 januari 2011 op 11:31

Bommen, granaten, gillende keukenmeiden. Ik vervloek ze. Triest wat er op die camping is gebeurd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder