Het is beangstigend hoe hele volksstammen een prachtige uitvinding als de mobiele telefoon weet te misbruiken. “Real life” gesprekken worden abrupt afgebroken met de opmerking: “wacht effe, mijn zak belt”, waarna er een lulijzer tevoorschijn wordt getoverd. Of wat dacht je van die kroegen waar je per SMS je bestelling moet doorgeven omdat het geluidsniveau dusdanig is afgesteld dat enige vorm van spreken totaal onmogelijk is gemaakt en je, eenmaal thuis, eerst de longen terug in je lijf mag proppen. Waar is de human interface nog tegenwoordig?
Als aan achtervolgingswaanzin lijdend, zie ik mensen verschrikt om zich heen kijken wanneer hun mobiele vriend weer van zich laat horen net op een moment wanneer het niet gelegen is. Ja hoor, neem maar op. Herken je je eigen ringtone nu nog niet? “Hallo schat…..Waar ik uithang?……Ik had je toch verteld dat ik later thuis zou zijn?..…Ja, zal ik doen ja..…Ik ook van jou……Ja, daaaag.”
Wanneer je realiseert hoe deze vorm van communicatie eigenlijk tot stand komt, wordt het allemaal nog afschrikwekkender. Niet dat ik iets te verbergen heb, maar er gaat heel wat aan vooraf voordat de boodschap de andere kant van de lijn bereikt.
Allereerst wordt de boodschap omgezet in de enige Esperanto die echt in de wereld is aangeslagen, digitaal. Vervolgens wordt dit digitale pakketje naar een satelliet gestuurd om daar, door weet ik welke geheime organisaties, te worden gescand op de nieuwste modewoorden als: terrorisme, zelfmoordaanslag en vliegtuigkaping. Uiteindelijk komt de boodschap dan toch nog bij de ontvanger terecht die, in de eerder genoemde kroeg, twee meter van de verzender vandaan zit. “Biertje?”.
Onder de slogan “connecting people” gaan deze handzame dingetjes als warme broodjes over de toonbank. Ja, ja, connecting people. Wat ik me echter wel afvraag: met wie word ik eigenlijk allemaal geconnect?
6 reacties
Kees Schilder · 2 augustus 2004 op 13:23
Je hebt daar een punt maar zonder die mobiele krijskanonnen kun je je leven ook niet meer voorstellen.
Goeie column overigens
sally · 2 augustus 2004 op 13:37
Af en toe krijg je zo`n verrassing onder ogen die niet in `de wacht`heeft gestaan.
Een aangename verrassing deze column.
Ik zelf gebruik het ding alleen bij `verre`reizen.
Heb onlangs in de trein van schiphol naar huis menig persoonlijk `lul`verhaal mee mogen beluisteren.GEK word ik daar van.
Sally
Mosje · 2 augustus 2004 op 13:46
[quote]dit digitale pakketje naar een satelliet gestuurd….. [/quote]Klopt niet toch? Gebeurt alleen bij speciale satelliettelefoons. Maar je hebt wel gelijk dat het pakketje een hele omweg aflegt.
Godspeed · 2 augustus 2004 op 14:25
[quote]Of wat dacht je van die kroegen waar je per SMS je bestelling moet doorgeven omdat het geluidsniveau dusdanig is afgesteld dat enige vorm van spreken totaal onmogelijk is gemaakt en je, eenmaal thuis, eerst de longen terug in je lijf mag proppen.[/quote]
Hier noem je dus eigenlijk een voordeel van de mobiele telefoon, niets meer schreeuwen naar elkaar maar SMS’en. Die herrie in de kroeg was er voor de mobiele telefoon ook al.:-)
Onlangs nog meteen goede vriend over deze nieuwe trend geboomd. Hij was van mening dat het allemaal klote was, en dat iedereen te pas en te onpas elkaar belde, en dat het hij liever gevoon face to face met iemand sprak, en hij hier niet aan meedeed.;-)
Prompt begint die Nokia Vibrator in zijn broekzak te trillen…..telefoon.
De volgende ochtend om 8.00 uur, nadat we we om 04.00 uur pas in bed waren gekomen, gaat dat klote ding van hem weer af. 😀
Ja ja , ze zijn best vaak vervelend, maar ook oh zo handig.;-)
Ma3anne · 3 augustus 2004 op 03:16
Geinige titel en grappig geschreven column. Ik heb de mijne nog niet zo lang en begin al aardig paranokia te worden inmiddels. Vooral in deze vakantietijd dat mijn kids door Europa zwerven is hij uiteindelijk toch wel verdomde handig.
En als je een date hebt en je zou elkaar mis kunnen lopen, natuurlijk. 😉
Dees · 3 augustus 2004 op 22:48
De human interface? Wacht maar op de volgende generatie Nokia’s; er wordt aan gewerkt 😉