paReis

De kat zag blauw van de rook van mijn sigaretten op de morgen van vertrek. Zenuwen gierden door elk deel van mijn lijf en zenuwtrekken nam ik van mijn sigaretten. Drie kwartier te vroeg kwam ik op Den Haag HS aan om de Thalys naar Parijs Noord te pakken. De korte termijn doodde ik met een peuk per kwartier, die mij wellicht op de lange termijn terugpakken. Maar een tevreden rookster kankert niet! De trein kwam op tijd en ik werd onderweg vergezeld door een ruftende clochard met een cryptogram. Hij kende Parijs al goed en heeft mij geïnformeerd welke goedkope wijnen het beste de kou verdrijft die Parijs teistert. Tot zover ging alles goed. Om bij de trein te komen moest ik mijn kaartje in een gleuf doen zodat de poortjes openden, Ghost Busters-effect zeg maar. Ik stapte over de clochard heen die als portier diende en zijn roes uitsliep. Ik vond de trein zelfs, dus kreeg ik zowaar vertrouwen in de rest van mijn reis en de clochards die mijn pad zouden kruisen.

Er kwamen controleurs. Vróúwelijke controleurs. Nou ja vrouwelijk… ik weet zeker dat ze zowel van boven als onder hun lippen niet scheren. Een absoluut overbebost stel oksels waar een tropisch regenwoud jaloers op is en dat wel een deo’tje kon gebruiken. “Votre billet!” commandeerde zij. In een soort van Frans zei ik dat die door de hekjes op Parijs Noord was opgegeten. “Pas possible!” bralde “zij” met zware shagstem. “Ja, echt, ik had zo’n kaartje” en toonde mijn exemplaar dat ik alvast voor de terugreis had gekocht “en die werd opgeslobberd door de gleuf voor het hekje” zei ik met overtuigende blik. “Bon!” zei ze en ze groef hem in haar eigen gleuf in. “Pardon! Dat is mijn biljet voor maandag!” zei ik timide. Ik bedacht mij gelijk en wuifde “c’est ok” omdat ik het kaartje uit haar gleuf niet terug wilde aangezien ik mijn desinfectiemiddel niet bij de hand had.

Na een heerlijk weekend waar ik een andere keer over vertel, ging ik maandagmorgen met de trein terug naar Parijs Noord. Met een kaartje en zonder kaartjes-opslobbermachines. Ik kreeg weer controle. Deze keer was het een mannelijk pokdalig figuur met een krentenbollen gezicht waar de plattegrond van Parijs drie dimensionaal op je afkwam. Had ik dat 3-D brilletje op gehad, dan waren de sterren erin gesprongen. Maar helaas, het was “puur natuur”. Dat had ík weer! Deze gesjeesde tuinkabouter met hoog badspeelgoedgehalte, waarbij ik mij op dat moment afvroeg of hij ook zou piepen en water spugen als ik zou knijpen kreeg een stijve nek toen hij opkeek tegen mijn 1.68 m. omdat ik ging staan om mijn kaartje te zoeken. “Gaat u maar zitten” zei de miniatuurtrol. Ik toonde mijn kaartje en hij vroeg of ik toerist was. Tsjongejonge dat was een fantasievol Boursin-stinkertje, hoe hij op dat idee kwam toen hij mij zag met koffer, rugzak en handtas. “U had uw kaartje op het station moeten stempelen in de oranje automaat” zei hij. “… eh…?” “Paspoort!” zei hij, dat ik toonde. Omdat ik toerist was, kreeg ik geen boete van € 25,- en met zijn mini-pen krabbelde hij onleesbare cijfers en letters in gnomentaal op het kaartje, dat niet groter was dan een postzegel. Toch schattig dat ze de grootte van de kaartjes aanpassen aan het tuinkabouterformaat van de afgekeurde parkeerwachters.

De rest van het pa-Reisverhaal verliep saai. Ik zat naast een studente die mijns inziens graag gekoppeld wilde worden aan een gevorderde clochard om daar haar geologisch-planologische kunsten op bot te vieren. Kapot als ik was vouwde ik mijn jas op tegen het raam, propte ik mijn oordoppen in mijn oren, werd wakker met het gesmeerde exemplaar uit mijn rechteroor in mijn mond omdat ik droomde dat het kauwgom was en pakte ik na een dominospelletje met drie Haagse clochards, die te snel omvielen om er überhaupt het gevoel te hebben gehad dat je het spelletje gewonnen hebt, bus en tram en verliep alles, vergezeld van een mooi winterzonnetje dat mij warm toelachte, perfect.