Het familiefeestje begint om één uur. Inmiddels is het reeds halfelf en ik sta op crashen. Het vriendje zal voor het eerst kennismaken met mijn geliefde familie en ik wil dan ook dat hij een vlekkeloze indruk maakt. Dat bracht de voorbije dagen de nodige stress, huilbuien en impulsiviteit met zich mee. Hij heeft heel wat te verduren gekregen, dat geef ik eerlijk toe. Ik pluk er gezicht afwenden als hij wil kussen, kussens naar zijn hoofd gooien en extreem vroeg slapengaan uit. Ja, waar is hij trouwens? Ik krijg bijna een hartaanval als ik hem in bed zie liggen met een koud washandje op zijn hoofd. Hij heeft een wit kleurtje en kermt nadrukkelijk als ik de kamer binnengestapt kom. Net als ik huilen ga, springt hij met zijn trainingspak aan, schaterlachend gezicht inbegrepen, uit bed. Onze humor durft nogal eens verschillen.
Na een soort gespeelde tackle-oefening (ik win) gaat hij op zoek naar een hemdje en das. Zijn ogen dwalen vluchtig over de grond voor hij zijn enorme kleerkast opentrekt. Dit levert niks op, dus kiepert hij de stinkende wasmand met een sierlijke zwaai om. Ook niks. Verveeld krabt hij in zijn haar. Het is inmiddels elf uur en ik sta daar met een vriendje dat een ongelofelijk grote kleerkast bezit, maar niks “leuks” vind. Een rampsituatie. Ik weet niet meer precies wat voor verwijten ik hem geroepen heb, maar twee seconden later zoeven we in Ilias’ bmw naar Oostende, op naar een klerenwinkel. Er is nog hoop.
De vrouw in de winkel begroet ons met een stralende glimlach. Het is zo’n bemoeiallig, modebewust type, dat kijkt alsof ze het vriendje liever zonder kleren aan ziet (wie niet?). Ze sleurt hem meteen aan zijn arm mee naar de Esprit-afdeling en ik blijf een beetje met een vijfde wiel aan de wagengevoel achter. Na een halfuur komt hij zijn outfit showen: een wit hemdje met zwarte das. Staat hem geweldig. Ik hoor haar nog vaag iets mompelen over “het fantastische contrast” tegen haar mede-eigenaarster, alsof het vriendje haar catalogus zou moeten opfleuren.
En daar staan we dan, op het familiefeestje, stipt op tijd, een ietwat gejaagde indruk misschien. Ik stel hem voor aan mijn opa en hij knipoogt. Goedgekeurd.
8 reacties
Grumpy-old · 25 november 2007 op 13:27
Bij de volgende zin struikelde ik
[quote]Ik pluk er gezicht afwenden als hij wil kussen, kussens naar zijn hoofd gooien en extreem vroeg slapengaan uit[/quote]
ben daar maar meteen blijven liggen.
Hoop dat de party toch iets leuker was dan de column.
Greetz
Grumpy old man
Happyturf · 25 november 2007 op 15:02
Een rommelig geheel. Goedbedoeld advies voor de volgende keer: nog een keertje nalezen en de moeilijk leesbare gedeeltes aanpassen. Dat geldt m.i. ook voor de verhaallijn.
Succes!
Happyturf
Mup · 25 november 2007 op 19:17
De stress die bij zo’n kennismaking kan horen, heb je goed naar voren gebracht. Ben het echter eens met mijn voorgangers, over het rommelige, dacht in het begin van je stuk, dat je nog thuis bij je ouders woont, en later schijnt het zo te zijn dat jullie al samenwonen.
De knipoog van opa is geweldig.
Groet Mup.
pally · 25 november 2007 op 22:02
Ben het eens met de al genoemde rommeligheid. De stress t.a.v. het bezoek kwam er wel uit.
groet van Pally
KawaSutra · 25 november 2007 op 22:57
Ik ben het niet eens met voorgaande kritiek. Behoudens dan de door Grumpy aangehaalde zin, die met komma’s eventueel nog leesbaar zou kunnen zijn.
Je hebt een heel eigen stijl, quasi-nonchalant. En met oog voor details. Er spreekt een tijdgeest uit, jouw generatie. En dat vind ik heel knap!
weathergir · 25 november 2007 op 23:17
Hm, alles is al zo’n beetje gezegd… Opa’s zijn cool, dat dan nog niet 🙄
arta · 26 november 2007 op 13:06
Ik ben het met Kawa eens!
Je schrijft lekker!
🙂
dashuri · 15 december 2007 op 19:17
Hoe kun je dat nu zeggen? Zo grof! Wat laag van je!