Pas ongeschikt

‘Pas ongeschikt,’ zegt het pinapparaat en dat is balen. Drie dagen geleden weigerde mijn andere pas ook al en nu heb ik niets meer. Ik wrijf het kaartje over mijn mouw, bewasem het met mijn adem, strijk ermee langs mijn broekspijp en hoop dat alle vlekjes zijn weggewerkt. ‘Pas ongeschikt,’ herhaalt apparaat. De rij achter mij groeit gestaag, net als het aantal zweetdruppels op mijn voorhoofd. “Probeer het eens van beneden naar boven,” snibt de caissière terwijl ze het pasje uit mijn hand graait. Ze spuugt spettertjes op de blauwe strip, wrijft die droog met haar schort en roetsjt het kaartje vliegensvlug door de sleuf. “Pas nog steeds ongeschikt, staat er op het schermpje” en ik loer al murmelend naar de lege vakjes in mijn portemonnee. Een euromunt en wat losse muntjes maken nog lang geen zeventien euro en vijfenzestig cent. Gekuch. Gezucht. Gemompel. Ongemakkelijk speur ik de rij wachtenden af. Natuurlijk geen buur of verre vriend te bekennen die mij een kortdurende lening kan verschaffen. Omdat poffen niet mag, en later betalen geen optie is, worden mijn boodschappen in beslag genomen. Boter bij de vis ofwel; ik mag ze pas meenemen als ik betaal. Ook al ben ik inmiddels honderd jaar klant.

Pissig stamp ik naar de dichtstbijzijnde geldautomaat. Pas ongeschikt, hoe kan dat nou, gisteren heb ik er nog mee betaald. Hoopvol stop ik de pas in de gleuf. ‘Voer uw pas in met de magneetstrip rechtsonder’ vertellen de letters op het scherm. Braaf voer ik deze opdracht vier keer achtereen uit maar de geldautomaat geeft geen cent voor mijn gezwoeg. De vijfde keer houdt het de kaken stevig op elkaar zodat er niets meer in past. Iemand tikt op mijn schouder en zegt: “Opwrijven wil nog wel eens helpen.” Maar ik kan op mijn handen gaan staan, achterstevoren het Wilhelmus zingen en alle voorbijgangers op het pasje laten spuwen; het ding is en blijft onbruikbaar.

Ten einde raad meld ik me bij de dame van het postkantoor. Bij haar stort ik mijn hart uit over de overleden pasjes, mijn contantloze status en de onbetaalde boodschappen. Ze glimlacht begripvol: “mag ik uw portemonnee eens zien?” Het kan geen kwaad. De pasjes zijn onbruikbaar en contant geld ontbreekt. Ze drukt een muntje tegen de sluiting. Het blijft plakken. “Ik zie het al. Er zit een magneet in de sluiting en die trekt uw pasjes leeg.” Mijn mond valt open. Het moet niet gekker worden. Ik ben platzak en berooid door mijn eigen portemonnee. Dus lezers, u bent gewaarschuwd.Vermijd magneten, magneetpleisters, magnetiseurs en alles wat met aantrekkingskracht te maken heeft. Pas dán blijft pinnen een fluitje van een cent.