Er zijn mensen die menen dat godsdiensten de bron van alle kwaad in de wereld zijn. De onderliggende gedachte is dat er altijd en overal oorlogen geweest zijn die tot doel hadden de godsdienst van de een, op te dringen aan de ander. Dat was en is natuurlijk een kwalijke zaak. Net als het feit dat simpele gelovigen de dupe kunnen worden van wreedheden die door hun eigen, machtsbeluste kerkleiders worden begaan. Of dat nu het stenigen van ‘overspeligen’ of het sexueel misbruiken van kinderen is. Allemaal even verwerpelijk. Dubbel verwerpelijk omdat deze misdaden ‘uit naam van’ God, zijn kerk of ‘het geloof’ worden gepleegd. Dat de kerk (in breedste zin) daar helemaal geen opdracht toe geeft en dat God, Allah, Jezus, Mohammed of welke andere naam mensen ook aan hun god geven, hun volgelingen juist tot vrede, verdraagzaamheid en liefde oproepen, wordt meestal over het hoofd gezien. Uit hun verband gerukte of onbegrepen bijbel-of koranteksten worden vaak gebruikt als bewijs voor de slechtheid van het geloof. En dat terwijl er maar één ding ècht aangetoond kan worden: de slechtheid van de mens. Die zit er namelijk goed ingebakken bij ons. Jawel, óók bij mij en zeer waarschijnlijk óók bij u!

Gelukkig zijn de meeste mensen wel in staat hun kwalijke driften onder controle te houden, niet in het minst dankzij de corrigerende, steunende en inspirerende woorden uit hun Heilige Boeken, de vermanende woorden van hun voorgangers en, heel belangrijk, de sociale controle van een gemeente of parochie. Zonder te willen zeggen dat ik zonder geloof eigenlijk een moordzuchtige zondares zou zijn, kan ik wel beamen dat de religie, althans in mij, het beste boven brengt.
Het geloof dat er een God is die uiteindelijk jouw daden zal beoordelen en waar nodig ook ernstig zal bestraffen (of juist belonen!), is een effectieve stimulans om toch maar op het rechte pad te blijven.

Is dat zinloze bangmakerij? Angst kweken bij domme gelovigen die graag in sprookjes geloven? Eerlijk gezegd zie ik alleen de resutaten en als kind van deze tijd, zijn het voor mij juist de resultaten die tellen.
Alleen kijken naar de excessen is niet eerlijk, maar het is onmogelijk om statistieken bij te houden van de keren dat het wèl goed gaat. De vele misdaden die juist niet gepleegd zijn, omdat de bijna-dader zich bijvoorbeeld de woorden van zijn God herinnerde, zijn boosheid werd getemperd omdat hij werd geconfronteerd met de plicht je naasten te vergeven of simpelweg geen kans kreeg omdat zijn medegelovigen te dicht naast hem stonden.

Maar uitgaan van het positieve in deze wereld, is blijkbaar alleen volledig aanvaard als het wordt verkondigd door moderne new-age goeroes, en het nut van ‘je overgeven aan iets dat voor jou werkt’, wordt weliswaar legaal gepromoot door in min of meerdere mate zweverige hulpverleners, maar als de pastoor, de dominee, de rabbi of de iman het zegt, worden dezelfde uitspraken van een bedenkelijk niveau. In God geloven is van gisteren, jezelf als het centrum van het universum beschouwen is helemaal hip.
Ik vraag mij de laatste tijd vaak af waar de collectieve weerzin tegen religie toch vandaan komt. Alle rituelen die in de kerken al eeuwenlang dagelijkse kost zijn, moeten door de ‘verlichte mens van de 21ste eeuw’ opnieuw worden uitgevonden.

Er worden meer kaarsjes gebrand, wierookstokjes verstookt en processies gelopen dan ooit tevoren. Alleen doen we het nu thuis ‘voor de gezelligheid’, om ‘dichter tot onszelf te komen’ en in de vorm van stille tochten voor zinloos vermoorde medemensen. Je kunt langs drukke wegen nauwelijks nog een boom vinden waar geen altaartje van gemaakt is en de sociale controle van de gemeente zoeken we bij vriendennetwerken op internet. Leve de vooruitgang. En dat terwijl het toch zo simpel kan zijn.

Afgelopen zaterdag ben ik officieel toegetreden tot de katholieke kerk. In de kerk hoor ik vermanende maar ook liefdevolle woorden aan. Ik neem deel aan de rituelen en vier samen met de andere parochianen, zowel de vreugdevolle momenten als de verdrietige gebeurtenissen. Ik word er gedwongen kritisch te kijken naar mijn gedrag en mijn gedachten en ervaar hoe eeuwenoude tradities saamhorigheid smeden.
Daardoor merk ik duidelijk dat mijn leven er beter op wordt. Ik haal kracht en inspiratie uit mijn geloof en ik word gesteund in mijn streven om die gaven door te geven aan anderen. Met andere woorden, ik merk dat ik een heel klein beetje dichter bij het halen van mijn persoonlijke doelstelling, een goed mens te worden, kom. Voor mij werkt het dus en daar ben ik blij om. Aan een veertig jaar durende zoektocht (hoe bijbels!) is een einde gekomen.

Ik wens deze rust iedereen toe. Waar je de inspiratie vandaan haalt is helemaal niet zo belangrijk en hoe je het vorm geeft, is voor iedereen anders. Zoekt en gij zult vinden…het is uiteindelijk alleen het resultaat dat telt!

Categorieën: Maatschappij

11 reacties

Avalanche · 9 december 2009 op 11:39

Wat een mooi, persoonlijk betoog!

Dees · 9 december 2009 op 11:45

Tja, ik begon te lezen en vreesde het ergste. Maar dat is me meegevallen. Ik ben een overtuigd atheist met ook een hekel aan new-age goeroes, voor mij zijn God en spiritualiteit op zijn populairs twee zijden van exact dezelfde medaille.

Hierbij:

[quote]Het geloof dat er een God is die uiteindelijk jouw daden zal beoordelen en waar nodig ook ernstig zal bestraffen (of juist belonen!), is een effectieve stimulans om toch maar op het rechte pad te blijven.[/quote]

denk ik aan het nodig hebben van een papa, omdat je niet op jezelf durft te vertrouwen. Er zijn vele wegen naar het zijn van een goed en waardevol mens, maar of je nu een geloof aanhangt of niet, uiteindelijk komt het op jezelf aan en op het benutten van wat je hebt, of het niet benutten van wat je hebt. Vertrouw op jou! Dan heb je het niet nodig om anderen uit te kotsen. Maar dat is dan weer mijn persoonlijke opvatting. Ik vind het wel een mooi stuk emilie. Dat wel.

FatTree · 9 december 2009 op 12:03

Een goed stukje dat erg ‘soepel’ loopt.

De reden waarom ik een persoonlijke weerzin tegen geloven heb, is omdat ze de geest onderdrukken, en ze de mensen aanzetten te geloven dat ze vanuit de basis zondig zijn.

Geloven dulden geen tegenspraak (laster!) of twijfel. Geloof verwacht een blind vertrouwen, wat de gelovige dwingt om de rede te verdringen.

Daarnaast zijn naar mijn idee alle geloven ontstaan uit verhalen die de eerste mensen elkaar vroeger vertelde over de maan en de sterren. Later zijn deze verhalen omgesmeed in een geloof om de mensen te onderdrukken. Dat hier nog steeds in wordt geloofd vind ik een belediging voor onze intelligentie.

Ingrid · 9 december 2009 op 12:04

Geloof is iets heel persoonlijks. Zelf heb ik er niet echt veel mee. Misschien omdat ik vroeger te vaak naar de kerk werd gesleept. Nu heb ik iets van bidden kan ik overal, Geloven ook. Daar heb ik geen gebouw voor nodig. Ik geloof in mezelf en probeer vanuit dat geloof andere mensen te helpen.

Ma3anne · 9 december 2009 op 13:45

Waar iemand zijn geluk of leidraad in het leven vandaan haalt, maakt me niet uit. Er is voor elk wel wat wils en da’s mooi.

Naar mijn idee is de basis van al het gezoek en gevind het oergevoel van ergens bij willen horen en een soort antwoord op de vragen waarom we hier in het ondermaanse ronddolen, waardoor een mens zich bij een groep aansluit. De plek, die bij toeval dat gevoel bewerkstelligt kan dan die overtuiging worden, dat geloof, maar is uiteindelijk – naar mijn idee – simpelweg een houvast.

De inhoudelijkheid van al die geloven en overtuigingen heeft daar volgens mij niet eens iets mee te maken.

Mijn godsdienst bestaat op dit moment uit het uurtje pianospelen in het plaatselijke verpleeghuis op de zangmiddag.
Maakt niks uit wat we zingen, maar er verschijnen lichtjes in de ogen van de demente mensen en sommigen zingen uit hun hoofd volop de teksten mee van de oude bekende liedjes.

Het samen zijn, het zingen, het zinvol bezig zijn samen met deze mensen, de warmte, geeft me het gevoel, dat ik ‘er mag zijn’. En het geeft mijn leven een richting, inzichten en een beetje meer geluk.
Halleluja! :hammer:

Mooi stukje, Emiliever! Geen gepredik, maar jouw rust en blijdschap om wat je gevonden hebt in het katholieke geloof is hartverwarmend beschreven en je van harte toegewenst! :kus:

Prlwytskovsky · 9 december 2009 op 14:03

[quote]dat er een God is die uiteindelijk jouw daden zal beoordelen[/quote]

Ja, ja, oké, maar luister eens LieveEmi: veronderstel nu eens dat het niet zo is? Wat dan? Als ik lees wat Erich von Däniken aan mysterieuze- onverklaarbare zaken op deze aarde heeft gevonden?
Kan het zo zijn dat de vroege mens, in zijn onwetendheid, iets buitenaards als een God heeft bestempeld? Ik kan het niet bevestigen maar ook niet uitsluiten.

Je hebt je mening gevoelig mooi op schrift gezet. :duimop:

Kwiezel · 9 december 2009 op 18:38

Helder stuk Emiliever, je maakt heel duidelijk hoe je levensovertuiging in elkaar steekt. Als het geloof jou vreugde en voldoening geeft moet je dat vooral blijven doen, ik vind je erg eerlijk.

Dat anderen, waaronder ik, het geloof niet nodig hebben om een zo goed mogelijk mens te kunnen zijn doet niet ter zake. Zolang alle partijen elkaars mening respecteren kunnen we allemaal van rust genieten, maar op dit punt schort het nog wel eens…

Emiliever · 9 december 2009 op 19:28

Ik geef één antwoord! Allereerst bedankt voor de complimenten van hen die het mooi vonden. Altijd leuk te horen. Verder heb ik niet veel toe te voegen. Ik denk dat we het allemaal wel met elkaar eens zijn. Het maakt volgens mij niet uit waar je de inspiratie vandaan haalt om een beter te mens te zijn, welk geloof of welk ander gevoel je helpt om uit dalletjes te klimmen…Het resultaat telt. Alleen zijn er naar mijn mening toch nog wel heel veel mensen die hun inspiratie uit geloof halen…. Mooi, maar nogmaals, ik vind gelovigen niet per definitie betere, of zelfs maar goede mensen. Tja, en als uiteindelijk blijkt dat er helemaal geen God zou zijn…dan merk je dat niet eens! :stom:

pally · 9 december 2009 op 21:39

Wat mij aanstaat Emiliever, is dat je in dit stuk vooral voor jezelf spreekt. Het blijft jouw mening, jouw zoektocht en jouw conclusie. Gelukkig doe je niet aan dringende aanbevelingen voor je lezers. Dat maakt dit soort stukken onpruimbaar en irritant. Heel goed gedaan, dus. Zelf ben ik geen ‘believer’ en heb geen behoefte aan een strenge meester die mij gadeslaat zodat ik een braaf mens blijf of word.Ik ben die ik ben en probeer’het leven’zo goed mogelijk te doen. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid, meer niet. Nog één ding: ik geloof absoluut niet in de van nature slechtheid van de mens.
Nogmaals, genuanceerd stuk. Geniet van wat jij denkt gevonden te hebben.

groet van pally

KawaSutra · 10 december 2009 op 01:59

Ik vind dit een prachtige getuigenis en onderschrijf hem volledig. Het is het resultaat dat telt. En niemand zal ooit kunnen aantonen dat welk geloof dan ook, meer kwaad heeft gedaan dan goed.
Ik vind het knap van je om juist op volwassen leeftijd heel bewust die keuze te willen maken. En gezien de door jou aangedragen argumenten en motivatie denk ik dat je je plek gevonden hebt. De Katholieke kerk is in velerlei opzichten niet meer de kerk van dogma’s en tirannie. Er blijft altijd ruimte voor eigen uitleg en toepassing. En dat is ook wat mij bindt.

Emiliever · 10 december 2009 op 20:09

Hoi Pally en KawaSutra…julle ook bedankt voor het mooie commentaar. Ja, in dit soort discussies kun je maar beter heel dicht bij jezelf blijven. Anders doe je precies waarom men gelovigen vaak zo irritant vindt. Met een opgeheven vingertje en zichzelf kennelijk beter vinden dan een ander. En dat laatste vind ik ook verschrikkelijk. Precies het tegenovergestelde van wat een gelovig mens zou moeten doen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder